Πάντα αναρωτιόμουν πώς αισθάνεται κάποιος, όσο περιμένει στον καναπέ, να μπει στο γραφείο μου για να ζυγιστεί. Ε και δεν άντεξα, είπα να ρωτήσω! Ανώνυμα βέβαια, για να μάθω την αλήθεια! Και αφού βρήκα την ευκαιρία, είπα να ρωτήσω και το πώς αισθάνεται όταν φεύγει. Η γυάλα με τα χαρτάκια στήθηκε στο τραπεζάκι του σαλονιού και περίμενα με ανυπομονησία και λίγη αγωνία για αυτά που θα διαβάσω στο τέλος της εβδομάδας.

Το κυρίαρχο αίσθημα, όπως είναι λογικό, για το πριν είναι το άγχος. Ο καθένας έχοντας κάνει την προσπάθειά του, ανησυχεί για το αποτέλεσμα και αυτό δείχνει και το πόσο επενδύει κανείς σε αυτή τη διαδικασία. Κάποια ιδιαίτερα χαρτάκια:

«Μπαίνοντας: αυτά είναι λέω… πάμε κορμάρα, δώστα όλα, έχεις πεινάσει, έχεις πεισμώσει, το ‘χεις! Γελάω (από φυσικού μου) και περιμένω την Κλειώ»

«Άμα την έχω κάνει την “πατάτα” ελπίζω να μη με δώσει η ζυγαριά. Αν η ζυγαριά δε με δώσει σκέφτομαι “ουφ! τη σκαπούλαρα πάλι”!!!  Μια χαρά όλα»

«Αισθάνομαι φόβο μέχρι να μπω στο γραφείο και να ζυγιστώ και να δω το βλέμμα της Κλειούς χαχαχα. Με το που φεύγω από το γραφείο, πλακώνω τα πιτόγυρα χα»

Βγαίνοντας, όλοι μα όλοι αισθάνονται πιο ήρεμοι και η λέξη που επικράτησε ήταν ετοιμοπόλεμος/η. Μάλιστα οι περισσότεροι επισημαίνουν πως ακόμα και όταν δεν τα έχουν πάει καλά, αισθάνονται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα για τη συνέχεια.

«Η αίσθηση ότι βοηθάω το σώμα μου να είναι υγιές, είναι μοναδική»

«Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, πάντα βγαίνοντας για μένα είναι μια καινούρια αρχή»

«Όταν βγαίνω είμαι περισσότερο αισιόδοξη και έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση»

Στην πραγματικότητα, η ζυγαριά δεν πρέπει να έχει καμία σημασία. Το άγχος που μπορεί να έχει κάποιος μέχρι να ζυγιστεί, είναι λίγο παράλογο από τη στιγμή που γνωρίζει πόσο έχει προσπαθήσει και πόσο έχει κρατήσει το πρόγραμμά του. Το να δίνουμε, μάλλον, κάπου αναφορά, έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση… Και ακόμα και η απλή εξομολόγηση (ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα) μπορεί να εξασφαλίσει την αποφασιστικότητα για τη συνέχεια!

www.facebook.com/grafeiodiatrofis