Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή που θα σε κάνει για μια στιγμή να μη λυπάσαι καθόλου για το καλοκαίρι που φεύγει. Το πρώτο μετα-καλοκαιρινό ξενύχτι στο 6 Dogs με το οργιώδες ‘Λάμπω’ της Άννας Βίσση και την αίσθηση ότι μετά τις 3 τα ξημερώματα ‘την έχει μια ψύχρα μωρέ, καλό είναι να παίρνω και κάτι για από πάνω το βράδυ’. Η στιγμή που θα περάσει αυτή η στιγμή και το στομάχι σου θα σφιχτεί όταν το μυαλό γεμίσει εικόνες από το  καλοκαίρι που φεύγει. Σινεμά ξανά με ταβάνι πάνω απ’ το κεφάλι σου. Ωχ, έρχονται οι Νύχτες Πρεμιέρας, κάτσε να σημειώσω τι δεν με νοιάζει να δω φέτος μπας και δω τίποτα της προκοπής (η τελευταία φορά που όντως είδα κάτι που ήθελα από πριν ήταν το 2002, Καουρισμάκι – ‘Ο Άνθρωπος χωρίς Παρελθόν’).

Ζεστός καφές, ζεστή σοκολάτα, καυτό τσάι, τέλος στην επικράτηση του Παγωμένου. Ο νέος έρωτας που θα ‘ρθει όταν σταματήσεις να περιμένεις πότε θα ‘ρθει ο νέος έρωτας. Μια νέα αρχή μέσα σου για μια σεζόν με λιγότερους υδατάνθρακες (;), για περισσότερο χρόνο με τους φίλους σου (;), για ακόμα πιο πολύ πεταμένο χρόνο (;), «για νέες ήττες, για νέες συντριβές» (Τρύπες). Ένα κοριτσάκι που σφαδάζει μπροστά απ’ το pc για ένα χαμένο έρωτα, το ίδιο κοριτσάκι που θα τα βλέπει κάποτε όλα αυτά και θα σφαδάζει από ντροπή. Ένα αγοράκι 6 ετών στην Κίνα, του οποίου οι απαγωγείς έβγαλαν τα μάτια για να τα πουλήσουν.

(Σιωπή, συντριβή του μικρόκοσμου σου, όλα ξαφνικά μοιάζουν αστεία και πεζά. Δυστυχώς, ευτυχώς που ξεχνάμε εύκολα).

Η ημέρα που μικραίνει, ο χειμώνας που έρχεται, κάτσε να μπω imdb να δω πότε ξανάχει Game of Thrones. (Αργεί ακόμα). Τι θα φορέσεις φέτος; Τι βολικό που είναι το καλοκαίρι. Βάζεις ένα κοντό σορτσάκι, μια μπλούζα ό,τι να ‘ναι και βγαίνεις. Όλες το ίδιο κάνουν. Αλλά ο χειμώνας θέλει στυλ, θέλει βάθος στην ντουλάπα. I’ ll stop the world and melt with you. Σε ποιον να το αφιερώσεις; Συναισθήματα, ανακύκλωση, πάντα θα θέλεις το κάτι παραπάνω, ποτέ δεν θα το βρίσκεις, γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει και γιατί δεν βοηθάς για να υπάρξει.

Ψέματα. Κι άλλα ψέματα. Και «εντάξει, κάτσε να μπει το ’14 και ξεχάστε τη Χριστίνα που ξέρατε». Και μπαίνει το ’14, αλλά δεν την ξεχνάτε τη Χριστίνα που ξέρατε. Κι άλλες αναβολές. Ψέματα κι αναβολές γιατί μέσα μας κρύβεται πάντα η ελπίδα για την ελπίδα που φτάνει anytime soon και θα τα πάρει όλα παραμάζωμα και μετά μόνο αλήθειες και μεγάλες αποφάσεις.

Προτάσεις που βγάζουν διαφορετικό νόημα για τον καθένα. Νοέμβριος και απορείς πότε θα σοβαρευτείς και δεν θα τρολάρεις πια με το ‘November Rain’. Δεν είσαι πια 18. Είσαι ακόμα πιο μικρός, αλλά τι να εξηγείς τώρα και σε ποιον.

Φθινόπωρο. Αυτό που όλοι προσπερνάνε μετά το νησί ευχόμενοι ‘Καλό χειμώνα’. Είμαστε γεννημένοι για χειμώνες ή για καλοκαίρια. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για την άνοιξη. Καλά, το φθινόπωρο δεν το βλέπουμε καν. Ένας συνάδελφος χρόνια μονολογεί «τίποτα σπουδαίο δεν θα συμβεί ποτέ φθινόπωρο». Ούτε καν, υπερβολές. ‘Είμαστε όσο χαρούμενοι αποφασίσουμε ότι θα είμαστε’, διαβάζω κάθε Δευτέρα απόγευμα.

Ηλίας Αναστασιάδης (@illanastasiadis)