Κάθε φορά που συμβαίνει ένα τόσο τραγικό γεγονός, όπως η μαζική δολοφονία στο σωρό τόσων ανθρώπων στο Παρίσι, για τη διεθνή κοινότητα –δηλαδή για τον καθένα μας– συνήθως, είναι σα να μικραίνει ο κόσμος κι έπειτα να ξαναμεγαλώνει. Μικραίνει ξαφνικά γιατί η σφοδρότητα μιας τέτοιας επίθεσης, οι εν μέρει μεσαιωνικές καταβολές των κινήτρων των θυτών, η τυχαιότητα των θυμάτων είναι πραγματικά σοκαριστικές. Αυτόματα, αναδιατάσσει μέσα μας την αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο, μας ξυπνάει απότομα από το γλυκό λήθαργο της ουσιαστικής ειρήνης όπου έχουμε την τύχη να ζούμε – έστω στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες. Στη συνέχεια, προσπαθούμε να ενημερωθούμε, να καταλήξουμε σε ορισμένες απόψεις σχετικά με τη γεωπολιτική αστάθεια, να εξευμενίσουμε την αγωνία μας και το δέος και τελικά να αποστασιοποιηθούμε.

Όλα αυτά είναι φυσιολογικά και πάνω απ’ όλα, είναι απείρως σχετικά. Φυσικά, εξαρτώνται από τα αντανακλαστικά του καθενός, τη μόρφωση, τις προσλαμβάνουσες, τις ειδικές ευαισθησίες, την ανθρωπογεωγραφία, τα ταξίδια, την ενημέρωση και πολλούς άλλους παράγοντες. Το ίντερνετ, το οποίο, όπως έχω ξαναπεί, λειτουργεί λίγο με τηn ψευδαίσθηση μια μικρής κοινωνίας, συντηρώντας πάντα τις απαραίτητες απoστάσεις, προσφέρει μια αρένα διαγκωνισμού κάθε είδους επιχειρημάτων και μια πρώτης τάξεως δυνατότητα απορρόφησης των κοινωνικών / ψυχολογικών κραδασμών. Άλλοι ανέβασαν στα προφίλ τους τη γαλλική σημαία, άλλοι αντέδρασαν, κάποιοι Έλληνες χρήστες προέταξαν την ελληνική, εγώ πάλι με όλα αυτά, βλέπω τα πράγματα για το μέλλον μάλλον μαύρα, όπως στο τραγούδι αυτού του cover letter.

Πρόκειται για το Paint it black, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Rolling Stones. Κυκλοφόρησε το 1966, ως πρώτο τραγούδι του δίσκου τους με τίτλο “Aftermath”. Παρότι οι στίχοι του αναφέρονται στην απαισιοδοξία και την κατάθλιψη, το κομμάτι είναι πολύ δυναμικό και αποτελεί ένα από τα πρώτα σημεία συνάντησης του ινδικού οργάνου σιτάρ και της ροκ μουσικής. Ξεκινάμε με τον Marc Almond σε συνεργασία με την Royal Philharmonic Orchestra που διασκεύασε  με συνέπεια το κομμάτι, το οποίο βρίσκεται στο album “Philharmania” του 1998.

Στη συνέχεια, το 1966, η Caterina Caselli δίνει την ιταλική εκδοχή του τραγουδιού με τίτλο “Tutto Nero”. Μουσικά τουλάχιστον δεν έχει ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις από το αυθεντικό. Εναλλακτική ήταν η διασκευή της London Symphony Orchestra μέσα από το LP “Classic Rock” το 1977. Η συγκεκριμένη ορχηστρική οπτική είναι θεαματική με συνεχείς μεταβολές στην ένταση. Η πιο ξεχωριστή για μένα διασκευή είναι αυτή του Eric Burdon με το σχήμα The War από το πρώτο τους album “Winds of change” το 1967. Παραθέτω μια εμφάνισή τους, λίγα χρόνια αργότερα, στη γερμανική τηλεόραση σε μια απολαυστική εκτέλεση σε διάρκεια, ορμή και πληθωρικότητα. Bonus: πολλά χρόνια αργότερα, η ζωντανή σύμπραξη του Eric Burdon με τον Γιάννη Χαρούλη στο Terra Vibe, από το Rockwave Festival του 2014.