“Οι άνθρωποι τσακώνονται για τα λεφτά και δεν πάνε μια βόλτα σε ένα νεκροταφείο να δουν ότι εκεί που καταλήγουμε δεν χωράνε τα λεφτά, καλημέρα και καλή συνέχεια”, μου είπε ο ταξιτζής και με χαιρέτησε.

Κατέβηκα από το ταξί και χαμογέλασα γλυκόπικρα. Πόση αλήθεια σε μια πρόταση, πόση αλήθεια δίνοντας τα ρέστα και βάζοντας πρώτη για να ξεκινήσει. Πόση αλήθεια χθες, το πρωί της Κυριακής σε μια χρονική στιγμή που τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Σκέφτηκα τι μπορεί να γινόταν, ποιες θα μπορούσαν να είναι οι αντιδράσεις σε κάποιο γιούρογκρουπ σε κάποια σύνοδο κορυφής αν κάποιος από όλους αυτούς που αποφασίζουν δόσεις, μέτρα, “τιμωρίες”, ανταλλάγματα, τύχες των λαών, σηκωνόταν όρθιος και απλά έλεγε “αύριο, μεθαύριο, σε πέντε χρόνια, σε δέκα χρόνια, σε είκοσι σε τριάντα, θα πεθάνουμε όλοι, τα λεφτά δεν θα τα πάρουμε μαζί μας, τι κάνουμε λοιπόν;”, και χαμογέλασα. Σίγουρα θα τον περνούσαν για τρελό, σίγουρα δεν θα έμπαιναν στον κόπο για να συζητήσουν μαζί του, σίγουρα θα συνέχιζαν τις συζητήσεις τους βγάζοντας κομπιουτεράκια. Αλλά ίσως κάποιοι από όλους αυτούς γυρνώντας σπίτι τους θα σκεφτόντουσαν πως τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.

Θα πεθάνουμε όλοι. Σίγουρα δεν είναι μια ευχαρίστηση σκέψη για Δευτέρα πρωί, αλλά είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε σε και για αυτήν την ζωή. Εμένα μου φαίνεται παρήγορη η σκέψη την δεδομένη χρονική στιγμή που οι περισσότεροι νιώθουν ζωντανοί νεκροί. Έχουμε ακόμα. Ζωή έχουμε ακόμα. Και μέλλον έχουμε ακόμα μέχρι να πάμε σε τόπο χλοερό σε τόπο αναπαύσεως. Και ξέρω ότι έχουμε αποθέματα να ζήσουμε μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα.

Κανείς δεν έφυγε από αυτόν τον κόσμο παίρνοντας μαζί του λεφτά. Ίσως κάποια κτερίσματα και αγαπημένα αντικείμενα, ίσως μερικούς οβολούς για να πληρώσει τα τέλη για τον Άδη. Κι αυτά παλιά. Πέρασαν χρόνια από τότε, πλέον η έλευση είναι δωρεάν. Αυτό που παίρνουμε μαζί μας είναι αυτό που ζήσαμε. Κι αν πολεμάμε να πάρουμε μαζί μας κάτι φεύγοντας αυτό είναι η αξιοπρέπεια. Κι αυτό δεν αγοράζεται.

Τα λεφτά θα δοθούν, με κάποιο τρόπο το χρέος θα ξεπληρωθεί. Και με κάποιο τρόπο θα μάθουμε τι θα γίνει, πώς θα ξεχρεωθεί το χρέος, τι λεφτά θα έχουμε στο πορτοφόλι μας. Και με κάποιο τρόπο ο φόβος θα φύγει, μαζί με το αίσθημα του αδίκου που μας πνίγει για όλα τα παραπάνω που μας ζητάνε. Θα συνεχίσουμε, θα αποδώσουμε ευθύνες-θέλω να πιστεύω- και θα καταλάβουμε όλο και περισσότερο πως η αξιοπρέπεια δεν είναι ανάλογη του μεγέθους. Κι όσο μικρή και να είμαστε σαν χώρα αξιοπρέπεια έχουμε μεγάλη. Και δύναμη να συνεχίσουμε μέχρι να τελειώσουν όλα αυτά.