Φτάνουμε στα μέσα του Ιούνη και ήδη μερικές από τις σημαντικότερες συναυλίες του πιο hot συναυλιακού καλοκαιριού εδώ και χρόνια αποτελούν παρελθόν. The Last Shadow Puppets και Dropkick Murphys στο Rockwave, Slowdive, Brian Jonestown Massacre, Beirut, Daughter και Pj Jarvey στο Release κι όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες σε μια χώρα που καταρρέει σαν σε ελεύθερη πτώση εδώ και έξι χρόνια. Η συνέχεια είναι εξίσου εντυπωσιακή με Lana Del Ray, Sigur Ros, Black Angels και φυσικά Muse.

Μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό όλα αυτά τα live, μεγάλα και μικρά, που όταν τελείωσαν με έκαναν να νιώσω περίεργα,  μου άφησαν αναμνήσεις για μια ζωή και με έκαναν να πιστεύω ακράδαντα πως οι συναυλίες είναι η πιο δυνατή πιθανή εμπειρία για έναν άνθρωπο που ασχολείται λίγο περισσότερο από το κανονικό  με τη μουσική.

Οι λόγοι είναι λίγοι κι απλοί. Κατ’ αρχήν είναι once in a lifetime εμπειρία, εκτός αν είσαι από αυτούς που πηγαίνουν κάθε χρόνο στους Editors ή είσαι -δικαίως- κολλημένος με τους Last Drive και τους ακολουθείς πιστά όπου κι αν παίζουν. Επίσης, είναι η κορύφωση της σχέσης μιας μπάντας με το κοινό της, είναι το δίωρο που μια μπάντα δημιουργεί μοναδικά συναισθήματα κάνοντάς απλά τη δουλειά της. Τέλος, αποτελεί μια εμπειρία που ενέχει το στοιχείο της έκπληξης, καθώς ποτέ δεν ξέρεις από πριν αν θα παίξουν το δικό σου αγαπημένο τραγούδι ή ακόμα ακόμα αν θα είναι καλοί κι ενθουσιώδεις πάνω στη σκηνή. Αν, δε, γίνουν και τα δύο, τότε μιλάμε για πεμπτουσία.

Το τελευταίο επιχείρημα είναι πιο προσωπικό και γι αυτό και καθόλου εμπεριστατωμένο.     Γιατί είναι άλλο πράγμα να τραγουδάς και να χορεύεις απροβάριστα μα τόσο συγχρονισμένα μαζί με κάποιες χιλιάδες κόσμου τα αγαπημένα σου τραγούδια.

Το προσωπικό μου Top 5

Pulp, Primavera Sound Festival 2011: Ακόμα να ξεχάσω τη μελαγχολία που ένιωσα όταν τελείωσε το live με Common People και Razzmatazz και την ακόμα μεγαλύτερη τον επόμενο Αύγουστο που έπαιζαν στην Αθήνα κι εγώ ήμουν στη μέση του Αιγαίου.

Roger Waters The Wall live, Κλειστό Ο.Α.Κ.Α. 2011: Είχα πει δεν θα κλάψω. Είχα πει.

Roger Waters The Dark Side of The Moon, Terra Vibe, 2006: Κοπάνα από τις ενδοσχολικές εξετάσεις, οτοστόπ από τη Μαλακάσα στην Αθήνα κι ο αγαπημένος μου από τους Floyd on fire. (Ακόμα δεν το ξέρουν σπίτι μου)

Pixies, Ejekt Festival 2009: Από τις περιπτώσεις που λατρεύεις μια μπάντα μετά την πρώτη φορά που τη βλέπεις live

James, Κλειστό Γήπεδο Απόλλωνα, Πάτρα, 2010: Γιατί είναι υπέροχο να ακούς το “Sometimes” δέκα λεπτά μακριά από το σπίτι σου, τη συναυλία να ανοίγουν οι φίλοι σου (Abbie Gale) και την επομένη να πετάς για Ρώμη.