Το Γαλλοελληνικόν Λεξικόν της γιαγιάς, «συνταχθέν επί τη βάσει της Γαλλικής Ακαδημίας» ξεχώριζε στη βιβλιοθήκη. Η γιαγιά είχε ελιές στη Φαρακλάδα, ένα χωριό της Μεσσηνίας. Από εκεί πήγε και την πήρε ο παππούς ο χασάπης και την έφερε στην Αθήνα. Οι ελιές εξαφανίστηκαν στον πόλεμο.  Έμεινε όμως το Γαλλοελληνικόν Λεξικόν και οι πρώτοι έξι τόμοι από το 18τομο Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου» – το μαύρο της πολυτελούς έκδοσης. Και τέσσερα παιδιά. Ο μπαμπάς μου δεν άνοιξε ποτέ το Γαλλοελληνικόν Λεξικόν. Κρίμα γιατί θα είχε μάθει να λέει «cela ne me dit rien» όπως έμαθα να λέω κι εγώ «mon soi-disant papa». Μπορεί να μη το ξέρεις, οι «κάθωσπρέπει» κυρίες του ’50 και του ’60 μπορούσαν να κυκλοφορούν στο σπίτι με καπέλο και γάντια και δεν επιτρεπόταν να φορούν περισσότερα από δεκατρία αξεσουάρ. Έπρεπε να μετρούν τα αξεσουάρ και τα λόγια τους πολύ καλά έτσι ώστε όταν βγαίνουν έξω, τα περιττά στολίδια και τα οικογενειακά τους προβλήματα να μένουν στο σπίτι. Αυτός ήταν και ο ρομαντισμός της εποχής γι’ αυτό και συχνά φέρνουμε στη μνήμη μας ένα πιο χαρούμενο, ανάλαφρο παρελθόν. Ας πούμε ότι, για κάποιες ελιές που εξαφανίστηκαν, κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο συμφώνησαν ότι δε θα μιλούν για τα πράγματα που τους προκαλούν ντροπή και όλοι θα είναι διαρκώς χαρούμενοι. Σε μερικούς αυτό μοιάζει σήμερα με ταινία του Trier ή ακόμα ακόμα με μιά ιδέα από κάποιο έργο του Ιονέσκο. Για τον παππού, τη γιαγιά και όσους έζησαν τη φρίκη του πολέμου αυτός ήταν ο τρόπος να ξεχάσουν τη βιαιότητα, την απληστία και τον παραλογισμό του ανθρώπου. Ήταν ο αυτοαποκαλούμενος, ο soi-disant «καθωσπρέπει» κόσμος τους,με όλο το ντροπιαστικό παρελθόν του κρυμμένο σε πολυτελείς εγκυκλοπαίδειες. Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ποτέ δεν του εξήγησαν κι ούτε τον διάβασε, ο μπαμπάς μου όπως πολλοί άλλοι μπαμπάδες απέκτησε κι εκείνος ένα παιδί. Κι έγινε κι αυτός μπαμπάς όπως όλοι οι άνδρες που αποκτούν παιδιά. Κομφορμισμός λέει, είναι όταν κοιτάς τους άλλους για να δεις τι κάνουν και να κάνεις το ίδιο.

Το γράμμα «Κ» βρισκόταν μέχρι το λήμμα «Καρχαρίας» στον έκτο τόμο του Νεότερου Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «Ηλίου». Πάντα το είχα παράπονο γιατί η γιαγιά να μην έχει και τους υπόλοιπους δώδεκα τόμους στη βιβλιοθήκη. Αλλά δε θα μπορούσα να κατηγορήσω ούτε εκείνη ούτε το μπαμπά μου επειδή δεν έφτασαν ποτέ στο λήμμα «Οικογένεια». Έζησαν σε ένα κόσμο που δεν άντεχε να αποδεχτεί αυτό που είναι. Κι εμείς το κληρονομήσαμε αυτό το παρελθόν. Οπότε, θα πρέπει να σ’ αποχαιρετίσω τώρα μπαμπά. Όπως κάθε άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, αφοσιωμένος στα πιστεύω του και έτοιμος να διαχειριστεί τα προβλήματα και τους φόβους του. Σαν ένας ώριμος άνθρωπος που δε φοβάται να αποδεχτεί, να αγαπήσει αλλά και να αποχωριστεί κάποια από τα καλά και τα άσχημα του κόσμου μας. Αν αναρωτήθηκες ποτέ τι χρειάζεται για να γίνεις καλός γονιός, αυτό είναι η κοινωνική και συναισθηματική σου ωριμότητα. Βρίσκεται στον τελευταίο τόμο του Νεότερου Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «Ηλίου» και στη σελίδα 444 του Λεξικού Βασικών Εννοιών του Διαμαντόπουλου. Είναι η μόνη λέξη που χρειάζεται να ξέρεις. Και η μόνη που έχεις ευθύνη να διδάξεις στα παιδιά σου.