“Paxos και ξερός“. Ηχεί κι εσένα στα αυτιά σου ακόμα η φράση; Τότε ανήκεις στην αγέλη αυτή, στη γενιά των 90s. Ανήκεις σε Σαββατοκύριακα, που ξυπνούσες 8 το πρωί, έβαζες στο μπολ “choco pops” ή “cheerios” -αναλόγως τα γούστα στα κορνφλέικς – έβαζες και ένα ποτήρι γάλα με Ηemo. ‘Η έτρωγες σκέτο Ηemo, με το κουτάλι στην κυριολεξία- και άνοιγες την τηλεόραση στο Mega να μπεις στον κόσμο του “Disney Club” μαζί με τον Λυκούργο και την Καρολίνα.
Ύστερα άλλαζες λίγο κανάλι κι έπεφτες στα “παιδικά”. “Candy Candy” και “Thundercats” για κορίτσια κι αγόρια αντίστοιχα-ή και ανάποδα γιατί όχι;
Ήσουν αυτός ή αυτή που τα μεσημέρια μετά το σχολείο έμενες με τη γιαγιά και βλέπατε μαζί “Ατίθασα Νιάτα”, “Λάμψη” και “Καλημέρα Ζωή” -ναι εντάξει υπήρξαν και δραματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία σου.
Το Lion King σε ανάγκασε να ωριμάσεις πριν την ηλικία σου και να πάθεις την πρώτη σου μίνι κατάθλιψη. Η Μουλάν και ο Ηρακλής να σε κάνουν αντίστοιχα μαχήτρια και ήρωα.
Πήγαινες στο περίπτερο για να αγοράσεις Κόμιξ. “Μίκι Μάους”, “Αστερίκ κι Οβελίξ”, “Τεν Τεν” και “Λούκι Λουκ” και φυσικά τις λατρεμένες “παπιοπεριπέτειες”. Κι όπως στεκόσουν μπροστά στον περιπτερά με τις 100 δραχμές τσίμπαγες και μια τσίχλα σε σχήμα μονωτικής ταινίας (αυτή τη ροζ που ξετύλιγες θυμάσαι;) ή αργότερα όταν κάπως μεγάλωσες, τις περίφημες “τσίχλες τσιγάρα” για να νιώσεις και δέκα πόντους πιο μεγάλος.
Κεφάλαιο σχολείο. Αρχικά, ΟΕΔΒ στα βιβλία σημαίνει «Ο Δάσκαλος είναι Βλάκας» ή «Όταν έχω Διάβασμα Βαριέμαι» . Ολοι το ξέρουν αυτό. Τα πάρτι του Δημοτικού τα θυμάσαι ή θες βοήθεια; Προσκλήσεις χρωματιστές από βιβλιοπωλεία ή χειροποίητες, σακουλίτσες με δώρα για τους καλεσμένους συμμαθητές σου και ατέλειωτο μπουγέλο- ναι μπουγέλο φίλε- αν τα γενέθλια κάποιου τύχαινε και έπεφταν καλοκαιρινό μήνα. Αργότερα στο γυμνάσιο το μπουγέλο αντικαταστάθηκε από χορό του “Wind of change”-αυστηρά- με το πρόσωπο που έπαιζε κατάσταση και “μπουκάλα”. To κομμάτι που έπαιζε στη διαπασών και χοροπήδαγες σαν το κατσίκι σε κάθε πάρτι όποιος κι αν ήσουν σε όποια περιοχή κι αν μεγάλωσες δεν είναι άλλο από το “Dance with the Devil”. Ζωγράφισες αμέτρητα SMILE με τη χαρακτηριστική καλλιτεχνική μορφή πίσω από τα τετράδια ή και εντός αυτών και -έλα παραδέξου το- προσπάθησες να λύσεις τον κύβο του Ρούμπικ άπειρες φορές χωρίς αποτέλεσμα.
Οι γονείς σε στείλανε πρώτη φορά κατασκήνωση κάπου στα έξι σου. Την πρώτη εβδομάδα έκλαιγες για να σε πάρουν οι γονείς σου πίσω. Μετά έκλαιγες που τελείωσε.
Έπαιξες πολύ game boy κι ας ήσουν girl. Δεν σε ένοιαζαν τόσο το πως λέγεται αρκεί να περάσεις τις πίστες του Super Mario. Άλλωστε υπήρχε και σε ροζάκι, να τα λέμε κι αυτά. Τα αγόρια ήσασταν στις αλάνες. Ατελείωτες ώρες με μπάλα. Τα κορίτσια με το σκοινάκι και το λάστιχο. Στο τσακίρ κέφι και όλα μαζί σε πάρκα να παίζουν μήλα και “γερμανικό”. Ήσουν αυτός που έζησες για τα καλά τον σεισμό του ’99 και θυμάσαι κάτι ψιλά από την περιβόητη Δίκη των Σατανιστών.
Και στην τελική ήσουν αυτός που -κλισέ πιά- γύριζες τις κασέτες με στυλό BIC. Τι άλλο θες να πούμε;
ΥΓ. Αφιερωμένο στην τάξη μου. Στην τάξη του Α’ Δημοτικού Αρσάκειου Ψυχικού 1998-2004
