Πώς συνδέονται η συγγραφή και οι Γιατροί – Κλόουν; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας δοθεί από τον Δημήτρη Ταουκίδη, που συνδυάζει τη δουλειά του με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων. Ο «Γιατρός Κλόουν» είναι το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη με αφορμή το οποίο μας απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις.
Τι σας ενέπνευσε για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπήρχε κάποιου είδους έμπνευση, όσον αφορά την ενασχόληση μου με τη συγγραφή. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω βιβλία. Κάποια από αυτά ήταν πολύ καλά και κάποια άλλα απλώς καλά. Υπήρχαν όμως και εκείνα τα βιβλία που με συγκλόνιζαν με την πλοκή τους, που με ταξίδευαν με την ιστορία τους και που δεν μ’ άφηναν να πάρω ανάσα έως ότου φτάσω στην τελευταία τους σελίδα. Για αυτήν την τελευταία κατηγορία βιβλίων, βάση πάντα της δικής μου κριτικής σκέψης, αποφάσισα να δοκιμάσω να περάσω στην απέναντι όχθη και από αναγνώστης.. να γίνω για λίγο συγγραφέας. Ήθελα μάλλον υποσυνείδητα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου, να δω αν μπορώ και εγώ να παίξω με τις λέξεις και να τιθασεύσω τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Και επειδή η απόφαση αυτή ήταν αυθόρμητη, όχι πολύ καλά οργανωμένη στο μυαλό μου στην αρχή, μια απόφαση που μοιάζει να την πήρε ένα ανώριμο παιδί και όχι ένας ώριμος ενήλικας, κατέληξα, σαν ναυαγός, στις ακτές της παιδικής λογοτεχνίας.
Στο βιβλίο σας μιλάτε για την ευεργετική δύναμη του γέλιου και της χαράς. Πιστεύετε πως σε μία κοινωνία με προβλήματα αυτή είναι η λύση για πνευματική και ψυχολογική ανάταση;
Η ζωή, η καθημερινότητα, η ίδια η κοινωνία όπως την έχουμε δομήσει, είναι γεμάτες από προβλήματα. Πρωταρχικός μας στόχος πρέπει να είναι η πρόληψη, δηλαδή η δημιουργία τέτοιων συνθηκών γύρω μας, όπου τα προβλήματα δεν θα μπορούν να φυτρώσουν. Ακόμα όμως και αν φυτρώσουν, εμείς οφείλουμε να είμαστε σε θέση να τα αντιμετωπίζουμε, να τα ξεριζώνουμε σαν να είναι μπαομπάμπ στον μικροσκοπικό μας αστεροειδή! Πως; Με το χαμόγελο, με την παιδιάστικη χαρά που ο καθένας κρύβει μέσα του, με τον Γιατρό Κλόουν που εφημερεύει, ακόμα και αν εμείς δεν το γνωρίζουμε, στη ψυχή και την καρδιά μας.
Οι Γιατροί-Κλόουν ζουν ανάμεσα μας. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, γιατροί και μη, οι οποίοι φορούν μια κόκκινη μύτη στο πρόσωπο τους και επισκέπτονται τα βράδια τις ογκολογικές κλινικές των παιδιατρικών νοσοκομείων προκειμένου να προσφέρουν χαρά, διασκέδαση και ελπίδα στα ταλαιπωρημένα από τη χημειοθεραπεία παιδιά. Οι Γιατροί-Κλόουν χρησιμοποιούν τεχνικές όπως η μαγεία, η μουσική, η μεταμφίεση, η αφήγηση ιστοριών και άλλες καλλιτεχνικές δεξιότητες, έτσι ώστε να διασκεδάζουν τα ασθενή παιδιά και να εξαφανίζουν από μέσα τους τον φόβο, την κούραση και την ανία. Αυτή όμως είναι η σύγχρονη εκδοχή τους, μια εκδοχή που βασίζεται αποκλειστικά στον εθελοντισμό και έχει καθαρά ερασιτεχνικό χαρακτήρα. Εκτιμώ πως αυτό δεν θα αργήσει να αλλάξει και ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία οι Γιατροί-Κλόουν θα αποκτήσουν μόνιμη επαγγελματική και επιστημονική υπόσταση. Η εκτίμηση μου βασίζεται στην επιτυχία που έχουν καταγράψει αντίστοιχα προγράμματα συμπληρωματικής υγειονομικής περίθαλψης, τύπου CLOWN-CARE, σε προηγμένες χώρες του εξωτερικού, την τελευταία δεκαετία. Εκεί, έχει αποδειχθεί επιστημονικά, πως οι αιφνίδιες επισκέψεις των Γιατρών-Κλόουν συμβάλλουν σημαντικά στη βελτίωση της διάθεσης, τόσο των ασθενών όσο και των οικογενειών τους.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε με το βιβλίο σας;
Το μήνυμα που θα θέλω να περάσω στους αναγνώστες του βιβλίου, είτε αυτοί είναι παιδιά, είτε αυτοί είναι παιδιά κρυμμένα σε σώματα μεγάλων, είναι πως βρεγμένος απολαμβάνεις καλύτερα τη θέα ενός ουράνιου τόξου. Και εξηγούμαι. Η ζωή μας είναι γεμάτη από προβλήματα, με πιο σημαντικά αυτά που αφορούν την υγεία. Τα προβλήματα, δυστυχώς, δεν θα πάψουν να υπάρχουν, διότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Πάντα θα έρχονται απρόσκλητα, σαν ανοιξιάτικες μπόρες, θα μας κάνουν μούσκεμα και θα αναταράσσουν την καθημερινότητα μας. Και εμείς; Τι θα πρέπει να κάνουμε για να τα αντιμετωπίσουμε; Το ότι θα βραχούμε, λίγο ή πολύ, είναι αναπόφευκτο αλλά σίγουρα δεν πρέπει να σταματήσουμε εκεί. Το αντίθετο, θα πρέπει να είμαστε δυνατοί και αισιόδοξοι, έτοιμοι να ξεπεράσουμε τα εμπόδια της ζωής, όσο ψηλά και αν είναι αυτά. Και αν τελικά τα καταφέρουμε, είναι σίγουρο πως ένα υπέροχο ουράνιο τόξο θα μας περιμένει κάπου στο τέλος της διαδρομής, ικανό να μας αποζημιώσει με την πολυχρωμία του, για την προσπάθεια που έχουμε κάνει…
Απ’ όσο γνωρίζουμε είστε στρατιωτικός. Μπορεί ένας άνθρωπος που ζει μέσα στην πειθαρχία να είναι και ευαίσθητος;
Δεν νομίζω πως πρέπει να συνδέουμε την επαγγελματική υπόσταση των ανθρώπων με το κατά πόσο είναι ευαίσθητοι. Η ευαισθησία και η έμπρακτη έκφραση της, είναι δικαίωμα (σίγουρα όχι υποχρέωση) όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το επάγγελμα τους. Αν πάλι, πιο συγκεκριμένα, θεωρείτε πως η συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου είναι κάτι που δεν ταιριάζει με τη στρατιωτική ιδιότητα, τότε θα σας πω έχετε δίκιο και άδικο ταυτόχρονα! Δίκιο γιατί όντως, δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο, αλλά και άδικο, αν σκεφτείτε άλλους μεγάλους συγγραφείς της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας. Για παράδειγμα, το κορυφαίο, κατά την άποψη πολλών, παιδικό βιβλίο όλων των εποχών, «Ο Μικρός Πρίγκιπας», γράφτηκε από έναν άνθρωπο που άφησε την τελευταία του πνοή στο πιλοτήριο του πολεμικού του αεροσκάφους, κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής πτήσης στη Μεσόγειο, την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ). Και αν θέλετε να ξεφύγουμε από τη φύση της στρατιωτικής ιδιότητας και να πάμε σε ακόμα πιο «περίεργα» επαγγέλματα, θυμηθείτε πως ο κορυφαίος Έλληνας συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ο κ. Ευγένιος Τριβιζάς, είναι καθηγητής Εγκληματολογίας! Γι’ αυτό και θεωρώ πως η ευαισθησία, και ό,τι πηγάζει μέσα από αυτήν, είναι ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουμε.
Τι θα λέγατε σε έναν νέο / μία νέα που αναζητά ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον;
Θα του/της πρότεινα να διαβάζει και να ταξιδεύει. Να διαβάζει ταξιδεύοντας και να ταξιδεύει διαβάζοντας. Επίσης θα του ζητούσα να μην απογοητεύεται από τις δυσκολίες που συναντά. Να ακολουθεί με πίστη τα όνειρα του/της και να χαμογελά!
Πώς νιώσατε όταν εκδόθηκε το πρώτο σας βιβλίο;
Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το βιβλίο μου, στα ράφια μιας μεγάλης ξύλινης βιβλιοθήκης, ένιωσα σαν πατέρας που είδε για πρώτη φορά το πρώτο του παιδί, στο θάλαμο νεογνών ενός μαιευτηρίου. Ελάτε, πείτε την αλήθεια! Κάπως έτσι δεν νιώσατε και εσείς όταν αντικρίσατε για πρώτη φορά την welcome page της ιστοσελίδας σας, στην οθόνη του υπολογιστή σας; Επίσης, στο σημείο αυτό, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους των Εκδόσεων Παρισιάνου. Χωρίς την πολύτιμη υποστήριξη τους, η οποία κατά την άποψη μου είναι πρωτοφανής για νέο και πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, ο Γιατρός Κλόουν θα παρέμενε αιώνιος φοιτητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χαχαχαχάρβαρντ και δεν θα μπορούσε να ασκεί τα ιατρικά του καθήκοντα ως Αστειολόγος-Γελωτολόγος στα βιβλιοπωλεία, όπως κάνει σήμερα!
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Έχετε στο μυαλό σας κάτι επόμενο;
Σχετικά με τα μελλοντικά μου σχέδια ως συγγραφέας, υπάρχουν δύο συρτάρια! Το πρώτο συρτάρι βρίσκεται στο μυαλό μου και το δεύτερο συρτάρι βρίσκεται στο γραφείο μου. Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του πρώτου συρταριού είναι χαοτική, τόσο που ακόμα και εγώ ο ίδιος αδυνατώ να βάλω σε μια τάξη τις ιδέες και τις σκέψεις μου. Προφανώς, θέματα που αφορούν την προσωπική και επαγγελματική μου ζωή έχουν διεισδύσει για τα καλά στο εσωτερικό και έχουν πάρει σειρά προτεραιότητας, σε σχέση με τα συγγραφικά μου σχέδια. Στο δεύτερο συρτάρι πάντως, αυτό του γραφείου, η κατάσταση είναι πολύ πιο ελεγχόμενη, και αυτό γιατί υπάρχουν ήδη δυο-τρία υπό υλοποίηση writing projects εντός, για τα οποία πιστεύω πως μόλις ωριμάσουν και έρθει η κατάλληλη εκδοτική στιγμή, θα πάρουν και εκείνα το δρόμο τους, ακολουθώντας τα βήματα του Γιατρού Κλόουν.
