Τις προάλλες, όπως διάβαζα το καταπληκτικό άρθρο της Παναγιώτας Φελλούρη (της αθλητικογράφου) για τους Ποιητές της Εξέδρας, στάθηκα σε μία από τις πιο δημοφιλείς μελωδίες συνθήματος στα γήπεδα διεθνώς. Τελευταία, ίσως ακούστηκε για το Βασίλη Σπανούλη από τον κόσμο που πλημμύρισε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και είδε την τεράστια πρόκριση του μπασκετικού Ολυμπιακού στο Final Four της Μαδρίτης για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Ο χαρακτηριστικός ρυθμός προέρχεται από το φοβερό “Seven Nation Army”, τραγούδι των Αμερικάνων White Stripes και συγκεκριμένα το πρώτο κομμάτι του δίσκου “Elephant” από το 2003. Ο τίτλος του τραγουδιού, Seven Nation Army, προέκυψε από το πως δυσκολευόταν να προφέρει σε μικρή ηλικία ο επικεφαλής του συγκροτήματος, Jack White, τον όρο Salvation Army!
Οι στίχοι αναφέρονται στην πίεση της δόξας, στη συνεχή κοινωνική κριτική, στην αδήριτη ανάγκη να φύγεις από την πόλη και να ζήσεις πιο απλά και στην τελική επιθυμία να επιστρέφεις. Ένα τραγούδι δηλαδή για την ανάγκη του αντικομφορμισμού, το οποίο όμως ο Jack White προόριζε στο μυαλό του για ένα μελλοντικό soundtrack του James Bond. Η δυναμική της μουσικής με το εμβληματικό riff της κιθάρας, εκτός από τα γήπεδα, συνδέθηκε ακόμα και με το διεθνές πολιτικό σκηνικό και τις ιστορικές διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας στην Αίγυπτο που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ το 2011.
Η αναμφισβήτητη δημοφιλία του είχε ως αποτέλεσμα και την ύπαρξη πολλών και ιδιαίτερων διασκευών. Ξεκινάω με την εμπορικά επιτυχημένη απόπειρα του Γάλλου τραγουδιστή της soul, Ben l’Oncle Soul (κατά κόσμον Benjamin Duterde) μέσα από το ομώνυμο album Ben l’Oncle Soul to 2010.
Συνεχίζουμε με την swing άποψη του Γερμανικού συγκροτήματος Musik for the Kitchen. H μπάντα είναι γνωστή για τις reggae, swing, pop διασκευές της και το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί μια καλή απόδειξη.
Η αγαπημένη μου διασκευή ανήκει στη συνεργασία της Βρετανίδας τραγουδίστριας της soul, Alice Russell με το ομοεθνές group Nostalgia 77. Η funk εκδοχή του τραγουδιού και η πραγματικά εκρηκτική ερμηνεία της Russell εξασφαλίζει έναν ιδιαίτερο και ανεξάρτητο της αυθεντικής εκτέλεσης χαρακτήρα.
Κλείνω με την απόδοση της Ιρλανδής Vyvienne Long, πιο γνωστής ως τσελίστα στη μπάντα του Damien Rice. Έχω την εντύπωση ότι η εκτέλεση μουσικά περιέχει μόνο το τσέλο κι αυτό έχει το ενδιαφέρον του. Κυκλοφόρησε σε μια συλλογή Ιρλανδών καλλιτεχνών με τίτλο “Even Better than the Real Thing vol 2”. Εντάξει, με αυτόν τον τίτλο φοβάμαι ότι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε.
Σκέφτομαι ότι κομμάτια σαν το Seven Nation Army είναι η απόδειξη ότι η μουσική είναι από τις μορφές τέχνης που μπορούν να περιγράψουν πραγματικά τα πάντα. Μπορούν να εμπνεύσουν ακόμα και για αυτά που δεν έχουν συμβεί ακόμη. Όπως είχε γράψει ο Μανώλης Καλομοίρης, πολύ παλιός συνθέτης και μουσικός: “Μπορεί κανείς κι έτσι να ορίσει το σκοπό της μουσικής: να δίνει ζωή στα όνειρα από τη μια μεριά και να παρασταίνει τη ζωή σαν όνειρο από την άλλη”.
