Δώδεκα χρονών. Είμαι μπροστά από τον καθρέφτη των αποδυτηρίων, παρατηρώντας τη φίλη μου να βάζει μάσκαρα.

“Δεν τη συμπαθούμε”. Μου ψιθυρίζει με χαμόγελο, δείχνοντας μου τη κοπέλα που πέρασε από δίπλα μας.

“Γιατί;” Ρωτάω.

“Επειδή είναι όμορφη”.

Αυτή η ανάμνηση ήρθε στο μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα την ταινία “Τhe Help” μερικούς μήνες πριν. Η Celia Foote, (που την υποδύθηκε με επιτυχία η Jessica Chastain) προσπαθεί να προσαρμοστεί στην υψηλή κοινωνία του Jackson, Mississippi των 50s. Παρακολούθησα την πανέμορφη αλλά και μοναχική γυναίκα να κοιτάζει απο το παράθυρο ένα πάρτυ στο οποίο δεν ήταν καλεσμένη. Οι γυναίκες που βρίσκονταν σε αυτό την είχαν αντιληφθεί, αλλά συνέχισαν να διασκεδάζουν σαν να μην την είχαν δει. Η ίδια τότε έφυγε με δάκρυα, ταπεινωμένη. Αυτή η σκηνή χαράκτηκε στη μνήμη μου. Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο μου!

Και αυτό επειδή είχα ξαναδεί αυτό το βλέμμα – στα πρόσωπα πολλών άλλων γυναικών αλλά και στο δικό μου. Νομίζω πως όλες οι γυναίκες έχουν βρεθεί και στις δυο περιπτώσεις αυτού του σεναρίου σε κάποια φάση της ζωής τους.

Και η ερώτηση μου είναι η εξής: τι είναι αυτό που κάνει “το πιο συμπονετικό φύλο” να είναι ικανό μιας τόσο ανελέητης συμπεριφοράς;

Η πιο συχνή απάντηση μεταξύ των γυναικών θα ήταν πιθανότατα η ανασφάλεια. Τα μόνα που θέλουμε είναι να αγαπηθούμε, να είμαστε αποδεκτές και να μας θαυμάζουν.

Αντί να θαυμάζουμε η κάθεμια την ομορφιά της άλλης, νιώθουμε την ανάγκη να τη ξεπεράσουμε προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα και πιο άνετα εμείς με τον εαυτό μας. Στο παρελθόν, έπρεπε να με ‘σταματήσω’ απο το να συγκριθώ με μια γυναίκα, όταν την πρωτογνώριζα. Πολλές φορές βρέθηκα σε καταστάσεις όπου ήθελα να κοιτάξω την άλλη στα μάτια και να φωνάξω, ‘Χαλάρωσε! Δεν θέλω να ανταγωνιστώ μαζί σου!’

Θα ήθελα τόσο πολύ να δω γυναίκες να θαυμάζουν την ομορφιά άλλων γυναικών. Τι αίσθημα ελευθερίας θα ήταν αυτό, όταν οι μεγαλύτεροι εχθροί γίνονται οι καλύτεροι σύντροφοι- υποστηρίζοντας και στηρίζοντας ο ένας τον άλλο.

Η άρνηση να υιοθετήσουμε τα πρότυπα που επιβάλλει η κοινωνία θα είναι η επιλογή που θα αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Ας μην ανταποκριθούμε στην προσδοκία να ανταγωνιζόμαστε η μια την άλλη.

Κι ας γίνει αυτό μια συμπεριφορά που θα κληρονομήσουμε στις κόρες και εγγονές μας. Όχι άλλο ανταγωνισμός. Ας τους προσφέρουμε μια κληρονομιά αγάπης και σεβασμού αντί της εμμονής σε πρότυπα ομορφιάς που δεν υπάρχουν καν.