Πριν λίγο καιρό συνομιλούσα με μία φίλη, αρκετά μικρότερή μου, που αγαπώ πολύ. Μετά από δύο χρόνια σχέση με κάποιον που την απατούσε σχεδόν δημόσια και το δεχόταν, για τον οποίο, μάλιστα, μετακόμισε στην επαρχία, αποφάσισε να κάνει μία άλλη κορυφαία επιλογή. Να δώσει ευκαιρία σε κάποιον που είχε αρραβωνιαστικιά, αλλά της είπε πως πρώτα θα συγκατοικήσει με την αρραβωνιάρα και αν δεν πάει καλά αυτό, μετά θα είναι μαζί. Οπότε, ως τότε, η φίλη μου θα έπρεπε να αρκεστεί στο να είναι απλώς το νούμερο δύο. Ως τώρα, ίσως αναρωτιέστε πού τις βρίσκω αυτές τις φίλες, αλλά το θέμα μας είναι άλλο.

Το θέμα μας είναι πως ενδιάμεσα από αυτές τις δύο επιτυχίες, την πλησίασε ένας άλλος τύπος, που είχε κάνει κάτι πολύ γλυκό για αυτήν (κατά την γνώμη μου μόνο, όπως φάνηκε). Της έστειλε ένα βιβλίο στο γραφείο της και την κάλεσε στο τηλέφωνο να δει πώς της φάνηκε. Η φίλη μου θύμωσε και το βρήκε αρκετά παρεμβατικό και ξενέρωτο και όταν της είπα «είναι, όμως, καλό παιδί» μου είπε «ε, τότε, να τον κεράσουμε μία πάστα».

Από πότε έχουμε τόσο μένος για τα καλά παιδιά;

Και γιατί έχουμε τάση προς τα κακά; Θεωρώ πως αυτό αφορά και τα δύο φύλα. Γιατί δεν γουστάρουμε τα καλά αγόρια και τα καλά κορίτσια; Γιατί δεν γουστάρουμε όταν μας φέρονται καλά, αλλά αντίθετα όταν μας φέρονται κακά, αντί να πούμε «γεια χαρά» λέμε «παρακαλώ, περάστε, καταστρέψτε μας»; Και τελικά, ισχύει το στερεότυπο πως γουστάρουμε τα κακά παιδιά ή είναι ακριβώς αυτό; Στερεότυπο;

Όποιος έχει την παραμικρή εμπειρία ψυχοθεραπείας, γνωρίζει πως όταν επιτρέπεις σε κάποιον να μην σου φέρεται καλά, κάτι πάει στραβά μάλλον με εσένα. Κάποιο προσωπικό τραύμα αναδύεται και προσπαθείς απλά να πείσεις τον «κακοποιητή» σου για αυτό που κατά βάθος, θέλεις να πείσεις αυτόν που σου προκάλεσε το αρχικό τραύμα. Εν ολίγοις ότι αξίζεις (πάλι βασικές αρχές ψυχοθεραπείας).

Όλα αυτά φυσικά, γίνονται υποσυνείδητα, γιατί στα μάτια σου το εκάστοτε γκομενάκι φαντάζει σπουδαίο, το οποίο, βέβαια, μπορεί να έχει σχέση ή δεν απαντάει στα μηνύματα ή απαντάει όποτε θυμάται ή σου πετάει ψιχουλάκια ή ακυρώνει ραντεβού ή γενικώς, δεν είναι εκεί όποτε το χρειάζεσαι. Αντίθετα, όταν κάποιος μας δείχνει ενδιαφέρον, κάνει όμορφα πράγματα για εμάς, είναι τυπικός, υπεύθυνος, τουλάχιστον απαντάει στα μηνύματα και εμφανίζεται στα ραντεβού, δεν μας κάνει.

Τελικά, νομίζω πως ο μύθος ισχύει. Μας αρέσουν τα κακά αγόρια και τα κακά κορίτσια. Αλλά, όχι για τους λόγους που νομίζουμε. Επειδή είναι ωραίοι, ωραίες, άπιαστοι, μυστήριες. Τα οποία αν με ρωτάτε είναι μια χαρά χαρακτηριστικά. Και γιατί όχι να μην τα έχουμε γενικώς στο dating; Αυτό όμως που δεν πρέπει να έχουμε ούτε στο dating ούτε πουθενά τριγύρω μας είναι άτομα που δεν ξέρουν τι θέλουν και αυτό που δεν ξέρουν μάλιστα, να το προβάλλουν πάνω μας και εμείς να περιμένουμε αδιαμαρτύρητα να ανακαλύψουν τι θέλουν ή ακόμα χειρότερα, να τους βοηθήσουμε εμείς να μάθουν τι θέλουν.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα αναρωτηθείτε πού είναι όλοι αυτοί που φέρονται καλά στο dating αναρωτηθείτε, αν αφήνετε στους άλλους χώρο να σας φέρονται όπως σας αξίζει και αν, τελικά, ξέρετε τι σας αξίζει. Ενδιαφέρον, καλοσύνη, χαρά ή τοξικότητα, αδιαφορία, ασυνέπεια. Το καλό παιδί ή το κακό παιδί;