Έφτασε η ώρα. Σχολάς… Όπως τότε στο σχολείο. Μόνο που τώρα τρέχεις πιο γρήγορα για να φτάσεις σπίτι. Δεν υπάρχει κανένας συμμαθητής να σε πειράξει, να σε καθυστερήσει. Δεν υπάρχει κανένας πια λόγος να πας αργά. Θέλεις μόνο να φτάσεις. Κι είναι κι εκείνο το μετρό ανάμεσα στο κουρασμένο κορμί σου και το σπίτι, που το κάνει να φαίνεται τόσο μακριά. Κι όμως είναι τόσο κοντά. Φτάνεις στην αποβάθρα. Άραγε κι οι άλλοι να ‘ναι τόσο κουρασμένοι όσο εσύ; Τους ρίχνεις μια τελευταία ματιά και κολλάς στα μάτια σου την οθόνη του κινητού. Χαζεύεις στο facebook. Δεν ξέρεις αν περιμένεις κάτι. Έτσι χωρίς λόγο. Απλά για να χαζέψεις. Κι αυτός ένας λόγος είναι όμως. Άλλωστε έτσι περνάει και πιο εύκολα η ώρα. Να ένας ακόμη λόγος. Σκρολάρεις αμήχανα στην οθόνη. Σηκώνεις το κεφάλι λίγο και πάλι πίσω. Μια φωτογραφία μ’ ένα κέικ βανίλιας-σοκολάτας σου τραβάει την προσοχή. Κι η λεζάντα της ακόμα πιο πολύ: «Με λίγη φαντασία και πολύ έρωτα βλέπεις μια καρδιά στο κέικ μου», λέει.  “Βέβαια”, σκέφτεσαι. Μια καρδιά. Μια καρδιά από σοκολάτα που γεννήθηκε μέσα στη βανίλια. Η βανίλια έσφιξε στην αγκαλιά της τη σοκολάτα και την έκανε καρδιά και η σοκολάτα που κατάλαβε την αγκαλιά της βανίλιας, δεν προσπάθησε να γίνει τίποτ’ άλλο. Τελικά δεν ξέρω αν ήθελε τόση φαντασία, αλλά αν έγερνες λίγο το κεφάλι προς τα δεξιά, πόσο ίδια θα μπορούσε να είναι μ’ εκείνες τις καρδιές, όταν πρωτομαθαίναμε να ζωγραφίζουμε. Το μέσα σου χαμογελάει. Είδες πού μπορεί να κρύβεται ο έρωτας, σκέφτεσαι. Η εκφωνήτρια σου υπενθυμίζει ότι η επόμενη στάση είναι η στάση σου, η δική σου στάση. Σηκώνεσαι τελευταία στιγμή βιαστικά. Οι πόρτες ανοίγουν. Κάνεις ένα βήμα, όταν με την άκρη του ματιού σου αντιλαμβάνεσαι ένα κουβάρι έρωτα. Γυρίζεις και κοιτάς. Πράγματι! Δυο έφηβοι και ένα κουβάρι από έρωτα. Όπως και να τους δεις. Χωρίς να τους γυρίσεις. Χωμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Δυο μικροί αναμαλλιασμένοι θεοί γεμάτοι έρωτα. Σκύβεις το κεφάλι και περπατάς προς τις κυλιόμενες. Στο μυαλό σου έρχεται κάτι από μια συνέντευξη του Ντίνου του Χριστιανόπουλου. Έτσι χωρίς αιτία. «Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες, μωρό μου», απάντησε στον δημοσιογράφο όταν τον ρώτησε αν πράγματι υπάρχουν. Κολλάς. Υπάρχουν άραγε; Υπάρχει έρωτας που ‘ναι ευτυχισμένος; Δεν ξέρω, σου απαντά ο εαυτός σου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο έρωτας κρύβεται παντού αρκεί να μπορείς να τον δεις, όπως σ’ εκείνο το κέικ βανίλιας σοκολάτας. Να μπορείς να τον αντιληφθείς με την άκρη του ματιού σου, όπως έγινε και με κείνους τους δύο έφηβους αναμαλλιασμένους θεούς του συρμού. Να μπορείς να τον αφουγκραστείς στις φωνές που μιλάνε. Στα χέρια που ψάχνουν ένα σώμα για να γίνουν αγκαλιά και να το κλείσουν μέσα σφιχτά. Στις ανάσες που δεν έγιναν ακόμα φιλιά. Φωτεινή Κωνσταντοπούλου