Αυτά τα τόσο εκνευριστικά «τι κάνεις;», «πώς είσαι» και «είσαι εντάξει;» της αρχής, που στο άκουσμα τους έκλεινες τα αυτιά σου και γύρναγες την πλάτη για να φύγεις, τώρα σου λείπουν καμιά φορά.
«Τι νομίζεις ότι κάνω, ή τι θεωρείς ότι μπορεί να κάνω», «πώς θες να είμαι;», «Όρισε μου το «εντάξει»», θα ήθελες να έχεις απαντήσει- ίσως και να απάντησες κάποιες φορές- τότε. Με πραγματικό θυμό, με γνήσια απορία, με ολοφάνερη ειρωνεία. Ανάλογα με το ποιος ρώταγε και πότε ρώταγε.
Τότε που ρωτούσαν. Γιατί τώρα δε ρωτάνε.
Μάλλον γιατί θεωρούν πως «είσαι εντάξει», χωρίς ερωτηματικό. Μόνο με τελεία. Μάλλον επειδή και γιατί σε βλέπουν καλύτερα. Συγκριτικά με τότε τουλάχιστον. Ή μάλλον επειδή και γιατί σε γνώρισαν τώρα και δεν έχουν να σε συγκρίνουν με το τότε.
«Τώρα», «τότε», «μετά», «πριν».
Λιγόστεψαν οι ερωτήσεις τώρα και μετά.
Πριν και τότε ρωτούσαν περισσότερο.
Από ενδιαφέρον; Από περιέργεια; Από συνήθεια; Από τυπικότητα; Ποιος ξέρει; Και ποιος θέλει να μάθει άλλωστε.
Τώρα που λιγόστεψαν οι ερωτήσεις των άλλων άρχισες εσύ να ρωτάς τον εαυτό σου «τι κάνεις;», «πώς είσαι;» και κυρίως αν «είσαι εντάξει».
Υποθέτεις κι εσύ- όπως και οι άλλοι- πως ναι, μάλλον είσαι καλά, και πως σε γενικές γραμμές είσαι εντάξει αν και ακόμα και τώρα, όπως και τότε, όπως και πάντα ίσως, δεν ξέρεις τι κάνεις.
Λογικά θα είσαι εντάξει.
Έχει περάσει αρκετός καιρός λένε οι άλλοι και το ημερολόγιο. Σηκώνεσαι πιο εύκολα από το κρεββάτι το πρωί και τα περισσότερα βράδια κοιμάσαι κάπως εύκολα. Οι κρίσεις πανικού ελαττώθηκαν αισθητά, σταμάτησαν τώρα που το σκέφτεσαι και έχεις αρχίσει να συνειδητοποιείς το «χωρίς». Δεν περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο και δεν παίρνεις πλέον στην κάθε «στραβή» ή «καλή» ασυναίσθητα ένα νούμερο που πλέον δεν αντιστοιχεί σε κανέναν. Χαμογελάς περισσότερο και η εικόνα σου στον καθρέφτη δεν θυμίζει σε τίποτα την εικόνα σου στον καθρέφτη «τότε», «παλιά». Με τον καιρό άφησες και χώρο σε άλλους ανθρώπους να μπουν μέσα σου και να προσπαθήσουν να γεμίσουν το κενό. Το αν έμειναν κι αν τα κατάφερες εσύ να τους αφήσεις να γεμίσουν το κενό είναι άλλο θέμα, εσύ πάντως τους άφησες να μπουν. Ναι, μάλλον είσαι εντάξει.
Δε μιλάς πλέον σε φωτογραφίες, ούτε και τις ρωτάς γιατί ξέρεις πως τις απαντήσεις τις έχεις μέσα σου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ερωτήσεις.
Βγαίνεις πιο συχνά και δυναμώνεις την ένταση όταν ακούς ένα τραγούδι που σου αρέσει και το τραγουδάς. Κι ας μην ξέρεις όλα τα λόγια απέξω. Χορεύεις κιόλας. Πόσο καιρό είχες να χορέψεις θυμάσαι; Θυμάσαι και σκέφτεσαι πως τώρα ναι, σίγουρα είσαι εντάξει.
Κι έρχονται στιγμές όμως που αυτό που έχεις συνειδητοποιήσει χτυπάει το μυαλό σου σαν ηλεκτροσόκ και καίει το κεφάλι σου σαν λοβοτομή. Και τα μάτια σου πνίγονται με δάκρυα όταν ακούς ένα τραγούδι που σου θυμίζει κάτι. Και ξαφνικά σωπαίνεις ενώ μιλάς επειδή θυμήθηκες κάτι.
Μήπως τελικά δεν είσαι εντάξει; Σκέφτεσαι.
Μήπως τελικά πλέον δεν έχει και τόση σημασία αν θα είσαι εντάξει, γιατί πλέον θα είσαι απλά αλλιώς; Καταλήγεις.
