Δύσκολο πράγμα η απώλεια. Από την αρχή της μέχρι και το τέλος (εάν τελειώνει ποτέ αυτή η “κατάσταση” βέβαια).

Όσα χρόνια κι αν πέρασαν δεν μπόρεσα να την συνηθίσω (σε καμία από τις εκφάνσεις της), ούτε να την αγκαλιάσω. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν κατάφερα ούτε καν να την χαϊδέψω. Όσες φορές βρέθηκα αντιμέτωπη με κάτι ή κάποιον που έπρεπε να αφήσω πίσω μου -όσο κι αν είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου- δε τα κατάφερα με καμία επιτυχία να επιβιώσω εύκολα.

Αν και τελικά οι συνηθέστερες περιπτώσεις που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την “αναγκαστική” απώλεια, είναι αυτές που δεν τις περιμένεις ή δεν τις έχεις υπολογίσει. Και σε αυτές έρχεται το αποτέλεσμα κι είναι πάντα κακό, μαύρο και σκοτεινό. Είναι από αυτές τις στιγμές που απλά χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μη μπορείς να βασιστείς στον ίδιο σου τον εαυτό. Δε ξέρω πως θα μπορούσα να περιγράψω αυτές τις πρώτες μέρες που αναγκάζεσαι ( ενώ δε το θες, ούτε το είχες σχεδιάσει) να μάθεις να ζεις και να συνεχίζεις χωρίς αυτόν που έφυγε.

Στην προσπάθεια να βρω μια λύση, ένα τρόπο εναλλακτικό να συμβιβαστώ με αυτήν την κατάσταση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πολλάκις στη ζωή μας, προσπάθησα το αποδομήσω. Τελικά, γιατί δεν μπορώ να συνυρπάξω με την απώλεια;

Να είναι παιδικό κατάλοιπο; Υπέρμετρος εγωισμός ή απλά ένας θρασύς φόβος μου;

Όταν οι σχέσεις βασίζονται στην αγάπη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη πως μπορείς ταυτόχρονα να προετοιμάζεις τον εαυτό σου ότι σε κάποιο σου αύριο όλα  τα όνειρα που έχεις κάνει με αυτόν/η θα σταματήσουν και δε θα έχουν πλέον λόγο ύπαρξης;

Συνδυαστικά αυτά τα δύο λοιπόν δε μπορούν να υφίστανται. Άρα δεν χωράει κάπου ώρα για να προετοιμαστείς. Απλώς έρχεται μία μέρα που τα δεδομένα σου όλα αλλάζουν και έρχονται καταπάνω σου σαν κομήτης. Κι έτσι, ενώ δε το επέλεξες, δεν το χρειάστηκες απλά συνέβη. Και καλείσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου να ζεις με αυτό. Και Χωρίς αυτό.

Το τρομαχτικότερο όλων είναι πως αυτό το θλιβερό, σχεδόν σπαρακτικό συναίσθημα της απώλειας, που μπορεί να σε βάλει κάτω και να σε λιώσει σαν οδοστρωτήρας με ένα του βήμα μόνο, αυτό που σε κάνει να νιώθεις πως δε γίνεται η ζωή σου να προχωρήσει, δε γίνεται να είσαι πια ξανά ευτυχής χωρίς αυτό που έχασες μια για πάντα, έχει τη δύναμη να είναι τόσο απόλυτο που εισβάλει μέσα σου χρησιμοποιώντας όσο χωροχρόνο αυτό χρειάζεται για να γιατρευτεί (και να γίνει τόσο μεγάλο και δυνατό) που πια όσο κι αν προβάλεις αντίσταση, τα καταφέρνει πάντα να γίνεται το δικό του.

Και ξαφνικά ξυπνάς μια μέρα κι η απώλεια έχει μετατραπεί σε συνήθεια. Έχει περάσει τόσος καιρός για να γίνει αυτή η μετατροπή, που ξαφνικά συνειδητοποιείς πως έχεις ξεχάσει πως ήταν εκείνη η πρώτη μέρα ζωής χωρίς αυτό.

Το φανταστικό είναι πως σε ένα μαγικά πολύπλοκο συνδυασμό με τη μνήμη σου -αφού σε αναγκάσουν να ζεις με αυτή την ψυχρή, απροειδοποίητη «μετατροπή» μέσα σου- επιλέγουν αυτά τα δύο πλέον τι θα κάνουν με το μυαλό και τη ψυχολογία σου. Ενώ λοιπόν σε  έχουνε βάλει σε mode « η απώλεια υπάρχει get  used to it», όταν αυτές γουστάρουν απλώς την ξυπνούν, της δίνουν σάρκα και οστά με μόνο σκοπό την αρρωστημένη τους διασκέδαση. Κρατούν λοιπόν στην επιφάνεια αυτά που φαινομενικά έχουν τακτοποιηθεί καλά (γιατί για να καταλήξεις να συνηθίσεις πως ζεις πλέον χωρίς κάτι ή κάποιον, σημαίνει πως ο πόνος και η θύμησή (κάπως), λίγο έστω, έχουν καταλαγιάσει) και ουσιαστικά σε έχουν βάλει στη μέση και σε κοροϊδεύουν, παίζοντας με την ψυχοσύνθεσή σου. Φοβερό;

Ξέρω καλά πως αυτά που πονούν και στοιχίζουν στη ζωή πιο πολύ είναι αυτά που όταν ζούσαμε μαζί τους μας έκαναν ευτυχής, αισιόδοξους και δυνατούς. Ξέρω επίσης πως είμαστε από την φύση μας φτιαγμένοι έτσι να αντέχουμε πολλά περισσότερα από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Κοινώς λοιπόν μιλάμε για έναν φαύλο κύκλο και για ένα πρόβλημα άλυτο.

Εύχομαι σύντομα να βρει κάποιος την φόρμουλα/ τρόπο κι όταν οι στιγμές από καθημερινότητά μας καταλήγουν στη λήθη, εμείς αντί να βουτάμε στη στεναχώρια, να παραμένουμε γεμάτοι κρατώντας τα όμορφα συναισθήματα που έχουμε κερδίσει από αυτούς που έφυγαν κι ίσως έτσι να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε ευκολότερα αυτή την κατάσταση που ονομάζεται “απώλεια”. Ίσως πάλι όμως να είναι και μία απαραίτητη διαδικασία που περνώντας την αντιλαμβανόμαστε τελικά τον όγκο συναισθημάτων που κρύβουμε μέσα μας

Και κλείνω με έναν στίχο που αγαπούσα πολύ από τα 14 μου.

«Νιώθω να προχωρώ μπροστά και φτάνω πάντα πίσω.»