Σήμερα θα μιλήσουμε για την άχαρη περίοδο της ζωής μετά τα 30 που δεν ταιριάζει να είσαι στα κάγκελα σαν 22χρονο αλλά δεν μπορείς να μοιραστείς και ανησυχίες για μπιμπερό γιατί δεν είσαι μάνα.

Το κακό σε βρίσκει ένα πρωί που έχεις ξυπνήσει από ένα κατά τα άλλα απλό ξενύχτι. Μια φωνή μέσα σου κάνει υπολογισμούς: ‘’πήγα για ύπνο μετά 4 και ξύπνησα στις 9, και;’’. Δεν μπορείς να σηκώσεις ούτε το βλέμμα σου, αν και τέτοια ξενύχτια είναι παιχνίδι για σένα, τώρα τι έπαθες; Μπορεί να πάθεις ταχυπαλμία από την προσπάθεια να κατεβάσεις τα πόδια σου από το κρεβάτι. Με κλειστά μάτια σπρώχνεις τα πόδια σου με τα χέρια. Περνάει απροσδιόριστος χρόνος για την επόμενη κίνηση, πιθανόν μόλις πήρες έναν μικρό υπνάκο. Τα επόμενα βήματα περιλαμβάνουν διαγώνια χτυπήματα τις κάσες της πόρτας, τουαλέτα με κλειστό το φως. ‘’Κάποια ίωση θα κόλλησα’’. Δροσερό νερό στο πρόσωπο και όλα είναι πιο ζωηρά. Μέσα σου, έξω σου. Τα χρώματα, οι ήχοι. Άλλα ο κόσμος μετά από αυτό δεν θα είναι ξανά ποτέ ίδιος. Δεν αντέχεις τα ξενύχτια.

Αυτή ήταν η εισαγωγή, τώρα θα μπω στο κυρίως.

Το επόμενο χτύπημα είναι βράδυ. Πιάνεις τον εαυτό σου να προτιμάει να ανοίξει μια μπύρα στο μπαλκόνι και να διαβάσει ξένα περιοδικά στο ipad παρά να ντυθεί, να στολιστεί για να πάει να σταθεί σε έναν πεζόδρομο να πιεί μια χλιαρή μπύρα. ‘’Γιατί φίλε μου οι μπύρες το καλοκαίρι έχουν τόση πέραση που δεν προλαβαίνουν να παγώσουν’’ πιάνεις τον εαυτό σου να δικαιολογείται σε όσους σε σπρώχνουν να βγείτε. ‘’Και το κοκτέιλ ή θα περιμένεις πάνω από 45 λεπτά ή θα στο φτιάξουν τσάρτα πάρτα που και στις δύο περιπτώσεις δεν θα το ευχαριστηθούμε.’’

Μετά αρχίζει να σε ενοχλεί ο ήλιος που σε ψήνει στις 3 το μεσημέρι στην παραλία. Το πολύ-πολύ πρόχειρο φαγητό στις διακοπές, η χαλασμένη ξαπλώστρα. Οι δικοί σου άνθρωποι σε κοιτάζουν ή στραβωμένοι ή με κατανόηση. Οι πολύ δικοί σου με ύφος ‘’κάνε παιδί, όχι σα γεροντοκόρη’’.

Έρχεται η στιγμή που απορείς με σένα, που προσπαθείς να θυμηθείς διακοπές που δεν σε ένοιαζε ο σκορπιός που βρήκατε τα ξημερώματα στο κουζινάκι, τα βρώμικα από δενθελωνατιςσκεφτομαι καντίνες που τόσο τα ευχαριστιόσουν. Απορείς με σένα και αναρωτιέσαι αν όλοι οι 30+ γκρινιάζουν, δεν αντέχουν τα ξενύχτια, θέλουν γιόγκα, βιβλίο και σπιτικό παγωτό. Γκάλοπ δεν σε παίρνει να κάνεις: ρωτήσαμε εκατό ανθρώπους και βρήκαμε την μια πιο ξενέρωτη. Μάντεψε.

Αυτό ήταν το κυρίως, τώρα θα ακολουθήσει ο επίλογος.

Δεν είσαι γεροντοκόρη. Απλά ψάχνεις τρόπο να σταθεροποιηθείς στο κενό μεταξύ ”δεν μπορώ να κάνω αυτά που έκανα στα 25” και στο ”είμαι έτοιμη να κάνω οικογένεια’, φέρτε μου τώρα κάποιον να κάνω μια”. Κάνε το λίγο εικόνα: Φτέρνες στα 25, χέρια στα 35. Το κορμί στην μέση, τεντώνεται να ακουμπάει και στα δύο. Πιάνεσαι από τα δύο άκρα και προσπαθείς να μείνεις λίγο ακόμα στο ένα αν και θες να περάσεις στο άλλο, να πας παρακάτω. Αλλά θες να μείνεις στα 25, έτσι εύκολα τα αφήνεις; Λίγο ακόμα μωρέ.

Τελικά κατέληξα: Στα 30+ ή θα είσαι παιδί θαύμα-πάρτιάνιμαλ και θα αντέχεις να ξενυχτάς, να πίνεις, να φλερτάρεις σα να είσαι 25 ή θα είσαι μάνα/πατέρας ή θα είσαι κάποιος που μόλις σήκωσε το κεφάλι από τα απανωτά διδακτορικά, χτύπησε στο ράφι, ξέχασε τον σκοπό της ζωής του, κατάλαβε ότι έκλεισαν οι ντισκοτέκ και τώρα θέλει παθιασμένα να ανακαλύψει πως διασκεδάζει η νεολαία σήμερα. Δεν βγαίνουν τα νούμερα αλλιώς άνθρωποι.

Ακούω τα σχόλια σας. Αλλά μιλήστε σιγανά, βγήκα εχτές.