Πολλοί από εμάς έχουμε βρεθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας στη χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου. Είτε για σπουδές, είτε για δουλειά, είτε για διακοπές, είτε ακόμη και γιατί οι low-fare εταιρείες αποφάσισαν να μας δελεάσουν με κανένα εισιτήριο της δεκάρας. Εγώ είχα τη τύχη να καθίσω πάνω, ένα ολόκληρο χρόνο λόγω του μεταπτυχιακού μου.  Εκτός από το πολιτισμικό σοκ που πέρασα τουλάχιστον τον πρώτο καιρό και μερικές ιδιαίτερες στιγμές  με τη κόκκινη ομπρέλα μου αντιλήφθηκα ότι σαν τη μητέρα πατρίδα δεν έχει. Και μάλλον σε αυτό συμφωνούν πολλοί μαζί μου.

Γιάννης, Μεταπτυχιακός Φοιτητής στα ναυτιλιακά

Έπαιζα Joker για το ποιες μέρες θα βγάλει ήλιο αλλά πάντα έχανα. Μονίμως κυκλοφορούσα με μια ομπρέλα χειμώνα καλοκαίρι. Όχι πάντα με την ίδια γιατί καμιά φορά όταν κανένας άνεμος είχε όρεξη για παιχνίδια μου την έσπαγε και έπρεπε συνεχώς να παίρνω μια καινούρια. Οι δε συμφοιτητές μου όποτε είχαμε ομαδική εργασία και δίναμε ραντεβού στη βιβλιοθήκη για να δουλέψουμε το project, εάν αργούσα πάνω από δύο λεπτά της καθορισμένης ώρας με παίρνανε τηλέφωνο για να μου κάνουνε θέμα ότι άργησα. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο συμφοιτητής μου ο Χωσέ ο Ισπανός. Τι στο καλό έλεγα; Στο βορρά δεν υπάρχουν ακαδημαϊκά τέταρτα, ακαδημαϊκά μισάωρα; Δεν είχα ούτε αμάξι να τους πω ότι κόλλησα σε κίνηση.

Ιωάννα, Φοιτήτρια διακόσμησης εσωτερικού χώρου.

Την πόλη που σπούδαζα δεν την έλεγες και μεγάλη. Καλά εντάξει περισσότερο με χωριό έμοιαζε. Αυτό δε με πείραζε τόσο όσο το ότι δεν έβρισκες καφετερία ανοικτή μετά τις έξι το απόγευμα. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Από την άλλη όταν αποφασίζαμε να πάμε για ποτό με τους συμφοιτητές μου είχαν την απαίτηση να συναντηθούμε από τις οχτώ για ποτάρες και σφηνάκια. Τι γινόταν με μένα που είχα συνηθίσει να βγαίνω για ποτό μετά τις δώδεκα και να επιστρέφω σπίτι στις έξι. Αμ έτσι γίνεται  όταν όλα τα μαγαζιά μέχρι τις δύο τα ξημερώματα τα μαζεύουν. Τι γινόταν στη τελική; Έκανα συμβιβασμό μαζί τους να τους συναντάω στις δώδεκα. Αυτοί μέχρι τις δώδεκα γίνονταν λουλούδια. Είχα κάτι υποδοχές μιλάμε με αγκαλιές και cheers λες και είχαν να με δουν ένα μήνα. Έπινα μερικά σφινάκια και κατέληγα σε κανένα Greek House Party. Εκεί απολάμβανα τσίπουρα, έκανα ότι ήμουν σε μπουζούκια και στις έξι πήγαινα στο δωματιάκι τις εστίας μου για να την πέσω.

Λίζα, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού

Δε μπορούσα να διανοηθώ ότι πωλούσαν τα λαχανικά και τα φρούτα ανά τεμάχιο αντί ανά κιλό. Καλά γιατί αν έβλεπε κανείς τη τιμή ανά κιλό δε θα είχε σκοπό να  αγοράσει. Μια χωριάτικη σαλάτα πήγα να κάνω μια φορά και μου στοίχισε μια περιουσία. Είχα σκεφτεί σοβαρά να στήσω θερμοκήπιο στην αυλή της εστίας μου. Βουλευόμουν με κάτι έτοιμες σαλάτες από το super-market και κάτι κατεψυγμένα. Για τα υπόλοιπα το budget μου έκανε άγρια παζάρια. Καμιά φορά όταν πλησίαζε το τέλος του μήνα και είχα μερικά φράγκα πήγαινα σε κανένα εστιατόριο της προκοπής για να νοιώσω λίγο άνθρωπος.

Γιώργος, φοιτητής Αγγλικής φιλολογίας

Το μισούσα που ήταν όλα τόσο προγραμματισμένα.  Μη γελάς στην αρχή αντιμετώπιζα πολύ σοβαρά προβλήματα. Έχανα λεωφορεία, τρένα ( μόνο πτήση δεν έχασα ποτέ) και ένας καθηγητής μου δεν με δέχτηκε σε μια διάλεξη του γιατί λέει άργησα ένα τέταρτο και ότι εάν έμπαινα εκείνη την ώρα στο αμφιθέατρο θα προκαλούσα αναστάτωση. Σαμπώς και θα με έπαιρνε κανείς χαμπάρι. Παντού έπρεπε να έχω λογαριασμούς, κωδικούς, να διαβάζω καταστατικά…  Εισιτήριο για το σινεμά , για την είσοδο μου σε club, συνδρομή στο γυμναστήριο, επισκέψεις σε μουσεία, events και γενικά όπου χρειαζόταν να πληρώσω εισιτήρια και συνδρομές όλα αυτά έπρεπε να τα κλείσω online γιατί πραγματικά ήταν ένας τρόπος να εξοικονομήσω χρήματα. Δελεαζόμαστε με κάτι τύπου «κανόνισε το online και σου έχουμε 10-20% στην τελική τιμή».  Ε άμα είσαι φοιτητής όλα τα σκέφτεσαι.  Ήταν τόσο σπαστικό όμως που για να γίνει αυτό έπρεπε ότι και να έκανα να το είχα προγραμματισμένο από μέρες πριν, έπρεπε να έχω λεφτά στη χρεωστική και μπλα μπλα…

Το  ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου είχε μετατραπεί σε κέντρο προωθητικού υλικού (γιατί προφανώς οι εταιρείες που έκανα συναλλαγές κρατούσαν τα στοιχεία μου) με αποτέλεσμα να αμελώ να βλέπω σημαντικές πληροφορίες  όπως ή αλλαγή του κωδικού για την είσοδο της εστίας μου ( Και εδώ κωδικός πάλι). Θυμάμαι ήτανε παγωνιά, Φλεβαριάτικη παγωνιά κιόλας, έβαζα το μέχρι τότε κωδικό που ήξερα αλλά η πόρτα της εισόδου της εστίας δε μου κάνε τη χάρη. Είχα μόλις επιστρέψει από τη βιβλιοθήκη μετά από πολλές ώρες μελέτης. Ειλικρινά το μόνο που ζητούσα ήταν μια πίτσα που είχα στην κατάψυξη και μετά ύπνο. Οι κινέζοι συγκάτοικοι μου ήταν μαζεμένοι σε ένα σπίτι γιόρταζαν κάποιο δράκο δε θυμάμαι, τους έπαιρνα τηλέφωνο αλλά κανένας δεν απαντούσε. Αφού είχε περάσει κανένα μισάωρο άρχισα να πιστεύω ότι θα μετατραπώ σε δίδυμο αδερφό του Φρόστυ του χιονάνθρωπου. Με έσωσε μια παρέα από Ινδούς. Γειτονάκια έμεναν από κάτω μου. Καλή φάση γιατί αφού με έσωσαν με προσκάλεσαν στο φλατ τους για μπύρες.