Από μικρή θυμάμαι πως όλοι γύρω μου προσπαθούσαν να με πείσουν για κάτι: μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, ζήσε την παιδική σου ηλικία, να τη χαρείς και έχεις χρόνια μπροστά σου… Θαρρώ πως δεν είμαι η μόνη, πολλοί από εσάς τα έχετε ακούσει και εμπεδώσει για τα καλά όλα αυτά. Το ερώτημα όμως είναι το εξής : Τα εφαρμόσαμε; Ένα μικρό παιδί στην πρώτη δεκαετία της ζωής του δεν έχει διαμορφώσει ακόμα πλήρως την προσωπικότητά του, ίσα που αρχίζει να συνειδητοποιεί τι γίνεται γύρω του και αναπτύσσει τους προβληματισμούς και τις απορίες του. Διακρίνεται από αφέλεια, αθωότητα και αγνότητα. Αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο και δεν έχει ενδοιασμούς για το αν πρέπει να ελευθερώσει ή να κρύψει τις  σκέψεις και τα συναισθήματά του, σε αντίθεση με τους ενήλικες που είναι για τα καλά χωμένοι σε αυτό το παιχνίδι. «Don’t grow up, it’s a trap!» είχα διαβάσει κάπου μια φορά και με προβλημάτισε. Αν το σκεφτούμε λίγο όμως θα δούμε πόσο δίκιο κρύβει μέσα της αυτή η φράση. Μεγαλώνοντας, εισέρχεσαι στον αληθινό κόσμο, νιώθεις τη σκληρότητα και την απανθρωπιά που υπάρχει στην κοινωνία, βιώνεις με μια πιο ρεαλιστική ματιά τα γεγονότα και αποχωρείς σιγά σιγά από το σύννεφο προστασίας σου προκειμένου ν’ αντεπεξέλθεις σε όλα αυτά. Ζούμε σε έναν κόσμο που κατακρεουργεί την ανθρώπινη σκέψη και δύναμη.. Αποδυναμώνει την ψυχή, σκλαβώνει το μυαλό και καταπατά τη δημιουργικότητα. Αυτός ο κόσμος είναι δικό μας δημιούργημα, δική μας ευθύνη και αποτέλεσμα. Γινόμαστε πράγματι «προϊόντα» του συστήματος από τη στιγμή που μεγαλώνουμε; Πέφτουμε στην παγίδα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει στη κοινωνία; Χάνουμε κάθε ίχνος αθωότητας και παύουμε να σκεφτόμαστε ιδεαλιστικά και να πράττουμε αυθόρμητα χωρίς να βασανιζόμαστε από χιλιάδες σκέψεις αν το ένα είναι σωστό και το άλλο λάθος; Δικαίως αναφερόμαστε συνεχώς σε μια μάζα ανθρώπων που κάνοντας όλοι τα ίδια πράγματα, από το να μιλάνε με τον ίδιο τρόπο μέχρι το να ντύνονται και να διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο, καταλήγουν στο να χάνουν κάθε μοναδικό στοιχείο της προσωπικότητάς τους και μεταβάλλονται σε απρόσωπες μαριονέτες και άβουλα πλάσματα. Δε νομίζω ότι θέλουμε πραγματικά να είμαστε έτσι… Κάτι μας επηρεάζει, μας βγάζει εκτός πορείας και ενστερνιζόμαστε ξένα πρότυπα συμπεριφοράς και τα μιμούμαστε. Το θέμα είναι, έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε και να αντιδράσουμε σε αυτό; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα μας. Και ίσως κάπως έτσι θυμηθούμε πάλι πόσο όμορφα ήταν εκείνα τα χρόνια που όντας παιδιά ήμασταν ελεύθερα και ζούσαμε μια ζωή χωρίς φόβους και προκαταλήψεις. Ας είμαστε και παιδιά και ενήλικες, εκεί όπου χρειάζεται ο κάθε ρόλος. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στα γνωστά κλισέ τύπου, «η ζωή είναι μικρή», «ζήσε τις στιγμές», «χαμογέλα» και μπλα μπλα.. Τα γνωρίζουμε όλοι μας και μόνο εκνευριστικά μπορούν να καταντήσουν όταν τα ακούμε και τα βλέπουμε παντού γραμμένα. Αυτός  που τα έχει συνειδητοποιήσει όλα αυτά θα τα εφαρμόσει κιόλας. Ας κάνουμε και λάθη, ας αποκλίνουμε και λίγο από τη πορεία μας, άλλωστε δεν γίνεται να είναι όλα προκαθορισμένα. Εν τέλει, εσύ τι θα θέλεις να θυμάσαι από τη ζωή σου;