Ήταν πολλοί εκείνοι που μου έλεγαν πως μόλις πατήσω τα πρώτα «-άντα» θα με πιάσει η πρώτη κρίση ηλικίας. Πως το βιολογικό μου ρολόι δεν θα έχει σταματημό, πως θα αμφισβητώ συνεχώς τον εαυτό μου για τα πάντα, πως θα αγχώνομαι κοιτώντας τις πρώτες μου ρυτίδες στον καθρέπτη και πολλά άλλα. Τώρα, φτάνοντας λοιπόν σε αυτό το σημείο, με τα δυο μου πόδια να πατούν γερά στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως είμαι τριάντα και είμαι καλά.

Είμαι τριάντα και κοιτώντας πίσω χαίρομαι γιατί έζησα δυο υπέροχες δεκαετίες, γεμάτες. Γεμάτες από παιχνίδι, ξενοιασιά, αγάπη, φιλίες, έρωτες, απογοητεύσεις, απορρίψεις αλλά και πολλές εμπειρίες. Εμπειρίες,  που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Άσχημες ή όμορφες δεν έχει σημασία, όλα μέσα στο παιχνίδι της ζωής είναι.

Είμαι τριάντα και τώρα μπορώ να πω με σιγουριά πως ξέρω τι θέλω από τη ζωή και πώς να το διεκδικήσω. Συνεχίζω να κάνω όνειρα όπως έκανα και στα είκοσι, συνεχίζω να βάζω στόχους όπως παλιά, με τη διαφορά όμως ότι τώρα μπορώ να διακρίνω πιο εύκολα το σωστό δρόμο για να τους κατακτήσω.

Είμαι τριάντα και έχω πια αντιληφθεί την έννοια της πραγματικής  φιλίας, κάτι που θεωρώ πως είναι δύσκολο να διακρίνεις  στα δεκαπέντε και τα είκοσι. Έχω κρατήσει ανθρώπους δίπλα μου που αγαπώ και μ’ αγαπούν αληθινά, ανιδιοτελώς και έμπρακτα.  Ξέρω πλέον τι με κάνει χαρούμενη και τι όχι και έχω μάθει πια να κρατάω σε απόσταση ότι και όποιον με χαλάει χωρίς να νιώθω την παραμικρή ενοχή.

Είμαι τριάντα και πάνε ήδη κάμποσα χρόνια από τότε που αντίκρισα τις πρώτες μου ρυτίδες  μα  σε πληροφορώ πως καμιά κρίση ηλικίας δεν με κατέβαλε, γιατί νομίζω πως έχω κάνει αρκετά από αυτά που ήθελα να έχω κάνει μέχρι τώρα. Έχω αγαπήσει κι έχω αγαπηθεί , έχω κάνει άπειρες τρέλες με τους φίλους μου που θα ’χω να θυμάμαι για χρόνια, έχω ταξιδέψει σε προορισμούς που ήθελα από παιδί να επισκεφτώ, έχω αποφασίσει πια τι γυρεύω από την επαγγελματική μου ζωή, έχω αποκτήσει φίλους από ‘κείνους που θεωρείς οικογένεια και το βασικότερο, έχω βρει έναν άνθρωπο που μπορεί να με αντέχει και να τον αντέχω. Κι αν έχω και κάνα απωθημένο, δεν χάλασε ο κόσμος, είναι μια καλή αφορμή για να βγάζω το νταλκά μου στο χαρτί. Όσο περίεργο λοιπόν  κι αν ακούγεται, καμιά κρίση δεν με έπιασε όταν πέρασα σε αυτή τη δεκαετία και μπορώ να το πω με σιγουριά πως είμαι τριάντα και είμαι καλά.