-­ Δεν είναι εύκολο. -­ Και ποιος σου είπε οτι θα ήταν; Δεν είναι εύκολο. Γενικά. Και ειδικά. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Πολλές φορές πέφτεις και μένεις εκεί. Περιμένοντας να σε σηκώσει κάποιος ή να βρεις την δύναμη να σηκωθείς. Να μαζέψεις τα κομμάτια από ό,τι τελείωσε. Από έναν θάνατο, από μια απόλυση, από μια παραίτηση, από έναν χωρισμό, από το τέλος μιας φιλίας, από μια καταστροφή. Να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Δεν είναι εύκολο. Να αφήσεις πίσω όσα πόνεσαν, όσα σε έκαναν να κλάψεις, να πιστέψεις πως «μέχρι εδώ είσαι», να ξεγράψεις ανθρώπους, καταστάσεις, καθημερινότητα. Να διαγράψεις μηνύματα, και καθημερινές ρουτίνες. Να κάνεις κομμάτια φωτογραφίες, και κάθε κομμάτι που σκίζεις να είναι και ένα κομμάτι δικό σου. Δεν είναι εύκολο να πεις «πάμε παρακάτω», όταν το μόνο που νιώθεις είναι το «κάτω».

Κάτι άλλαξε, κάτι τέλειωσε, κάτι είναι παρελθόν. Αλλά το μόνο κοινό σε όλο αυτό είναι ένα. Εσύ. Εσύ που κάποια στιγμή θα σηκωθείς. Ή θα σε σηκώσουν. Που θα μαζέψεις τα κομμάτια σου. Ή θα στα μαζέψουν. Και θα τα κολλήσεις. Και θα τα κρατήσεις. Ή θα τα πετάξεις. Και θα πεις «δεν πειράζει», χωρίς να το εννοείς. Και θα πεις «πειράζει», και θα το εννοείς. Γιατί πάντα πειράζει. Και είναι οκ να πειράζει. Όσο κι αν δεν είναι εύκολο. Θα προχωρήσεις. Θα συνεχίσεις. Γιατί αυτό μπορείς να κάνεις. Θα αλλάξεις. Ή δεν θα αλλάξεις. Θα προχωρήσεις όμως. Γιατί αυτό οφείλεις να κάνεις. «Κάθε τέλος είναι μια αρχη», αυτό θυμάσαι να σου λένε πάντα. Και χαμογελάς. «Και κάθε αρχή είναι ένα τέλος», αυτό θυμάσαι να φοβάσαι σε κάθε αρχή. -­ Δεν είναι εύκολο. -­ Και ποιος σου είπε οτι θα ήταν; Δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι ωραίο. Όπως κάθε τι καινούργιο. Γιατί είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Που προχωράει. Γιατί αυτό μπορεί να κάνει.