Εσύ διαφέρεις από εμένα, από εκείνους από όλους μας. Αυτό που μου αρέσει σε εσένα, είναι πως τελικά θα ζήσεις. Πάντα θα διαφέρεις, όσο και αν προσπαθήσεις να το κρύψεις, όσο και αν θέλεις να κρυφτείς μέσα σε μια αρρωστημένη μάζα ανθρώπων, που τίποτα το ανθρώπινο δεν της έχει απομείνει.

Είσαι μία μοναδική, ανεπανάληπτη ύπαρξη με μόνο ουσιαστικό σκοπό να δημιουργήσεις μια ζωή που στο τέλος θα αξίζει να έχεις ζήσει. Έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις από το μηδέν ότι εσύ επιθυμείς. Μα το πιο σημαντικό είναι πως μπορείς να δημιουργήσεις Εσένα. Ένα ολοκαίνουριο μπαρπαδάκι ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, και όμως έχεις τη δυνατότητα να γίνεις μοναδικό. Και ξέρεις αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Έχεις μία ολόκληρη ζωή μπροστά σου να πλάθεις και να ξαναπλάθεις μία κατάδική σου ατομικότητα. Αυτό και αν είναι κάτι σπουδαίο!

Αν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις, αν μπορείς να είσαι ότι εσύ θέλεις να είσαι, γιατί κρύβεις το πρόσωπό σου, μήπως και δεν καταλάβω πως κλαις; Γιατί ακούω τη φωνή σου να σβήνει; Γιατί δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις, γιατί ασφυκτιάς ενώ έχεις στη διάθεσή σου το οξυγόνο όλου του κόσμου; Αν σου το λέω εγώ τώρα και αν στο έχουν πει τόσοι και τόσοι άλλοι στο παρελθόν, αν έχεις ακούσει να το τραγουδάνε ποιητές , αν σου διάβαζαν παραμύθια μικρό για να στο μάθουν, αν  μόνος σου κάποια στιγμή το διάβασες για να παρηγορηθείς, αν το νιώθεις μέσα σου και η καρδιά σου πάει να σπάσει σαν ονειρεύεσαι, τότε γιατί πάλι το πρωί που θα ξυπνήσεις θα μεταμορφωθείς ξανά σε άλλον;

Οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι καταδικασμένες να πασχίζουν να επιβιώσουν μέσα σε κοινωνίες που εχθρεύονται κάθε τι διαφορετικό.

Ξεριζώνουν και πετούν στο περιθώριο οτιδήποτε πάει να τους χαλάσει την παρανοϊκή ομοιομορφία τους. Το ξέρω πως φοβάσαι, μη ρωτάς που το έμαθα. Τα βράδια η φωνή σου ενώνεται με άλλες και μου μου τρυπάει τα αυτιά. Και ξέρεις, όλες είναι λυπημένες. Με ρωτάς γιατί λυπούνται; Μα για τη χαμένη δυνατότητα. Είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν, να ερωτευτούν, να χορέψουν στη βροχή και να ξεπλύνουν κάθε ίχνος υποκρισίας, φόβου και κακίας που τους βρώμισε εκεί που αναγκάστηκαν να ζουν. Μα δεν το έκαναν, και δε θα το κάνουν. Όχι μόνο γιατί φοβούνται, μα γιατί πια δεν ξέρουν πλέον ποιοι πραγματικά είναι. Δεν είναι σίγουροι πως θα μπορούσαν να υπάρχουν αλλιώς. Χάθηκαν και πια ίσως είναι αργά. Ξέρεις τι θα ήθελα να έχουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πόσο πλούσιοι ή φτωχοί είναι; Έναν καθρέφτη. Όχι από ματαιοδοξία, αλλά να από ανάγκη. Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη να κοιτιέται κάθε μέρα σε έναν καθρέφτη, να παρατηρεί και τις πιο ανεπαίσθητες αλλαγές και να προσθέτει έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της ζωής του. Ναι, σίγουρα έναν καθρέφτη θα χάριζα σε όλους. Αν δε βλέπεις τις αλλαγές, ξυπνάς μια μέρα και δεν αναγνωρίζεις αυτό που μάταια πια αποκαλείς “εαυτό σου”. Αυτό έπαθαν, ήταν τόσο απασχολημένοι με τους γύρω τους, που ξέχασαν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Εσύ όμως;

Εσύ μου φαίνεσαι πιο δυνατός από αυτούς, εσύ μπορεί και να καταφέρεις να ζήσεις. Αστείο δεν είναι; Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με κάθε δυνατότητα ζωής, μα ελάχιστοι καταφέρνουν αληθινά να ζήσουν. Οι υπόλοιποι πεθαίνουν πολύ νωρίς ή πολύ αργά, άλλους τους πνίγουν και άλλους τους δίνουν αλεπάλληλα φιλιά μιας ψεύτικης ζωής, οι περισσότεροι όμως αρκούνται απλά να συνεχίζουν, αγκαλιά με την ψευδαίσθηση μιας δήθεν ζωής.Όχι εσύ όμως. Εσύ ξέρεις, θέλεις να ζήσεις. Κι έπειτα έχεις εμένα. Εγώ πιστεύω σε εσένα.

Πιστεύω, πως θα μπορέσεις να πετάξεις το προσωπείο που σου φόρεσε η ετοιμοθάνατη κοινωνία, στην οποία αναγκάζεσαι να ζεις. Μη φοβάσαι, μπορείς να φτιάξεις μια καινούρια πιο υγιή, αρκεί να το θέλεις. Να είσαι σίγουρος πως θα βρεις πολλούς που θα θέλουν να βοηθήσουν.

Πλύνε το πρόσωπο σου από τις μπογιές της ντροπής, φόρεσε το δικό σου χαμόγελό, όχι αυτό που “πρέπει”, και βγες στον κόσμο. Πάρε μια βαθιά ανάσα, πες από μέσα σου “και ότι γίνει” και ζήσε! Όχι για εμένα, όχι γι’αυτούς, μα για εσένα. Μοναχά για εσένα. Άσε τους δήθεν φωστήρες να σου φωνάζουν από μακρυά πως θα χαθείς· «η ζωή θέλει πειθαρχία», «η ζωή είναι ένα δύσβατο μονοπάτι», «μα υπάρχουν κανονισμοί που πρέπει να τηρείς», «πρέπει να είσαι συμπαθής σε όλους», «πρέπει να τσαλαπατήσεις το εγώ σου για να πετύχεις», «πρέπει να μην έχεις ηθικούς φραγμούς για να βγάλεις λεφτά» (…)

Λόγια. Απλές, κούφιες λέξεις. Εσύ και μόνο εσύ, θα επιλέξεις αν θα αποκτήσουν νόημα.

Η ζωή φίλε μου, είσαι Εσύ. Είναι καιρός να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις «Στο διάολο όλα, εγώ θέλω να ζήσω .»

Και θα ζήσεις! Εγώ πιστεύω σε εσένα… Εσύ;