Τις τελευταίες μέρες, τα μισά ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ασχολούνται με το ντύσιμο του Βαρουφάκη. (Στα σοβαρά, στα αστεία, ποιος ξέρει; – μάλλον είναι πιο εύκολο από το να αξιολογήσεις τις προτεινόμενες λύσεις επί του ελληνικού χρέους). Κι ενώ ο νέος υπουργός οικονομικών παραπέμπει σε ροκ σταρ, εμείς θα θυμηθούμε ένα πραγματικό αστέρι της ροκ, τον Gordon Matthew Thomas Sumner ή πιο απλά Sting.

Αρχηγός του βρετανικού συγκροτήματος Police από το 1977 μέχρι το 1983 και σε σόλο καριέρα στη συνέχεια. Οι Police έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία της ροκ μουσικής προσθέτοντας στον ήχο τους reggae, punk και jazz στοιχεία.

Εμείς θα κάνουμε στάση στο 1978 και το album Outlandos d’Amour, σε μια από τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες, το γνωστό και μη εξαιρετέο “Roxanne”.

 Το κομμάτι αναφέρεται στον απελπισμένο έρωτα ενός άνδρα με μια πόρνη και σύμφωνα  με το μύθο, αντικείμενο έμπνευσης ήταν η σχετική θέα από κάποιο κακόφημο  ξενοδοχείο στο Παρίσι όπου είχε εγκατασταθεί το συγκρότημα πριν από κάποια  συναυλία το 1977. Το όνομα Roxanne δε, προέκυψε από ένα χαρακτήρα του έργου “Cyrano de Bergerac”,  όπως απεικονιζόταν σε μια παλιά αφίσα που κοσμούσε τον προθάλαμο του γαλλικού    ξενοδοχείου.     Στο βίντεο, ο Sting (μπάσο), ο Andy Summers (κιθάρα) και ο Stewart Copeland (ντραμς) επί τω έργω…

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 2001, βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία “Moulin Rouge” με τη Nicole Kidman και τον Ewan McGregor. H ιστορία ενός ερωτευμένου ποιητή με μια όμορφη εταίρα κόντρα στις βουλές ενός ζηλιάρη δούκα. To soundtrack συμπεριλαμβάνει το “Roxanne” με τίτλο “El Tango de Roxanne” σε μια πολύ διαφορετικά φορτισμένη εκδοχή που συνδυάζεται με το tango “Tanguera” του Mariano Mores.

Η ερμηνεία ανήκει στους ηθοποιούς της ταινίας Ewan McGregor, José Feliciano, Jacek Koman και Richard Roxburgh. (Η πληροφορία που ίσως βρεις στο internet ότι ο Tom Waits είναι αυτός που τραγουδάει, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα).

Συγκλονιστικά δωρική ερμηνεία, υποβλητικά ταραχώδης μουσική, εκρηκτική χορογραφία. Η επιτομή του πάθους.

Δεν περιγράφω άλλο.

Νομίζω ότι είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τραγουδιών που η διασκευή απογείωσε την αρχική εκδοχή τους.

Απόλαυσέ το και όπως ακριβώς ακούγεται στην ταινία…

ΥΓ: ανακαλώ στη μνήμη μου, αρκετά χρόνια πριν, ένα ταξίδι σε επαρχιακό δρόμο, το κομμάτι να παίζει στο repeat, σε μια φοβερή διαδρομή όπου οι συνεχόμενες στροφές και το γκάζι ακολουθούσαν τη διακύμανση της μουσικής…