Πάντα έμενα με απορίες βλέποντας ρομαντικές ταινίες. Δεν αναρωτιόμουν ακριβώς αν θα ζήσω κι εγώ μία τέτοια κινηματογραφικά βγαλμένη ιστορία ούτε αν ο prince charming θα μοιάζει στον πρωταγωνιστή. Αναρωτιόμουν για το fairtytale goone bad –γιατί αυτό είναι και το μέρος το οποίο παραλείπεται συνεχώς.
Σίγουρα, θα υπάρχουν ζευγάρια που έχουν την καλύτερη ιστορία γνωριμίας σαν να βγήκε από σενάριο. Σίγουρα, θα υπάρχει happy end, δεν είμαστε τίποτα απαισιόδοξοι. Και σίγουρα, υπάρχει αγάπη εκεί έξω. Αλλά νομίζω πως είναι καλά κρυμμένη.
Ας το παραδεχτούμε. Πότε γνώρισες κάποιον και με την πρώτη ματιά –και λίγη μουσική υπόκρουση- ήξερες ότι θα είστε για πάντα μαζί; Πότε έκανες καντάδα χωρίς το φόβο να προσγειωθεί κάποιος κουβάς στο κεφάλι σου; -Γενικώς, έκανες ποτέ καντάδα;- Ποιος σου εγγυάται επίσης το «για πάντα»; Ακόμα και οι ταινίες, μας δείχνουν ως ένα σημείο. Το σημείο που ενδεχομένως και στην πραγματική ζωή συμβαίνει να είναι όλα ρόδινα. Και μετά πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μεταφορικά ή και κυριολεκτικά. Στο σινεμά ή και όχι.
Εκτός από αυτό όμως, γιατί όλα πρέπει να γίνονται τόσο γρήγορα στις ρομαντικές ταινίες;
Την επόμενη μέρα της γνωριμίας θα σου έχει φέρει λουλούδια, την επόμενη βδομάδα θα φεύγετε για ρομαντικό ταξίδι ενώ μέσα σε ένα μήνα θα έχετε ήδη ζήσει κάτι το απίστευτο. Και οι θεατές απλά τραβάνε τα μαλλιά τους. Όχι επειδή δεν θέλουν τη χαρά του Ryan Gosling και της τάδε, αλλά γιατί ξέρουν πως στην πραγματική ζωή, μία αληθινή σχέση απαιτεί χρόνο, υπομονή και επικοινωνία. Με άλλα λόγια, απαιτεί προσπάθεια.
Χτίζεις και χτίζω πρότυπα τα οποία είναι περισσότερο απατηλά
Περιμένεις τον ιππότη, τον πρίγκιπα ή όποιο άλλο κοστούμι έχεις κατά νου, ενώ αυτό που κατά βάθος θέλεις είναι κάποιος που να περνάτε καλά μαζί. Κάποιος που μπορεί να μην σου φέρνει λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου αλλά να σου φέρνει όλες τις υπόλοιπες ημέρες. Κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ μαζί σου αλλά κάθε σας ώρα να φαίνεται σαν ένα ωραίο roadtrip. Κάποιος που θα μάθει να κάνει κάτι για να σε εντυπωσιάσει, δεν θα προσποιείται ότι το ξέρει ήδη.
Θέλεις κάτι αληθινό, όχι κινηματογραφικό. Αυτό που ψάχνεις δεν βρίσκεται στα καλογραμμένα, στα κομμένα και ραμμένα σενάρια που πιστεύεις ότι μπορούν να εφαρμοστούν σε κάθε ζωή. Από την άλλη βέβαια, μέσα σε 1 ώρα και 45 λεπτά όλα μπορούν να είναι πανέμορφα. Τόσο ουτοπικά, ιδανικά, με το τέλειο timing και την τέλεια χημεία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα πάει έτσι. Αυτό ακριβώς λείπει, όχι μόνο από τις ταινίες αλλά και στη ρομαντική άποψη που ίσως έχεις για οποιαδήποτε σχέση. Λείπει η έννοια της προσπάθειας που επιβάλλεται τόσο από εσένα όσο και από τον άλλον. Είτε μιλάμε για φίλους ή για συντρόφους. Δεν λέμε όχι στο ρομάντζο. Δεν λέμε όχι στο παραμύθι. Απλά πρέπει να ξεχωρίζεις πότε υπάρχει αλήθεια στο παραμύθι και πότε, παραμύθι στην αλήθεια.
*Και επιτέλους, υπάρχουν και άλλες ταινίες να δεις.
