– Σε πιέζω μου λες. Όλο μου λες ότι σε πιέζω και σε πνίγω. Ξέρεις τι λέει μια παροιμία; «Ο πίθηκος από την πολλή αγάπη μπορεί να πνίξει τον πίθηκο που αγκαλιάζει». Σ’ αγαπάω γι’ αυτό φέρομαι έτσι.

– Ωραία η παροιμία που είπες. Μόνο που εσύ κολλάς στο «από την πολλή αγάπη», αλλά εγώ κολλάω στο «να πνίξει».

– Ναι γιατί σε αγαπάω.

– Ναι αλλά με πνίγεις.

Αγαπάμε τους ανθρώπους και τους πνίγουμε. Τους κρατάμε και τους αγκαλιάζουμε τόσο σφιχτά που γινόμαστε κροταλίες και τους πνίγουμε. Για να μην φύγουνε. Τους δένουμε στα χέρια μας, τους σφίγγουμε, τους πιέζουμε τα πνευμόνια και τον λαιμό μέχρι να μην μπορούν να αναπνεύσουν, μέχρι να μην έχουν αέρα, μέχρι να σκάσουν, μέχρι να πεθάνουν εκεί στα χέρια μας, στην αγκαλιά μας. Και πεθαίνουμε κι εμείς μαζί τους.

Από αγάπη…

Από ανάγκη να μείνουν μαζί μας για να μην μείνουμε μόνοι μας, από ανάγκη να νιώσουμε σημαντικοί, απαραίτητοι, αναντικατάστατοι, καλύπτουμε τις ανάγκες που έχουν –ή νομίζουμε ότι έχουν- πριν από αυτούς για αυτούς. Απαιτούμε και καταπατούμε τον χώρο τους, τον χρόνο τους, την σκέψη τους, την ματιά τους, την αγκαλιά τους, την ζωή τους. Μα ποιος μπορεί να θέλει να καταπατηθεί όταν ξέρει ότι μπορεί και θέλει να παραχωρήσει;

Απο τον φόβο μην «χτυπήσουν» δεν τους αφήνουμε να «πέσουν». Πέφτουμε εμείς για αυτούς, τους κλείνουμε στην αγκαλιά μας που γίνεται κλουβί για να τους «προστατέψουμε». Μα ποιος μπορεί να θέλει και να ζήσει στο κλουβί όταν μπορεί και θέλει να περπατήσει μόνος του, κι ας πέσει;

Ανησυχούμε πως αν τους αφήσουμε ελεύθερους, αυτοί θα φύγουν. Και τους δένουμε. Για να μην φύγουν. Τους πνίγουμε στην αγκαλιά μας για να μην βρούνε άλλη αγκαλιά, άλλο χέρι να κρατάνε, άλλον ώμο να ξαπλώσουν. Γιατί φοβόμαστε ότι τα δικά μας χέρια δεν είναι αρκετά, γιατί νομίζουμε πως τα χέρια μας θα κρατήσουν τον άλλο μόνο αν γίνουν χειροπέδες.

Οι άνθρωποι δεν θέλουν κλουβιά και χειροπέδες. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να πνίγονται και να πνίγουν. Οι άνθρωποι θέλουν αγάπη. Αγάπη που δίνει χώρο, χρόνο, σεβασμό και ελευθερία. Σε αυτό και για αυτό που είναι ο άλλος. Κι ας μείνει. Κι ας φύγει. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι ελεύθεροι, για να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν, να καταλάβουν και μαζί με αυτούς να μεγαλώσει, να ωριμάσει και να καταλάβει η αγάπη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να τους έχουν εμπιστοσύνη. Ότι ξέρουν να αναπνεύσουν και ότι μπορούν να εισπνεύσουν όσο οξυγόνο χρειάζονται. Η αγάπη είναι σαν τη φλόγα. Θέλει οξυγόνο για να δυναμώσει. Σε κανένα δωμάτιο δεν θα ανάψει κανένα τζάκι, όσα προσανάμματα κι αν έχει, αν δεν υπάρχει έστω μια μικρή χαραμάδα για να μπαίνει αέρας.

Αέρα θέλει ο άνθρωπος. Και αγάπη. Και αντί για αέρα οι άνθρωποι κάνουν την αγκαλιά τους θηλιά και πνίγουν τους άλλους ανθρωπους. Σαν τους πιθήκους. Και δεν ξέρω αν φταίει η ανασφάλεια του ανθρώπου ή η θεωρία της εξέλιξης των ειδών του Δαρβίνου…