Κάθε χρόνο περίπου τέτοια περίοδο αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Έχουμε ένα κινητό γεμάτο με φωτογραφίες: όλα τα παγωτά που φάγαμε, όλα τα ηλιοβασιλέματα που είδαμε, όλες τις βουτιές που κάναμε. Φωτογραφίες από κάθε πιθανή απόχρωση του ουρανού και της θάλασσας.

Και κάπου εκεί βρίσκεται το δίλημμα.

Κρατάς λοιπόν τις φωτογραφίες για να έχεις μερικές αναμνήσεις και να καταφέρεις να βγάλεις τον χειμώνα που έρχεται ή απλά τις διαγράφεις γιατί οι στιγμές πέρασαν;

Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, εκεί που μέχρι πριν λίγες μέρες πίστευα ότι ανήκαν και όλοι οι άνθρωποι. Βγάζω αρκετές φωτογραφίες, όλο τον χρόνο όχι μόνο το καλοκαίρι, οι περισσότερες από αυτές δεν έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης για κανέναν άλλον εκτός από εμένα. Για εμένα όμως είναι πολύ σημαντικές. Είναι πολύ συγκεκριμένες στιγμές που εκείνη τη στιγμή με έκαναν να νιώσω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Χαρά, λύπη, ευτυχία, θλίψη.. Μπορεί αν είναι ένα ποτήρι καφέ, μια κενή καρέκλα, ένα δέντρο. Για εμένα όμως είναι πολλά περισσότερα. Και όλα αυτά τα πολλά εγώ τα ξαναζώ κοιτώντας τις φωτογραφίες αυτές. Με κάποιο τρόπο μεταφέρομαι σε εκείνη τη στιγμή κάθε φορά που θα κοιτάξω τη σχετική φωτογραφία. Ακόμα και εάν αυτό είναι τρία ή πέντε η δέκα χρόνια μετά.

Για εμένα οι φωτογραφίες είναι ένα χαμόγελο, μια ανάσα, μια ανάμνηση που για δικούς μου λόγους δεν θέλω να ξεχάσω. Για αυτό και τρέμω στην ιδέα να τις χάσω! Εννοείται, πως οι φωτογραφίες μου υπάρχουν εκτός από το κινητό και στον υπολογιστή αλλά και σε εξωτερικό δίσκο αποθήκευσης. Επίσης, μια με δύο φορές τον χρόνο διαλέγω τις πιο αγαπημένες μου και τις εκτυπώνω.

Όλα καλά – και φυσιολογικά;- μέχρι το σημείο που συζήτησα το θέμα των καλοκαιρινών διακοπών, και των φωτογραφιών που τις συνοδεύουν, στο γραφείο με την Ερασμία. Η οποία σου λέει – μου λέει δηλαδή- πως συνήθως δεν ξανακοιτάει τις φωτογραφίες της και πολλές φορές απλά τις σβήνει.

Πώς μπορείς όμως να σβήνεις τις φωτογραφίες σου χωρίς να σβήνεις και ένα μικρό κομμάτι από τις αναμνήσεις σου;

Αρχικά θέλω να ξεκινήσω τονίζοντας ότι είναι τόσο όμορφη αυτή η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Νομίζω ότι η διαφορετικότητα είναι αυτό το στοιχείο που δίνει χρώμα στον κόσμο μας. Φαντάσου να ήμασταν όλοι ίδιοι μεταξύ μας, να είχαμε όλοι τις ίδιες απόψεις, τις ιδιοτροπίες, την ίδια τρέλα, τις ίδιες ικανότητές.

Βαρετό τουλάχιστον.

Για να μη φλυαρώ όμως, ας γυρίσουμε πίσω στο θέμα μας σχετικά με τις φωτογραφίες. Μη νομίζεις, κι εγώ ακόμη προσπαθώ να κατανοήσω και να αποκρυπτογραφήσω τη σχέση μου με τις φωτογραφίες. Αν κάπου έχω καταλήξει λοιπόν, είναι ότι δεν θέλω να παγιδεύομαι στο παρελθόν. Ναι, νομίζω αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που δεν κοιτάω πολύ συχνά παλιές φωτογραφίες. Οι παλιές φωτογραφίες μου προκαλούν μια θλίψη.

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να στεναχωριέται, να λησμονεί, να νοσταλγεί όλες τις στιγμές που έχουν αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία. Θα μου πεις, αυτή είναι η μαγική δύναμη της φωτογραφίας, να σε κάνει να ζεις το «τότε», ακόμα κι αν βρίσκεσαι 10 χρόνια μετά. Εγώ όμως δεν μπορώ να το αντέξω αυτό.

Φυσικά, για να ξεκαθαρίσω κάτι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγάζω άπειρες φωτογραφίες ή ότι δεν θέλω να κρατάω φωτογραφίες. Απλά είμαι από τους τύπους που όταν γεμίσει το κινητό τους, σβήνουν όσες δεν χρειάζονται ή όσες πιστεύουν ότι δεν τους προσφέρουν κάτι σε εκείνη τη φάση της ζωής τους. Αν για παράδειγμα έχω βγάλει φωτογραφία το παγωτό που έφαγα πέρσι στην πλατεία του χωριού μου ή τη ζεστή σοκολάτα που ήπια στην καφετέρια απέναντι από τη σχολή μου, ναι θα τις σβήσω. Αυτές που επιλέγω να κρατήσω -ή για να είμαι περισσότερο σαφής-, εκείνες που δεν θα σβήσω εύκολα, είναι οι φωτογραφίες με τα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μου. Με τους ανθρώπους που έχουν καθορίσει το ποια είμαι σήμερα. Επίσης, συνήθως δεν τις περνάω στον υπολογιστή μου και σε καμία περίπτωση δεν τις αποθηκεύω σε εξωτερικό δίσκο αποθήκευσής. Ξέρω, είμαι αρκετά παράξενη, αλλά αυτό είναι που με ενθουσιάζει.

Οι φωτογραφίες των καλοκαιρινών διακοπών είναι άλλο ζήτημα τώρα. Θα μείνουν 1-2 χρόνια στο κινητό μου, άντε μπορεί και στον υπολογιστή μου, και μόλις εκείνο «βαρέσει κόκκινο» θα τις σβήσω και θα το γεμίσω με φωτογραφίες από τις επόμενες διακοπές μου. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Τι να πεις…άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Εσύ σε ποια ομάδα από τις δύο βρίσκεσαι;

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Στην εποχή του Instagram, όλα μοιάζουν ψεύτικα