Θα πεθάνουμε. Κάποια στιγμή θα πεθάνουμε όλοι.

Όπως τυχαία γεννηθήκαμε όλοι, έτσι τυχαία θα πεθάνουμε όλοι. Σε λίγα χρόνια, σε πολλά χρόνια. Στο κρεβάτι μας, στο αυτοκίνητό μας, στον καναπέ μας, σε έναν δρόμο, σε ένα ασανσέρ, σε ένα πανεπιστήμιο, σε ένα σχολείο, σε μια εκκλησία, σε ένα μνημείο, σε ένα μπαλκόνι, σε μια παραλία, σε ένα βουνό, σε μια θάλασσα, σε ένα γήπεδο, σε μια συναυλία, σε έναν «πόλεμο», σε έναν πόλεμο.

Θα πεθάνουμε όλοι. Από «φυσικά αίτια». Από τον χρόνο, από μια αρρώστια, από το χέρι το δικό μας ή κάποιου άλλου. Θα πεθάνουμε όλοι. Γιατί κουράστηκε το σώμα μας. Γιατι αρρώστησε το σώμα μας. Γιατί κουράστηκε η ψυχή μας. Γιατί αρρώστησε η ψυχή μας. Θα πεθάνουμε όλοι. Από «βαθιά γεράματα», «από την μια στιγμή στην άλλη», «πλήρεις ημερών», «χωρίς να προλάβουμε να ζήσουμε».

Ίσως το καταλάβουμε ότι θα πεθάνουμε την ώρα που θα πεθαίνουμε. Ίσως θα νιώθουμε φόβο, ίσως θα νιώθουμε αγαλίαση. Ίσως θα νιώθουμε τυχεροί. Ίσως θα νιώθουμε άτυχοι. Θα πεθάνουμε όλοι. Γιατί αυτή είναι η μοίρα μας. Ο θάνατος. Το τέλος. Του χρόνου μας. Της ευκαιρίας μας.

Θα πεθάνουμε όλοι. Ικανοποιημένοι από όσα ζήσαμε ή με ένα πικρό παράπονο για όσα δεν ζήσαμε.

Θα πεθάνουμε όλοι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, το μόνο δεδομένο. Για όλους. Και οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να φοβούνται ότι θα πεθάνουν αφού κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει, αλλά θα έπρεπε να φοβούνται το πώς και το γιατί θα πεθάνουν. Απο ποια ψυχή τυφλωμένη απο μίσος. Από ποιο παρερμηνευμένο «θέλημα θεού». Από ποιον «θεό». Κανένας «θεός» δεν λέει «σκότωσε». Ο άνθρωπος σκοτώνει. Ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Κανένας «θεός» που έπλασε ο άνθρωπος από ανάγκη να εναποθέσει τις ελπίδες του, να δικαιολογήσει τα λάθη του, να φοβάται πως θα τον τιμωρήσει για τις αδυναμίες του, δεν έχει την δύναμη να κάνει τον άνθρωπο να σκοτώσει. Ο άνθρωπος σκοτώνει. Ο άνθρωπος σκοτώνει. Όχι ο «θεός»… Ο άνθρωπος έπλασε τον «θεό». Όχι ο «θεός» τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος εξελίσσεται. Ή θα έπρεπε να το κάνει. Να πηγαίνει μπροστά. Ή θα έπρεπε να το κάνει. Και προχωρώντας να αλλάζει και να προχωράει μαζί του αλλάζοντας τον «θεό» που έπλασε. Ή να τον αφήνει πίσω αν δεν μπορεί να προχωρήσει και να αλλάξει.

Θα πεθάνουμε όλοι. Και είναι ίσως λογικό να φοβόμαστε τον θάνατο. Και είναι ίσως πιο λογικό να φοβόμαστε το παράλογο που συμβαίνει. Το παράλογο του άνθρωπος να πεθαίνει από άνθρωπο στο όνομα μιας «ιδέας», μιας «πίστης», μιας δύναμης «υπέρτατης» ή χρηματικής ή επιβολής, μιας δύναμης διαφορετικής από τη δύναμη της αγάπης.

Είμαι άνθρωπος και μακάρι να μπορούσα να μεταφράσω αυτό το «είμαι άνθρωπος» σε όλες τις γλώσσες.

Είμαι άνθρωπος και σαν άνθρωπος πιστεύω στον μοναδικό θεό και στην μοναδική δύναμη που με έφερε στην ζωή. Στην αγάπη.

Είμαι άνθρωπος και κάποια στιγμή θα πεθάνω κι εγώ. Όπως όλοι μας. Κι ελπίζω να μην πεθάνω από χέρι άλλου ανθρώπου που δεν μπόρεσε να μάθει να αγαπά και να προστατεύει τον θεό που κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του. Τον θεό που κάθε άνθρωπος είναι. Τον αθώο θεό που κάθε άνθρωπος είναι και δεν έχει ανάγκη ναούς, μνημεία, θύτες, θύματα, πλούτη, λάφυρα, δυνατούς και αδύναμους, νικητές και νικημένους, πλούσιους και φτωχούς για να αποδείξει την ύπαρξή του.

Είμαι άνθρωπος. Και μέχρι να πεθάνω θα προσεύχομαι να νικήσει η ανθρωπότητα. Να νικήσει η αγάπη.