Έρχεται μια στιγμή -μάλλον σίγουρα περισσότερες από μία- που αναρωτιέσαι πόσο κυνηγάς όντως όσα θες, όσα θεωρείς ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Συνειδητοποιείς ότι είναι πολλά που θα ήθελες αλλά δεν κάνεις, το Σάββατο βράδυ είναι ανιαρό και δεν προκύπτει καν εύκολα, διαπιστώνεις ελλείψεις και αδυναμίες. Μετά από καιρό που όλοι εντοπίζουμε τέτοια κενά το άμεσο αντανακλαστικό είναι να αναζητήσουμε ένα τρόπο να τα αντιμετωπίσουμε, να τα διορθώσουμε. Γρήγορα όμως καταλαβαίνουμε πως τα πράγμα είναι έτσι εδώ και πολύ καιρό, περισσότερο από όσο θα πρεπε για να αλλάξουν εύκολα ή άμεσα. Ύστερα είναι και το άλλο πρόβλημα, ποιος θα τα αλλάξει. Εσύ; Εσύ που καιρό τώρα έχτιζες επιμελώς όλο αυτό το παλατάκι που τώρα μοιάζει να έχει τόσα στραβά θα είσαι αυτός που ηρωικά θα πιάσει πηλοφόρι και μυστρί να βρει ρωγμές, να κλείσει τρύπες, να χτίσει και καμιά κολόνα;

Παρά το ότι η απάντηση εκ πρώτης είναι “όχι”, καμία άμεση εξωτερική βοήθεια δε θα υπάρξει και έτσι είμαστε εμείς αυτοί που κάπως θα χρειαστεί να αλλάξουμε οπτική, να εντοπίσουμε όσα χτες ήταν σχεδόν συνειδητές επιλογές και να πατήσουμε το Edit. “Pos genen afto” θα παρατηρούσε εύστοχα ο Πάτρικ Ογκουνσότο και θα του όφειλα μια απάντηση: από μέσα. Κανείς μας δε μπορεί πραγματικά να αλλάξει έστω και κάτι μικρό στη ζωή του αν δε φροντίσει μεθοδικά να εξελίξει το υποκείμενο που θα το κάνει, τον εαυτό του. Ίσως αυτό να είναι κιόλας ενηλικίωση επί της ουσίας, να αλλάζεις πρώτα εσύ για να αλλάξεις και τη ζωή σου.

Αν είσαι απ’ τους καλούς, αυτούς που συνειδητοποίησαν μόνοι ή με βοήθεια το μόνο πράγμα που αξίζει πραγματικά να διδάσκουν οι γονείς στα παιδιά τους, πως θα υπάρχει πάντα κάποιος καλύτερος-ομορφότερος-εξυπνότερος-κλπ και πως κανείς δεν είναι και τόσο σημαντικός, είσαι ήδη στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και βλέποντας τους άλλους ίσους μπορείς να κάνεις ένα βήμα. Να αφήσεις για αρχή στην άκρη τη μικρή άγκυρα της οικογένειας, της τρομαχτικής και ενοχικής ευγένειας, του φόβου μη γίνεις βάρος και όλα εκείνα που σαν περιττά μπιμπελό σε επαρχιακό σπίτι έχει φορτώσει κάθε μάνα το παιδί της. Μπορείς να δίνεις την άνεση της επιλογής τους άλλους, το κόστος όμως να την κάνουν πρέπει να είναι πάντα δικό τους. Μετά είναι το ζήτημα του να τα συνδυάσεις όλα. Μια κάποια δουλειά, υποχρεώσεις, ζωή και στο κομμάτι των παρεών να τους δεις όλους, να τα προλάβεις όλα, να μην μείνει κανένας παραπονεμένος, να είσαι ει δυνατόν παντού ταυτόχρονα. Για δες τι καλά που τα φρόντισες όλα! Ολα εκτός από το τι, πώς, πόσο θες εσύ όντως να κάνεις και σε γεμίζει.

Σίγουρα στις ζωές που ζούμε το να συνυπάρχουν τα πάντα είναι δύσκολο, όμως στο κάτω κάτω οι φιλίες, οι δικοί σου άνθρωποι είναι εδώ επειδή τους έχεις επιλέξει και η ζωή μαζί τους δεν πρέπει να ‘ναι κάτι που απλά διεκπεραιώνεται σαν υποχρέωση. Και στο ερωτικό παιγνίδι τα πράγματα είναι πιο απόλυτα. Όλοι ψάχνουμε επιβεβαίωση και όλοι παίζουμε για τον εαυτό μας. Αν δεν προβάλεις τις δικές σου ανάγκες, θέλω και προτεραιότητες εδώ κανένας δε θα το κάνει για σένα. Πες αυτό που ψάχνεις, άσε τους άλλους να το επιλέξουν ή όχι. Και το βασικότερο, μοιράσου πράγματα. Όχι με τον καθένα σα να ‘σαι κανένας περίεργος αλλά με εκείνους που ξεχωρίζεις, ακόμα και αν θεωρείς πως δε νιώθεις την ανάγκη να το κάνεις. Γιατί τα μικρά ψέμματα που ωραιοποιούν την πραγματικότητα της καθημερινότητας σε απομονώνουν, αφήνοντας τους πάντες τελικά σε απόσταση.

Με λίγα λόγια στήριξε τον εαυτό σου και τις επιλογές του, κάνε όσα θεωρείς ότι θα σε κάνουν πιο καλά με αυτό που είσαι και θα σε βοηθήσουν στη διαδρομή προς αυτό που θες να γίνεις. Για σένα όμως που είσαι απ’ τους κακούς, που απουσιάζοντας από τη γιορτή της ασημαντότητας ζεις στον μικρόκοσμο των social media, που όσα ζεις και σκέφτεσαι τα ξέρουν όλοι σου οι followers, μαζί με την ανειλικρινή εικόνα που τους πλασάρεις μιας ιδανικής ζωής απ’ την οποία τίποτα δε λείπει, δεν κάνεις κάτι κακό (μάλλον) αλλά κάνε ένα βήμα πίσω. Δες τη μεγάλη εικόνα, εκείνη όπου είσαι απλά μια κουκκίδα στο χάρτη. Πόσο σημαντικός είσαι τελικά;