Παράλληλα θα σου διηγούμουν μια ενδιαφέρουσα καριέρα, χρήματα στην τράπεζα, έτοιμοι να αγοράσουμε το δικό μας σπίτι, μία κανονική ενήλικη γυναίκα που έχει βάλει όλα τα θέματα της ζωής της σε μια σχετική τάξη. Αυτό θα ήταν κάποιο πλάνο. Ίσως κι ένα botox.

Γελάνε και οι πέτρες

Από τα είκοσι μου μέχρι σήμερα έχω αλλάξει περίπου 14 δουλειές. Όχι όλες απόλυτα σχετικές μεταξύ τους. Δηλαδή δεν υπήρχε εξαρχής κάποιο συγκεκριμένο επαγγελματικό πλάνο. Σ’ αυτά τα σχεδόν είκοσι χρόνια περισσότερο πλάνο είχα για το πως θα εξελίξω το περιεχόμενο της ντουλάπας μου και της βιβλιοθήκης μου παρά το πόσο αρμονικά αναπτυσσόμενα βήματα θα έκανα στη δουλειά. Φταίει που ήξερα τι μου άρεσε και τι ήθελα να κάνω. Με αυτή τη σιγουριά έδρασα αυθόρμητα και δέχτηκα δουλειές που δεν είχα σημειώσει ποτέ στον χάρτη της στρατηγικής μου.

Αυτές οι μικρές, επαγγελματικές εκπλήξεις που επιφύλαξα στον εαυτό μου χωρίς να το επιδιώξω, μου γνώρισαν πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους από διάφορους επαγγελματικούς χώρους και μου έδειξαν περιβάλλοντα εργασίας που δεν φανταζόμουν ότι κάποτε θα είμαι μέρος τους.

Στο ίδιο -αποτυχημένο- πλάνο δεν έχω κάνει οικογένεια με την έννοια που είχα στο μυαλό μου στα είκοσι. Δεν έχω κάνει αποταμίευση, δεν σκέφτομαι καθόλου την ιδέα ενός ιδιόκτητου σπιτιού.

Και φυσικά δεν φεύγω από τα πάρτυ τελευταία, την ίδια δηλαδή ώρα που έφευγα στα είκοσί μου. Και αυτό ίσως να είναι στο top5 των πληγμάτων της μεγαλίστικης ζωής μου.

Που πήγε το πλάνο;

Μεγαλώνοντας, ως παιδί, έμαθα για μια σειρά πραγμάτων που συμβαίνουν στη ζωή. Τουλάχιστον στη ζωή όπως εμφανίζεται στις ταινίες. Στα είκοσι λέει πρέπει να διασκεδάζεις σαν να μην υπάρχει αύριο και μεθαύριο. Σπουδάζεις, γκρινιάζεις, είσαι ελεύθερος να κάνεις όσα λάθη θες, λέει. Θα σου συγχωρεθούν σχεδόν όλα. Έχεις μάθει πως στα 25 σου πρέπει να έχεις τελειώσει με τις σπουδές σου και να έχεις και έναν χρόνο προυπηρεσία, ενώ παράλληλα αποφασίζεις για την αξία ενός μεταπτυχιακού ή διδακτορικού, λέει.

Υπολογίζεις πως τα είκοσι έξι είναι μια ηλικία που σταματάς να αρκείσαι από τις τέσσερις ώρες ύπνου. Στα είκοσι εφτά το πλάνο έχει μια σχέση με προοπτικές γάμου και εκεί κοντά στα τριάντα σκέφτεσαι σοβαρά την οικογένεια.

Στην πραγματικότητα σε κάποιο σημείο, ανάμεσα σ αυτά τα χρόνια, έρχονται έτσι τα πράγματα που ανακαλύπτεις ότι το σχέδιο σου είναι μια τεράστια στερεοτυπική κουράδα. Μία γιγάντια ψευτιά. Όσο πιο σύντομα το ανακαλύψεις τόσο πιο ψύχραιμα θα αντιμετωπίσεις την απογοήτευση ότι η ζωή δεν έχει το πλοτ αμερικάνικου σήριαλ.

Μέχρι να φτάσεις στην ανακάλυψη ότι η ζωή είναι γαμάτη χωρίς πλάνο θα πρέπει να αποδεχτείς μια σειρά πραγμάτων: Κανείς δεν περιμένει τίποτα από σένα και από εμένα. Κανείς δεν περιμένει να παρτάρουμε κάθε Πέμπτη. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι γύρω σου βρίσκουν αποτυχία την παραίτηση σου από μία καριέρα Νομικής επειδή ανακάλυψες μια δουλειά που σου αρέσει περισσότερο. Δεν πειράζει αν δεν μπορείς να αγοράσεις ένα δικό σου σπίτι στα τριάντα σου επειδή τρως όλα τα λεφτά σε ταξίδια. Στην πραγματικότητα κανείς δε νοιάζεται για όλα αυτά. Κανείς δεν σε κρίνει. Ή έστω δεν θα έπρεπε.

Έτσι, στα σαράντα μπορείς να μη βρεθείς εκεί που υπολόγιζες όταν ήσουν είκοσι. Είναι τόσο ΟΚ αυτό. Γιατί σ αυτή την εικοσαετία ο άνθρωπος αλλάζει και αλλάζει μαζί με τα όνειρα του. Αλλάζει ακόμα και σε συνάρτηση με τον κόσμο γύρω του. Είναι πολύ εντάξει να μην έχεις αποφασίσει που θες ακριβώς να πας, ειδικά αν είσαι από εκείνους τους τύπους που δεν κάνουν πλάνο ούτε για το τι θα μαγειρέψουν το βράδυ.

Βάλε το πολύπαθο αυτό πλάνο και όλα τα κλισέ που το συνοδεύουν σε μια νοερή πράσινη σακούλα σκουπιδιών -υπάρχουν ωραιότατες με άρωμα- και πέταξε το στα σκουπίδια.

Πάρε τη ζωή όπως έρχεται και κάνε όσα σε κάνουν ευτυχισμένη. Μην προσπαθείς να γίνεις κάτι που ήθελες πριν πολλά χρόνια. Γίνε αυτό που είσαι τώρα και μετά από έναν χρόνο γίνε κάτι άλλο μένοντας πιστή στο ότι πάντα θα είσαι ο πραγματικός σου εαυτός.

Από την εικόνα που είχα φανταστεί ως εικοσάχρονη για τον σαραντάχρονο εαυτό μου το μόνο που συμβαίνει είναι αυτό που δεν υπολόγισα και δεν φαντάστηκα ποτέ: Το ότι δεν θα φεύγω από τα πάρτι την ίδια ώρα, με τα ίδια ανακατεμένα από τον χορό μαλλιά, με τρία τέσσερα χαρτάκια τηλεφώνων στη τσέπη. Που να φανταζόμουν τότε ότι μια μέρα ανακαλύπτεις με πολλή σοφία ότι η πραγματική αξία του πάρτι είναι η ελευθερία του να φεύγεις όποτε θες;