H Δήμητρα Γναφάκη, αθλήτρια των 400μ. εμπόδια, τον Αύγουστο έφτασε στον ημιτελικό των χαμηλών εμποδίων στο Ευρωπαϊκό του Μονάχου με νέο ατομικό ρεκόρ, 56.14 και πλέον, για το 2023 έχει θέσει βασικό στόχο τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη κι ένα νέο ατομικό ρεκόρ.

Η Δήμητρα ζει και προπονείται στα Χανιά και στην ερώτηση αν ο αθλητισμός έχει περισσότερες δυσκολίες σε μία μικρότερη πόλη εκείνη μας απαντά “Ο αθλητισμός σε μια μικρότερη πόλη όπως τα Χανιά στην περίπτωση μου έχει τα πλεονεκτήματα αλλά έχει και τα μειονεκτήματα του. Τα πλεονεκτήματα κατά τη γνώμη μου υπερτερούν γι’ αυτό άλλωστε και παραμένω ακόμη στα Χανιά. Είναι ευκολία μεγάλη για εμένα οι αποστάσεις από το σπίτι μου στο γήπεδο, το φαγητό μου, καθώς επίσης η καθημερινή μου αποκατάσταση.”

Για τις δυσκολίες η Δήμητρα σχολίασε την καθημερινότητα της στο γήπεδο, “το γήπεδο των Χανίων έχει πάρα πολύ κόσμο. Από παιδιά (μικρές ηλικίες) αλλά και ενηλίκους χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος έλεγχος και προσοχή. Αυτό σημαίνει ότι εγώ κοιτάω να προσαρμοστώ στο περιβάλλον αυτό με έναν τρόπο ώστε να μπορώ να κάνω σωστά τις προπονήσεις μου καθημερινά, χωρίς να υπάρχουν προβλήματα.”

Γιατί επέλεξες τα 400μ με εμπόδια;

Δεν τα επέλεξα εγώ με επέλεξαν. Ο προπονητής μου ήταν αυτός που έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό. Αυτός με ώθησε προς αυτό το αγώνισμα. Όταν ήμουν 18 χρονών ξεκίνησα τα εμπόδια, νωρίτερα έκανα 400 απλά. Ήταν μια μεγάλη αλλαγή για εμένα και αρχικά αντέδρασα έντονα στην επιλογή του καθώς δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω πράγματα. Ο προπονητής μου έβλεπε κάποια χαρακτηριστικά σε εμένα όπως την κινητική μου αντίληψη, γενικότερα την αίσθηση που είχα, που δεν φοβόμουν το εμπόδιο, το ότι ήμουν ”τσαμπουκάς” που λέμε.  Αλλά κι ότι είχα καλή αντοχή, ήμουν και γρήγορη, όποτε είπε γιατί να μην το δοκιμάσουμε;

Τελικά η επιλογή του όπως έδειξε ήταν η κατάλληλη καθώς από τον πρώτο χρόνο κιόλας που ασχολήθηκα, πέτυχα το πανελλήνιο ρεκόρ νεανίδων -παραμένει ακόμα και σήμερα- αλλά και συμμετείχα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όπου κατέλαβα τη 10η θέση και για μόλις λίγα κλάσματα έχασα τον τελικό. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες εμπειρίες για εμένα εκείνη η χρονιά και εκεί κατάλαβα τελικά πόσο μου ταίριαζε αυτό το αγώνισμα. Είναι ένα αγώνισμα που με εξιτάρει. Το θεωρώ, αν όχι το πιο δύσκολο, ένα από τα πιο δύσκολα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού. Απαιτεί ένα σύνολο ικανοτήτων και έχει πολλές ιδιαιτερότητες σαν αγώνισμα.

Η Δήμητρα και τα ατομικά ρεκόρ. Ποια είναι η σχέση σας;

Στόχος μου κάθε χρόνο είναι να βελτιώνομαι και να ανεβαίνω ένα σκαλί πάνω. Μου αρέσει να ξεπερνάω τον εαυτό μου και να βλέπω ότι αυτό που όριζα εγώ σαν κάτι πολύ δύσκολο να το φτάσω και έβαζα φραγμούς, τελικά γίνεται.

Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσες την προετοιμασία σου στη Σιέρα Ναβάρα. “Η προετοιμασία πήγε πολύ καλά και σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι κάναμε κοινή προπόνηση με την Ειρήνη Βασιλείου” δήλωσες. Θα έλεγες ότι η ομαδικότητα είναι στοιχείο που σου λείπει καθώς έχεις επιλέξει ένα ατομικό άθλημα;

Η ομαδικότητα λείπει είναι η αλήθεια πολλές φορές στον στίβο. Είναι ένα μοναχικό άθλημα που παλεύεις μόνος σου για να ξεπεράσεις τα όρια σου. Κάθε μέρα εσυ και ο εαυτός σου. Είναι κάτι πολύ δύσκολο, το να βρίσκεσαι κάθε μέρα αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Γι’ αυτό και στο στίβο παρατηρούμε ότι τα παιδιά σε νεαρές ηλικίες δύσκολα παραμένουν και στη συνέχεια.

Είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας σκυταλοδρομίας 4×400μ. Κι εκεί απαιτούνται ταχύτητα, συγχρονισμός και συγκέντρωση. Είναι κάποιο στοιχείο της σκυταλοδρομίας που σε βοηθάει στο βασικό σου άθλημα; 

Το αντίθετο θα έλεγα ότι συμβαίνει. Το ατομικό αγώνισμα είναι αυτό που με έχει βοηθήσει στις σκυταλοδρομίες. Βλέπω τη σκυταλοδρομία σαν κάτι πολύ ευχάριστο και μπαίνω πάντα χωρίς άγχος, έτοιμη να αγωνιστώ σωστά και μεθοδικά με την ομάδα μου. Στην σκυταλοδρομία κοιτάζω πάντα να είμαι συγκεντρωμένη να κάνω σωστά τη δουλειά μου, σε οποία θέση είμαι κάθε φορά.

Μέσα από την εμπειρία σου σαν επαγγελματίας αθλήτρια ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει ο στίβος για τη ζωή; 

Ο στίβος με έχει διδάξει να μην τα παρατάω ποτέ στη ζωή μου. Μου έχει προσφέρει τις μεγαλύτερες χαρές αλλά και παρά πολλές λύπες. Έχω βρεθεί πολλές φορές στο σημείο να θέλω να τα παρατήσω αλλά τελικά ποτέ να μην το βάζω κάτω εάν δεν πάρω αυτό που θέλω. Ο στίβος έχει παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα και δεν μιλάω τόσο σαν αθλήτρια αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωπος, στον χαρακτήρα και τις αξίες που έχω χτίσει.

Τι σκέφτεσαι τι στιγμή της εκκίνησης; 

Όταν δίνεται η εκκίνηση πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου. Σκέφτομαι μόνο το στόχο, πόσο πολύ το θέλω, πόσο έχω δουλέψει γι’ αυτό και το να εκτελέσω σωστά αυτό που έχω δουλέψει τόσο σκληρά στην προπόνηση. Είναι μια στιγμή μερικών δευτερολέπτων όπου δεν υπάρχει χρόνος για λάθη. Αρνητικές σκέψεις δεν περνάνε από το μυαλό μου και προετοιμάζομαι μέρες πριν για αυτή τη στιγμή. Κλείνω τα μάτια και το ζω.

Είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;  

Ναι. Ο πρωταθλητισμός είναι πιο δύσκολος απ’ ότι φαίνεται. Ο κόσμος που δεν ασχολείται ή δεν έχει ασχοληθεί δεν μπορεί να καταλάβει ούτε λίγο τι περνάει ένας επαγγελματίας αθλητής στην καθημερινότητα του για να φτάσει στον στόχο. Δεν είναι κακό, είναι απολύτως λογικό να μην το καταλαβαίνει γιατί είναι κάτι που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται.

Είναι εφικτό ένας επαγγελματίας αθλητής να ζήσει στην Ελλάδα του 2021 από το άθλημά του; 

Όχι δεν είναι εφικτό, τουλάχιστον στον στίβο. Νομίζω πως στην Ελλάδα μόνο από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ θα μπορούσε κάποιος να ζήσει. Στο άθλημα μας δεν υπάρχει δυστυχώς ιδιαίτερη στήριξη από τη χώρα ώστε να μπορείς να τα βγάλεις πέρα.

Οι επαγγελματίες αθλητές από πολύ μικροί επικεντρώνεστε στους αθλητικούς στόχους σας. Πόσο εφικτό είναι για έναν αθλητή να σκεφτεί το μέλλον του, για αργότερα, όταν πια θα έχει ολοκληρώσει με τον αθλητισμό;  

Είναι δύσκολο για έναν αθλητή σε νεαρή ηλικία που ασχολείται με τον αθλητισμό να σκεφτεί το μέλλον του και ιδιαίτερα εάν δεν έχει σωστά ερεθίσματα, σωστούς ανθρώπους δίπλα του και την οικογένεια του να τον στηρίζει. Είναι πολύ σημαντικό να μην βασίζεται κάποιος μόνο στον αθλητισμό, γιατί υπάρχει ημερομηνία λήξεις αργά η γρήγορα. Μετά τι κάνεις; Πρέπει τα παιδιά να έχουν μια σωστή καθοδήγηση από μικρή ηλικία για να αποφύγουν καταστάσεις που στο μέλλον μπορεί να τους κοστίσουν.

Εσύ σπούδασες Διοίκηση Αθλητισμού στο Οχάιο, πόσο εύκολος είναι τελικός ο συνδυασμός πρωταθλητισμού και σπουδών; Και υπάρχει κάποιο στοιχείο του αθλητισμού που σου έχει φανεί χρήσιμο στις σπουδές σου;  

Είναι πολύ δύσκολο κατά τη γνώμη μου να συνδυάσει κάποιος πρωταθλητισμό και σπουδές. Εγώ το προσπάθησα αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου βγήκε όπως είχα στο μυαλό μου. Στην Αμερική δεν εξελίχθηκα αθλητικά όπως περίμενα λόγω διαφόρων δυσκολιών που πέρασα, δεν έφτασα εκεί που περίμενα. Όμως, συνειδητά ήξερα ότι είμαι εκεί και για να σπουδάσω. Δεν σκέφτηκα επιπόλαια. Ήταν τα 4 πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου. Κατάφερα όμως να φύγω από εκεί πτυχιούχος με τεράστιες εμπειρίες και μαθήματα ζωής. Η Αμερική ήταν ένα τεράστιο σχολείο για εμένα που με ωρίμασε σαν άνθρωπο.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ αυτό το επίπεδο;   

Η Αμερική, η οποία αθλητικά έφερε πολύ τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Είχα μεγάλη πίκρα μέσα μου, γιατί πραγματικά είχα κάνει μεγάλη προσπάθεια να βελτιωθώ αθλητικά όμως αυτό δεν ήρθε.

Έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου; 

Προσπαθώ απλά να μην περνάνε καθόλου αρνητικές σκέψεις από το μυαλό μου και αυτό το έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου. Δεν είναι κάτι εύκολο. Σκέφτομαι πάντα θετικά τις ημέρες πριν τους αγώνες στόχους και προετοιμάζω τον εαυτό μου. Λέω θετικές φράσεις πολλές φορές και στην προπόνηση δυνατά να το ακούω.

Σίγουρα στερήθηκες πράγματα να πετύχεις  όσα έχεις πετύχει. Αξίζει λες τελικά τον κόπο; 

Δεν μ’ αρέσει η λέξη στέρηση γιατί το έκανα με τη θέληση μου. Είναι κάτι που το αγαπώ και δίνω και την ψυχή μου καθημερινά. Δεν το βλέπω σαν να έχω στερηθεί κάτι από τη ζωή. Είναι καθαρά επιλογή μου. Οι στιγμές αυτές δεν γυρίζουν πίσω και αυτό το ταξίδι κάποια στιγμή τελειώνει. Νομίζω πως… αξίζει τον κόπο!