Ακόμα δεν ξεκίνησε καλά καλά η νέα χρονιά κι εμείς δεν θα μιλήσουμε για καινούριες απόπειρες δίαιτας, αλλά για τις δίαιτες που έμειναν στη μέση. Οι περισσότεροι έχουν στο ιστορικό τους μια τέτοια προσπάθεια και αυτό από μόνο του είναι ανασταλτικός παράγοντας για κάθε επόμενο ξεκίνημα αδυνατίσματος. Το ότι κάποια στιγμή δεν τα καταφέραμε, είναι ικανό να σαμποτάρει την προσπάθειά μας, όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό. Προγραμματίζουμε τον εγκέφαλό μας για το ότι θα παρατήσουμε το πρόγραμμα, ακολουθώντας την αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.
Εκτός όμως από αυτό τον φαύλο κύκλο στον οποίο μπαίνουν συχνά όσοι κάνουν δίαιτα, υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι λόγοι για τους οποίους οι «ασθενείς» εγκαταλείπουν. Και όχι, δεν είναι η απλή βαρεμάρα ή πείνα που πιθανώς μας έρχεται σαν πρώτη απάντηση:
- Το πολύ αυστηρό πρόγραμμα. Το να κάνουμε κάτι πολύ στερητικό μας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε υπερφαγία!
- Το «όλα ή τίποτα». Αν κάποια στιγμή υποκύψουμε σε κάποιον πειρασμό, η πρώτη αντίδραση είναι να συνεχίσουμε την καταστροφή μέχρι να είναι ολοκληρωτική. Το «ε αφού το χάλασα, ας φάω κι άλλο» δεν έχει κανένα νόημα, εφόσον ο οργανισμός αντιλαμβάνεται αν θα φάμε ένα σοκολατάκι ή μια ολόκληρη τούρτα σοκολάτας. Ειδικά τώρα μετά τις γιορτές, αρκετοί είναι αυτοί που θα δυσκολευτούν να μπουν σε πρόγραμμα και κάποιοι θα τα παρατήσουν.
- Η ανυπομονησία για το αποτέλεσμα. Είμαστε ανυπόμονοι τόσο για να δούμε τη ζυγαριά να πέφτει, όσο και για να δούμε τον εαυτό μας να αλλάζει. Αρκεί να σκεφτούμε πόσο καιρό κάναμε να πάρουμε αυτά τα κιλά για να βγάλουμε τον παράγοντα ταχύτητα από το μυαλό μας, και να δώσουμε και ένα περιθώριο στο σώμα και στο μυαλό μας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Οι κακές συνήθειες είναι λογικό πως δεν γίνεται να κοπούν από τη μια μέρα στην άλλη.
- Η επιβράβευση των γύρω μας για τα καλά αποτελέσματα είναι πολύ πιθανό να μας καθησυχάσει και να μειώσει το αρχικό μας κίνητρο. Αν ακούμε πολλά μπράβο για τη μέχρι τώρα αλλαγή μας, είναι πιθανό να επαναπαυτούμε και να μην ολοκληρώσουμε την προσπάθειά μας.
- Η αντίσταση στην αλλαγή. Δεν είναι παράλογο να αισθανόμαστε φόβο και να μπλοκάρουμε μπροστά στην πιθανή νέα μας εικόνα.
- Το σημαντικότερο όμως είναι πως βλέπουμε τη δίαιτα σαν κάτι το παροδικό, που με την παραμικρή αφορμή θα το αφήσουμε πίσω μας και θα επιστρέψουμε στα παλιά γνώριμα λημέρια. Τα γνώριμα λημέρια όμως, είναι αυτά που μας οδήγησαν εδώ και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
One thought on “Οι διαιτες που εμειναν στα μισα”