Δεν ξέρω αν είμαι καλό παιδί. Αν ρωτήσεις αυτούς/αυτές που με ξέρουν, θα σου πουν ότι είμαι. Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου πω ‘δεν θες να ξέρεις’. Νομίζω ότι δεν είμαι.
Αλλά δεν πιστεύω ότι είμαι και κακός. (Ωραία εισαγωγή, σε πήρα από τα μούτρα). Το βέβαιο είναι ότι, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους χίπστερ, κανένα καλό παιδί δεν παραδέχεται ότι είναι καλό παιδί.
Το lifestyle, οι γονείς μας και ένα μικρό πρόβλημα στον εγκέφαλο έκανε εμάς τα αγόρια να θεωρούμε κακό το να είσαι καλό παιδί. Ειδικά, αν γειτόνισσες, φίλες, θείες και γκόμενες στο λένε, συχνά ΜΠΡΟΣΤΑ σε κόσμο. Τι ντροπή Θεέ!Και τώρα, ας χαλαρώσουμε λίγο τη φάση μας, που λέει και ένας αδερφός. Ταμπέλα αποκλειστικά για άνδρες -έχεις ακούσει καμιά γυναίκα να λέει ‘άσε, μου είπε ότι δεν θέλει κάτι παραπάνω μαζί μου και ότι πάρα πολύ καλό παιδί’;- το να είσαι καλό παιδί δεν έχει τίποτα κακό από μόνο του. Δηλαδή τι; Είναι μαγκιά να είσαι μίζερος και σκοτεινός τύπος, να ‘φτύνεις’ τις γυναίκες, να το παίζεις δύσκολος και απρόσιτος και στο τέλος να δρέπεις τις δάφνες του image making μόνος σου στο Facebook; Αν είναι έτσι τα κακά παιδιά που σας αρέσουν, καλή διασκέδαση μαζί τους. Θα τους βρείτε online.
Αυτό που πρέπει να φωτιστεί (τίμιο delivery boy, κουβαλάει πάντα φακό στο τσαντάκι-μπανάνα-ζήτω-τα-τιμημένα-late-90s) είναι η ευθύνη των γυναικών στον εκφυλισμό της έννοιας ‘καλό παιδί’. Επειδή λίγα κορίτσια έχουν το θάρρος να σου πουν στα ίσα ότι δεν τους αρέσεις, έχουν παντρευτεί την ευκολία του “έλα, θα σου πω και κάτι καλό να σπάσει λίγο η χυλόπιτα”.
Αν έχεις δικό σου σπίτι, θα σου πουν ‘καλά, φοβερό όμως το σπίτι σου’. Αν έχεις κληρονομήσει τη συλλογή γραμματοσήμων του παππού σου, θα το παίξουν εντυπωσιασμένες και θα πουν μια στάνταρ βλακεία σχετικά με τα γραμματόσημα (wtf). Αν δεν έχεις τίποτα από τα παραπάνω, θα σου πουν ότι είσαι καλό παιδί. Και δώσ’ του μετά ανάλυση και ενδοσκόπηση εσύ.
Αρχίζεις τα τηλέφωνα. Παίρνεις τον κολλητό σου από το γυμνάσιο. ‘Ρε Μιχάλη, θυμάσαι τότε στο πάρτυ της Νίκης που μου ζήτησε η Ελένη να χορέψουμε το ‘so sad’, ‘ so sad’ (λολ) και της είπα ότι δεν χορεύω μαζί της γιατί έχει μουστάκι; Θυμάσαι; Θυμάσαι. Ήμουν καλό παιδί τότε ρε Μιχάλη; Δεν ήμουν!’. Στο κλείνει ο Μιχάλης. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, σταυρώνεις τα χέρια στο στήθος και θυμάσαι την τελευταία φορά που προκάλεσες πόνο. Δεν γίνεται να σε λένε καλό παιδί. Δεν γίνεται.
Κι όλα αυτά, επειδή κάποια έχει θέματα ειλικρίνειας και δεν παραδέχτηκε ότι ΑΠΛΑ δεν της αρέσεις. Γενικά, να ενημερώσω ότι δεν υπάρχει καλό ή κακό. Υπάρχει καλό ΚΑΙ κακό. Το γιν και το γιανγκ, ο Λόλεκ και Μπόλεκ και άλλα αλληλοσυμπληρούμενα δίδυμα κάνουν χαμό μέσα μας. Ομοίως, όταν κάποια σε πει κωλόπαιδο, δεν χρειάζεται να βάλεις τα κλάματα και να αρχίσεις ψυχοθεραπεία. Ξέρω, δεν θα σε πειράξει το ίδιο, θα νιώσεις λίγο Ράιαν Γκόσκλινγκ (τα έχουμε πει για μένα και το Ράιαν), αλλά κι αυτό είναι λάθος. Κι αυτό στο έχουν γεννήσει τα κορίτσια που δρουν με στερεότυπα.
Νομίζω ότι είμαστε καλοί και κακοί. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, εκτός του να το δεχτούμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας (έχω να δω και 9 σεζόν Sopranos φίλη μου), είναι να είμαστε καλοί και κακοί εκεί που πρέπει αντίστοιχα. Κι επειδή μου ακούγομαι πολύ διδακτικός και κάτι ραγίζει μέσα μου, θα χαλαρώσω τη φάση μου. Ναι, όπως λέει ένας αδερφός. Πολύ καλό παιδί.
Ηλίας Αναστασιάδης (@illanastadiadis)
