Eίμαι ένα παιδί που γεννήθηκε πιθανότατα επειδή οι αμβλώσεις ήταν τότε παράνομες.
Γεννήθηκα τον Δεκέμβριο του 1980, όταν στην Ελλάδα οι εκτρώσεις ήταν παράνομες. Βέβαια, είναι άλλο πράγμα το ότι ήταν παράνομες, άλλο το ότι δεν γίνονταν καθόλου. Συνήθως τα παράνομα πράγματα είναι τα πιο προσοδοφόρα και τα πιο επικίνδυνα, διότι γίνονται κάτω από περίεργες συνθήκες και έχουν κυρίως ως σκοπό την αισχροκέρδεια. Ίσως εάν οι εκτρώσεις ήταν νόμιμες, όταν η φυσική μου μητέρα έμεινε έγκυος, να της ήταν πιο εύκολο να προβεί σε διακοπή της κύησής της παρά να με γεννήσει και να με αφήσει στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα προκειμένου να υιοθετηθώ, καθώς η ίδια για προσωπικούς της λόγους δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να με κρατήσει.
Θα μπορούσα, επειδή είμαι ένα έμβρυο που φλέρταρε με τη διακοπή της κύησης, να ήμουν κατά των εκτρώσεων, γιατί η αλήθεια είναι πως προσωπικά χαίρομαι που γεννήθηκα, θα ήταν ψέμα να έλεγα πως προτιμούσα να είχα καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ.
Είμαι υπέρ των αμβλώσεων και του δικαιώματος των γυναικών να αυτοδιαχειρίζονται το σώμα τους, ασυζητητί.
Προσωπικά δεν έχω κάνει ποτέ χρήση αυτού του δικαιώματος, δεν έκανα ποτέ μου άμβλωση, καθώς μάλλον λόγω της προσωπικής μου ιστορίας υπήρξα υστερικά προσεκτική στο συγκεκριμένο θέμα και έπαιρνα υπερβολικές προφυλάξεις προκειμένου να μην βρεθώ αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι σε περίπτωση που έμενα έγκυος και δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο δεν θα έκανα χρήση του δικαιώματός μου στην άμβλωση. Θεωρώ απαραίτητο να υπάρχει και αυτή η επιλογή. Να μην είναι παράνομη μια έκτρωση γιατί είναι δικαίωμα να θέλεις να διορθώσεις κάτι που ξέφυγε από τον έλεγχό σου κατά την πρόληψη. Και σας το λέω εγώ, ένα παιδί που θα μπορούσε να μην είχε έρθει στη ζωή αν το 1980 η έκτρωση ήταν εύκολο να γίνει, καθώς αποδεδειγμένα η φυσική μου μητέρα δεν με ήθελε.
Περπατώντας μια μέρα στους δρόμους των Εξαρχείων, είδα ένα αυτοκόλλητο το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση, κυρίως επειδή το υπέγραφε η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Το μήνυμα ήταν “Τα σώματά μας μάς ανήκουν. Αλληλεγγύη στον αγώνα των γυναικών στην Πολωνία.” Βασικά θεώρησα πως είναι κάποιου είδους τρολιά, καθώς η Εκκλησία δεν είναι υπέρ των εκτρώσεων και όσο το έψαξα η αλήθεια είναι πως δεν βρήκα κάτι σχετικό, οπότε κατέληξα σε δυο πιθανά συμπεράσματα: Ή πρόκειται για κάποιο ‘αντάρτικο’ μέσα στην Εκκλησία της Ελλάδας και κάποια από τα μέλη της κάνουν την επανάστασή τους μοιράζοντας ”τρικάκια” τέτοιου περιεχομένου ή όντως κάποιος χρησιμοποιεί την κλασσική γραμματοσειρά των εκκλησιαστικών εντύπων για να τρολάρει την επίσημη θέση της Ελληνικής εκκλησίας.
Σε κάθε περίπτωση, θα αποτελούσε τεράστια πρόοδο πράγματι, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και η Εκκλησία γενικότερα να είχε αυτή τη θέση.
Tι συμβαίνει στον κόσμο
Το βασικό πρόβλημα σε νομοσχέδια σαν αυτό που πέρασε στην Πολωνία και σφαγιάζει τις συνταγματικές ελευθερίες των γυναικών είναι ότι γυρίζουν τις κοινωνίες πολλές δεκαετίες πίσω, χωρίς να προσφέρουν τίποτα το θετικό, αντιθέτως καταστρατηγούν δικαιώματα, ακυρώνουν αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και δημιουργούν έντονα φαλλοκρατικό κλίμα στην κοινωνία, δίνοντας στις γυναίκες τους ρόλους άβουλων αναπαραγωγικών μηχανών που δεν διαφέρουν και πολύ από εκκολαπτήρια κοτόπουλων, κάτι που σαφέστατα καταλαβαίνεις ότι τις υποβαθμίζει σε άβουλα όντα τα οποία χρησιμοποιούνται ακόμα και παρά τη θέλησή τους για τη διαιώνιση του είδους τους.
Στην Ελλάδα, ο νόμος λέει πως μια γυναίκα έχει δικαίωμα να διακόψει την κύησή της μέσα στις πρώτες 12 εβδομάδες, δηλαδή μέχρι το έμβρυο να φτάσει στην ηλικία των τριών περίπου μηνών. Στην Βρετανία, το χρονικό περιθώριο αυτό είναι οι 24 εβδομάδες, δηλαδή περίπου οι έξι μήνες και πρόκειται για τον μεγαλύτερο δυνατό χρόνο που παρέχεται σε μία γυναίκα μεταξύ όλων των χωρών στην Ε.Ε. Στις ΗΠΑ το όριο ποικίλλει από Πολιτεία σε Πολιτεία, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να αναγκάζονται να κάνουν τα λεγόμενα “ταξίδια αμβλώσεων”.
Στην Αργεντινή οι αμβλώσεις έγιναν νόμιμες -μέχρι το όριο των 14 εβδομάδων- μόλις το 2020.
Συμπέρασμα: Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο, μέχρι να κατακτηθεί το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιαχείριση των σωμάτων τους και την προστασία του δικαιώματός τους να επιλέξουν ή όχι το αν και το πότε θα γίνουν μητέρες. Δυστυχώς, η φάση πάει με ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Ένα είναι σίγουρο: δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε χρησιμοποιώντας κάθε φορά τα δυο βήματα που μπορεί να γίνουν προς τα πίσω για να πάρουμε την απαραίτητη φόρα.
