Αφήνοντας για λίγο το βάρος μιας δύσκολης ημέρας
Σήμερα είναι μία από αυτές τις ημέρες που ακους τις σκέψεις σου λίγο παραπάνω. Ανάμεσα σε ένα meme με παραβρασμένα μακαρόνια και μια διαφήμιση για λάδι για τα γένια, που δεν έχω, είδα ένα ποστ για την ψυχική υγεία των ανδρών.
Νομίζω ότι οι άντρες διδάσκονται πως πρέπει να κουβαλούν πολύ βάρος, αλλά κανείς δεν μας λέει πού να το ακουμπήσουμε κάποια στιγμή. Υποτίθεται ότι είσαι δυνατός, στωικός, αυτός που τα κρατάει όλα μαζί. Κι αν κάποια στιγμή δεν είσαι, δεν είναι αρκετά “αντρικό”… Ανοησίες.
Κι ύστερα υπάρχει αυτός ο σιωπηλός κανόνας ότι η ευπάθεια είναι μια ρωγμή στα θεμέλια σου και αν την αφήσεις να φανεί, όλα τα άλλα μπορεί να καταρρεύσουν.
Κάποτε το πίστευα. Πίστευα ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσω τις δύσκολες μέρες ήταν να τις θάβω κάτω από τόνους δουλειάς ή με μερικές επιπλέον επαναλήψεις στο γυμναστήριο. Λειτούργησε, μέχρι που δεν λειτουργούσε πια. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν έθαψα μόνο τα κακά πράγματα – έθαψα και τα καλά. Δεν μπορείς να μουδιάσεις επιλεκτικά, ξέρεις…
Μόνο όταν καταστράφηκα -πραγματικά καταστράφηκα- κατάλαβα τι σημαίνει στην πραγματικότητα δύναμη. Δύναμη δεν είναι να προσποιείσαι ότι είσαι καλά ενώ δεν είσαι. Είναι να παραδέχεσαι ότι χρειάζεσαι βοήθεια και να είσαι αρκετά γενναίος για να τη ζητήσεις.
Δεν το συζητάμε αρκετά. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι οι άντρες αγχώνονται, πέφτουν σε κατάθλιψη, νιώθουν ότι περισσεύουν.
Είναι εντάξει να είσαι άντρας και να κλαις, να παλεύεις, να μην έχεις τις απαντήσεις. Ίσως αν το κάναμε να ήμασταν και περισσότερο αντάξιοι των γυναικών και να μην προσπαθούσαμε με κάθε χαζό τρόπο να δείξουμε πως υπερέχουμε!
Και ξέρω ότι μερικοί άνθρωποι μπορεί να πουν εύκολα: “Α, άλλος ένας τύπος που μιλάει για συναισθήματα” – αλλά ειλικρινά, ποιος νοιάζεται; Αν το να το πεις αυτό φωναχτά κάνει έστω και έναν ακόμα άνθρωπο να νιώθει λιγότερο μόνος, τότε αξίζει τον κόπο.
Έχω βρεθεί κι εγώ σε τέτοια θέση. Να κάθομαι στο αυτοκίνητο περισσότερο από όσο χρειαζόταν γιατί δεν ήθελα να αντιμετωπίσω ό,τι με περίμενε. Προσποιούμενος ότι γελάω με αστεία που δεν άκουγα πραγματικά. Ένιωθα ότι προσπαθούσα να ξεπεράσω κάτι, μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν εγώ αυτό από το οποίο προσπαθούσα να ξεφύγω.
Δεν είναι εύκολο να ζητήσεις βοήθεια. Το καταλαβαίνω. Αλλά υπόσχομαι, δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό. Το πιο δύσκολο βήμα είναι το πρώτο—να τηλεφωνήσεις σε έναν φίλο, να μιλήσεις σε έναν θεραπευτή, ακόμα και να πεις δυνατά στον εαυτό σου: «Δεν είμαι καλά».
Σκέφτομαι τι θα έλεγα στον μικρότερο εαυτό μου αν μπορούσα. Πιθανώς κάτι σαν: «Είναι εντάξει να νιώθεις όλα όσα νιώθεις. Δεν είσαι αδύναμος. Δεν είσαι σπασμένος. Είσαι απλά άνθρωπος. Και αυτό είναι αρκετό. Ίσως του έλεγα να στηριχθεί περισσότερο στους φίλους του ή στους ανθρώπους του. Επειδή οι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα—πραγματικά νοιάζονται για σένα—θέλουν να είναι εκεί, ακόμη και στα ακατάστατα μέρη.
Το στίγμα γύρω από την ψυχική υγεία των ανδρών κάποτε πρέπει να τελειώσει
Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε πραγματικές συζητήσεις, όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και με τον εαυτό μας. Μερικές μέρες είναι πιο δύσκολες από άλλες, αλλά ακόμα και στις δύσκολες, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είμαι ακόμα εδώ, και αυτό είναι κάτι.
Και ίσως, απλώς ίσως, αυτή είναι μια μικρή υπενθύμιση και για εσένα: Δεν είσαι μόνος σε αυτό. Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι μόν@… Δεν ήσουν ποτέ.
Στο λέω εγώ, ακουμπώντας για λίγο κάπου το βάρος.
