Πλησιάζοντας στο τέλος μιας ακόμη χρονιάς και στην αρχή της επόμενης, αρκετοί είναι εκείνοι που αφιερώνουν λίγο περισσότερο χρόνο στην αξιολόγηση του χρόνου που πέρασε. Ανεξάρτητα από την ποιότητα και το μέγεθος του υλικού που ο καθένας μας επεξεργάζεται προκειμένου να “μοντάρει” τις στιγμές που τον επηρέασαν και τον “άγγιξαν” περισσότερο στη χρονική αυτή διάρκεια, θέλοντας και μη, καλείται να έρθει αντιμέτωπος και με ένα σύνολο από “δύσκολες” στιγμές.
Με τον όρο δύσκολες, αναφέρουμε όλες εκείνες της μικρής σε χρονική διάρκεια στιγμές, που συναισθηματικά και κυρίως ψυχολογικά έμοιαζαν αιώνιες. Εκείνες οι σκέψεις που ενώ παλαιότερα παρουσιαζόντουσαν ως αστείες και χωρίς καμία αξία προβληματισμού, τώρα μας εμφανίζουν όλα τα συμπτώματα που ακόμη και ο γνωστός και άτρωτος υπερήρωας, βιώνει από τον κρυπτονίτη. Εκεί όπου το μοναδικό σκηνικό που μπορεί να εκφράσει, είναι ένας μονόλογος εξωτερίκευσης των συναισθημάτων σου και της έντασης τους, όχι όμως απέναντι σε κάποιο κοινό φίλων, συγγενών και ανθρώπων εμπιστοσύνης αλλά μοναχά στον εαυτό μας. Απέναντι στον απαιτητικότερο, αυστηρό, διαχρονικό αλλά και ταυτόχρονα αυθεντικότερο “κριτή”, που μπορούμε να φανταστούμε. Εκεί όπου η διπλωματική μας ικανότητα, η εξωτερική μας εμφάνιση, το λαμπερό μας χαμόγελο και κυρίως όλες μας οι σκέψεις, δεν έχουν την παραμικρή επιρροή.
Αντικρίζοντας το καθρέφτη έρχεσαι αντιμέτωπος με το μοναδικό άτομο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγχωρέσει τίποτε λιγότερο από την ειλικρίνεια και την αλήθεια. Ανεξάρτητα από την ποιότητα και τη συχνότητα της επικοινωνίας που ο καθένας από εμάς, έχει με τον εαυτό του, σε αυτές της στιγμές καλείται να τις επαναπροσδιορίσει προκειμένου να μπορέσει να ξανακάνει χρήση της προσωπικής του πυξίδας. Σε μια χρονική φάση που κυριολεκτικά βιώνουμε για πολλοστή παρθενική φορά ένα vertigo, καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τα βασικά και στη συνέχεια να (επανα)σχεδιάσουμε μια νέα πορεία-αρχή (γιατί θεωρητικά δεν μπορούμε να παραμείνουμε στην υπάρχουσα ακόμη και αν το επιθυμούμε).
Καθώς λοιπόν καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τα υλικά από τα οποία μέχρι πρότινος πιστεύαμε ότι είμαστε φτιαγμένη, και που σαφέστατα για πρώτη φορά ανακαλύπτουμε ότι είναι περισσότερο θνητά και τρωτά από ότι περιμέναμε, γνωρίζουμε λίγο περισσότερο ή καλύτερα αναβαθμίζουμε με ποιο ουσιαστικό και περιεκτικό χρονικά τρόπο, το επίπεδο της επικοινωνίας με τον εαυτό μας! Όλες οι μέχρι τώρα θεμελιώδης μας σκέψεις, καλούνται να υπερασπιστούν την ένταση της μέχρι τώρα φήμη τους, διεκδικώντας είτε την ανανέωση είτε την απόρριψη τους από το χρηματιστήριο των προσωπικών μας αξιών. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, το μόνο βέβαιο είναι πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο με πριν.
Στο σημείο αυτό ίσως αξίζει να αναφέρουμε πως η χειρότερη στιγμή για κάθε άνθρωπο δεν εντοπίζεται σε επαγγελματικές αποτυχίες που “τσαλακώνουν” την αψεγάδιαστη εικόνα μιας επιτυχημένης παρουσίας ή επίδοσης, ούτε στο τέλος “μοιραίων” και “ιδανικών” σχέσεων όπου οι στιγμές κατά την διάρκεια της ταυτιζόταν απόλυτα με τις μέρες των πρωτόπλαστων στον παράδεισο, πριν την εμφάνιση του φιδιού. Η χειρότερη στιγμή για όλους μας, θα είναι η στιγμή που μια μέρα πριν το θάνατο μας, θα συναντήσουμε τον εαυτό μας στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του, με βάση τις ικανότητες και τα γονίδια του. Ίσως τότε μέσα στα κλάσματα του δευτερολέπτου που και αυτή τη φορά θα μοιάζουν αιώνια, αναγκαστούμε να απολογηθούμε και να καταθέσουμε στον εαυτό μας, όλους εκείνους τους “σοβαρούς” λόγους και τα “ακράδαντα” επιχειρήματα με βάση τα οποία καθημερινά επιλέγαμε να επενδύσουμε το χρόνο μας, σε “μετοχές” που ούτε μας αναβάθμιζαν, ούτε μας έφερναν πιο κοντά στα όνειρα μας και στις φιλοδοξίες μας.
Ανεξάρτητα λοιπόν από την ποιότητα των υλικών που είναι φτιαγμένος ο καθένας μας, όλοι μας είμαστε εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα εφόδια και εργαλεία προκειμένου να ανακαλύψουμε, να σχεδιάσουμε και στη συνέχεια να ακολουθήσουμε την πορεία που εκφράζει και χαρακτηρίζει την αυθεντικότητα μας. Όποιο και αν είναι το τίμημα, όσο σκληρό, επώδυνο και άδικο αν εμφανίζεται και βιώνεται, εύχομαι να αξίζει τον κόπο προκειμένου η εικόνα του εαυτού σας που θα αντικρίσετε την ημέρα εκείνη, να έχει τη μικρότερη δυνατή απόκλιση από τις δυνατότητες όλων μας. Άλλωστε δεν το χρωστάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στον εαυτό μας.
Αλήθεια, εσείς πιστεύετε ότι έχετε θυσιάσει ότι χρειάζεται προκειμένου να παραμείνετε πιστοί στην αυθεντικότητα και τα όνειρα σας;
