Δεν είναι λίγες οι φορές καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής μας, όπου καλούμαστε να επιλέξουμε την “επιθυμητή” μας πορεία, συναντώντας κάποιο σταυροδρόμι, κατευθυνόμενοι προς την εξέλιξη. Αποφάσεις, απορρίψεις, μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα σχέδια, ένστικτα, προαισθήματα, αποτελούν στο σύνολό τους στοιχεία σύνθεσης μιας “επιτυχημένης” στρατηγικής, προκειμένου όλοι μας να προσεδαφιστούμε στον πλανήτη της επιτυχίας και της αναγνώρισης. Εκεί όπου μπορούμε να τοποθετήσουμε την προσωπική μας σημαία κατάκτησης “κορυφής”, χαράσσοντας το όνομά μας στην αιωνιότητα και παράλληλα ταυτίζοντάς το με την έμπνευση.

Ανεξάρτητα από τον τρόπο που ο καθένας μας το προσεγγίζει, μέσα από τις προσωπικές του αξίες και αναζητήσεις, οι “υποσχόμενοι” δρόμοι είναι αναρίθμητοι. Όποιο και αν είναι το ενδιαφέρον σου, ο στόχος σου και γενικότερα το εύρος της αναζήτησής σου, δεν υπάρχει λόγος να αναστατώνεσαι για το “βάρος” που καλείσαι να κουβαλήσεις στους ώμους σου. Όσο και αν νιώθεις ότι η αποστολή σου είναι σοβαρότερη, ιερότερη, βασικότερη, σπουδαιότερη από τον διπλανό σου, τότε σαφέστατα δεν είσαι στον “σωστό” δρόμο. Πώς θα μπορούσες άλλωστε να είσαι όταν αρνείσαι να αποδεχτείς ότι όλοι μαζί συνθέτουμε σαν “αργαλειός” το “ύφασμα” της ανθρώπινης και συλλογικής εκφραστικότητας;

Οι δρόμοι της μόδας είναι και αυτοί απεριόριστοι. Όπως σε κάθε άλλο φάσμα έτσι και εδώ, δεν υπάρχει επιτυχημένη συνταγή, γιατί αν υποθετικά υπήρχε, κανένας δεν θα την ακολουθούσε καθώς δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια απλή επανάληψη. Εκεί όπου οι καινοτόμες προσεγγίσεις και η αχαλίνωτη δημιουργικότητα και φαντασία δεν διαπραγματεύονται τίποτε περισσότερο από την εξέλιξη, τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα… μόνο μπροστά! Απαγκιστρωμένοι από κάθε είδους δικλείδα ασφαλείας, όλοι αλλά ιδιαίτερα οι “επιτυχημένοι” καλούνται να εκτελέσουν από την αρχή, χρέη αναζητητών. Ξεκινούν από την αρχή τη διαδικασία εξεύρεσης της “ίδιας” ωστόσο επιτυχίας, παρόλο που μέχρι πρότινος την κρατούσαν θριαμβευτικά στα χέρια τους.

Οι επιτυχημένοι όμως στον χώρο της μόδας, εξακολουθούν να επιστρέφουν πάντα με πλήρη συνειδητότητα, στο σημείο από όπου ξεκίνησαν, το “εργαστήριο”. Εκεί όπου ο μοναχικός, δύσβατος και απότομος δρόμος της κάθε “ειδικότητας” που φαινομενικά βαδίζει μόνη της, σταδιακά ενώνεται προκειμένου να δημιουργηθούν γέφυρες-ραφές, σχήματα-αντιλήψεις, χρώματα-διάθεσεις, έρευνα-ιστορία-μέλλον, πάνω στην προσέγγιση της χρονικής περιόδου που διανύουμε όλοι αυτή τη στιγμή… το τώρα.

Κανείς “σχεδιαστής” δεν εντόπισε το “μονοπάτι προς τον θησαυρό”, βασισμένος πάνω στο σχήμα και τη ποιότητα του “πετρώματος” του δρόμου. Η χρήση “πυξίδας” επίσης, θα μπορούσε να του εξασφαλίσει ακριβέστερη κατεύθυνση, αλλά ποιο το νόημα αν στερηθεί το συναίσθημα της αναζήτησης;

Ο δρόμος της μόδας, ξεκινά εκεί όπου η σκέψη διαφοροποιείται από την επιλογή και την απόρριψη, εστιάζοντας στην ίδια την “αποστολή”. Εκεί όπου επιλέγεις να δοθείς 100% στην ίδια την πράξη που εκτελείς, χωρίς να σε “στοιχειώνει” το τελικό αποτέλεσμα. Όταν αποδεχτείς πως ο τρόπος που επεξεργάζεσαι ή δουλεύεις κάτι, έχει μεγαλύτερη σημασία από τον λόγο που το κάνεις, εκεί ίσως ανακαλύψεις την απόλαυση του να περπατάς οποιονδήποτε δρόμο… απλούστατα γιατί όλοι καταλήγουν στην κορυφή.