Ξυπνάς το πρωί με δυσκολία (ειδικά αν δεν είσαι πρωινός τύπος), πίνεις έναν καφέ με δυσκολία αφού έχεις πέσει πάνω σε όλα τα έπιπλα του σπιτιού και ξεκινάς για δουλειά. Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε γραφείο καταλαβαίνουν απόλυτα αυτή την αίσθηση. Την αίσθηση του να πρέπει να πας στη δουλειά, που ενδεχομένως να μην σου αρέσει και καθόλου, και να έχεις να αντιμετωπίσεις… τη φυλή των ανθρώπων. Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι ότι σε ένα γραφείο υπάρχει πληθώρα ανθρώπων, λες και κάποιος τους συγκέντρωσε για να υπάρχει ποικιλία, ώστε να συμπαθήσεις κάποιους αλλά και να σκεφτείς τη δολοφονία με άλλους.

Διότι, πολλοί άνθρωποι, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο χώρος εργασίας δεν είναι ο καναπές του ψυχολόγου, ούτε και η προπόνηση σε σάκο του μποξ. Σίγουρα θα σου έχει τύχει αυτός ο υπερ-νευρικός τύπος (ή τύπισσα) που μπαίνει μέσα, δεν λέει καλημέρα και περιμένει τη στιγμή που θα απολαμβάνεις το κολατσιό σου για να αρχίσει να ουρλιάζει μέσα στο αυτί σου. Και φυσικά, όποια οδό και να διαλέξεις, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Είτε, θα παραμείνεις απαθής και αυτό θα τον διαολίσει κι άλλο, είτε θα τα κάνεις κι εσύ όλα λίμπα και θα νιώσει μια οργασμική χαρά που κάποιος συμμετέχει στην παράκρουσή του.

Ακόμα κι αν δεν δουλεύεις σε γραφείο, είναι πολύ σπάνιο να δουλεύεις ολομόναχος. Και ξέρεις τι γίνεται. Επιλέγεις ένα συνεργάτη διαφορετικό από εσένα, για να αναλάβει κομμάτια που εσύ δεν μπορείς να διαχειριστείς, και καταλήγετε να τσακώνεστε, λόγω αυτής της διαφορετικότητας. Σαν τον έρωτα ένα πράγμα. Άρα, όπως καταλαβαίνεις, είναι αναπόφευκτο να μην συγκρουστείς, είτε μιλάμε για ‘εύκολους’ είτε για ‘δύσκολους’ συνάδελφους.

Το θέμα είναι να αναγνωρίζεις τα όριά σου, ώστε να ξέρεις μέχρι πού φτάνει η αντοχή σου ως προς την… ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Ναι, σίγουρα δεν θα βρούμε το τέλειο ταίρι, όπως συμβαίνει και σε όλες τις σχέσεις, αλλά μπορούμε να χαράξουμε τα δικά μας όρια. Πολλές φορές ακούω, ότι σε περίπτωση που δουλεύεις σε ένα χώρο με άπειρη ένταση και νεύρα, εσύ πρέπει να το βουλώνεις και να υπομένεις το ζυγό. Και για κάποιους, ίσως και να λειτουργεί. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν αντέχουν τις συγκρούσεις, όχι επειδή είναι μαλθακοί, αλλά επειδή μπορεί να έχουν συνδέσει τη σύγκρουση με φριχτές καταστάσεις. Άρα όχι, δεν χρειάζεται να το υπομένουν επειδή κάποιος αποφάσισε να την δει Κόναν. Είναι ΟΚ να αποχωρείς αν το κλίμα είναι ‘τοξικό’ και οι Ούννοι υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας. Βέβαια, το ξέρεις ότι το ιδανικό θα ήταν να επικοινωνείς το πώς σε κάνει να νιώθεις η κατάσταση, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί και να πέσεις στην εποχή που να αλλάζουν δέρμα και να σεβαστούν το πώς νιώθεις. Εξάλλου, πίσω από έναν αγχωμένο και οξύθυμο άνθρωπο, κρύβεται ένα πολύ φοβισμένο πλάσμα.

Τώρα, αν δουλεύεις σε κάτι δικό σου, έχεις τουλάχιστον την πολυτέλεια να επιλέγεις εσύ τους ανθρώπους που σου ταιριάζουν και να έχετε έναν κάποιο κοινό κώδικα επικοινωνίας. Όχι ότι δεν μπορούν να προκύψουν κι εκεί θέματα, αλλά τουλάχιστον διατηρείς την εκτίμησή σου για τον άλλον, ακόμα κι αν θες να τον πλακώσεις που εναντιώθηκε στη γνώμη σου. Κι εδώ έρχεται το άλλο κομμάτι. Της δικής σου ευθύνης. Γενικά, εμείς οι άνθωποι έχουμε την τάση να επιρρίπτουμε ευθύνες, χωρίς να βλέπουμε τη δική μας στάση και το πώς φερόμαστε στους άλλους. Δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να θεωρηθεί επίθεση. Μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους. Ακόμα και με ένα βλέμμα. Γι αυτό πολλές φορές, μια συζήτηση μπορεί να λύσει πολλές παρεξηγήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, η εργασιακή σχέση πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως όλες οι σχέσεις. Μιλάμε για ανθρώπους με τους οποίους περνάς αρκετές ώρες από την καθημερινότητά σου, οπότε μην υποτιμάς την επίδραση που έχουν στη ζωή σου. Και βασικά, μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να ‘ανέχεσαι’ και να εξαντλείς τα όρια της υπομονής σου επειδή ‘έτσι πρέπει’. Αλλά τα ‘πρέπει’ είναι θέμα για άλλη συζήτηση….