Όταν βρήκα την παντοτινή μου οικογένεια, δέθηκα πολύ με την ξαδέρφη μου, που για εμένα είναι η μεγάλη αδερφή μου. Η Έλενα, άνοιξε όλους τους δρόμους μόνη της και κέρδισε όλες τις μάχες με το δικό της σπαθί. Έκανε τα δικά της λάθη και έμαθε όλα τα μαθήματα που της έδωσαν. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Γνώριζε καλά πως πρέπει να προσπαθήσει για ότι θέλει να πετύχει και δεν την τρόμαξε καμία αποτυχία.
Προχωρούσε πάντα μπροστά με γερά, σταθερά, αργά, αλλά μεγάλα βήματα, κάνοντας ένα τη φορά: Το Πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό, η προαγωγή, ο σύντροφος, και τώρα, στα 50 της χρόνια, το παιδί. Το πιο όμορφο, λαμπερό, μεγάλο και σημαντικό της επίτευγμα: Η Μαργαρίτα-Φωτεινή.
Όταν τη ρώτησα πέρσι το Μάιο «Να κλείσω για διακοπές Ελαφόνησο τον άλλο μήνα;» δεν μου είχε πει ότι είναι έγκυος. Μου απάντησε «Φέτος δύσκολο». Τότε αμέσως το ένιωσα: «Είσαι έγκυος;» τη ρώτησα. Μου απάντησε όταν ήρθε σπίτι, δείχνοντάς μου την τριών μηνών κοιλιά της. Μέσα μου έσκασε μια βόμβα συναισθημάτων σα να άνθισαν εκατοντάδες λουλούδια και να έσκασαν δεκάδες πυροτεχνήματα, αγκαλιαστήκαμε, συγκινηθήκαμε και μερικούς μήνες μετά ήρθε στον κόσμο το μωρό μας.
Η Έλενα είχε πάρει την πιο σπουδαία απόφαση της ζωής της και έγινε μητέρα. Μια καταπληκτική μαμά που έσπασε όλα τα πρωτόκολλα, έδωσε μια γροθιά στα κατεστημένα και απέδειξε πως η μητρότητα δεν έχει ηλικία κρατώντας αγκαλιά το πιο όμορφο μωρό που έχω δει.
Μια μαμά που έζησε τη ζωή της χωρίς κόφτη στο κοντέρ
Η Μαργαρίτα-Φωτεινή έχει μια μητέρα που την επιθυμούσε πάρα πολύ. Την απέκτησε πλήρως συνειδητοποιημένη. Ταξίδεψε, διασκέδασε, ξεσκόνισε τον εαυτό της από απωθημένα, χαρτογράφησε όλα της τα θέλω, έκανε όσα ήθελε για τον εαυτό της και όταν ένιωσε πανέτοιμη να προσφέρει όλη της την αγάπη, τη γνώση και την ψυχή σε ένα παιδί, το έκανε. Σε αυτή τη σχέση μητέρας-κόρης υπάρχει μεγάλη συνειδητότητα και τίποτα δεν έγινε στην τύχη. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, καλό θα ήταν όταν αφορά τη γονεϊκότητα, τα πράγματα να μην αφήνονται στην τύχη.
Όταν καμια φορά ακούω «Μου έτυχε» για μια εγκυμοσύνη, προβληματίζομαι βαθιά. Είμαι πολύ καχύποπτη με τα παιδιά που «έτυχαν» σε ανθρώπους. Ίσως επειδή κι εγώ είμαι προϊόν «τύχης» ή ακόμα χειρότερα ατυχίας από τη βιολογική μου μητέρα, η οποία με άφησε σε ένα Ίδρυμα. Τα παιδιά λοιπόν δεν πρέπει να μας «τυχαίνουν», γιατί δεν είναι φλουριά στη βασιλόπιτα.
Δεν μπορούσα να μην κάνω στην Έλενα μερικές πολύ κλισέ ερωτήσεις, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν μη κλισέ ερωτήσεις σε αυτή την περίπτωση. Έπρεπε να τις κάνω, για να δώσει τις δικές της καθόλου κλισέ απαντήσεις, αυτές που δίνει μια γυναίκα με πολύ ισχυρή προσωπικότητα, σπουδαία καριέρα,
σημαντική μόρφωση και μεγάλη καρδιά. Να περάσουν λοιπόν στα πρακτικά ως ένα μανιφέστο υπέρ της ελεύθερης βούλησης των γυναικών να γίνονται μητέρες αν και όταν οι ίδιες το αποφασίσουν.
Τι έχεις να απαντήσεις σε όσους κατακρίνουν την απόφαση μιας γυναίκας να γίνει μητέρα μετά τα 45;
«Κρίση, επίκριση ή κατάκριση τείνουν να γίνουν το εθνικό μας σπορ, οπότε σε προσωπικό επίπεδο δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να απαντήσω. Το θεωρώ πραγματικά περιττό. Οι γενικεύσεις αυτής της μορφής λειτουργούν διαστρεβλωτικά για την πραγματικότητα, καθώς εάν οι γυναίκες πάνω από 45 δεν “επιτρέπεται” να γίνονται μητέρες, αυτές που είναι 40 μπορούν και όσες κάτω των 30 είναι οι ιδανικά κατάλληλες; Ποιο είναι αυτό το check list, το οποίο αποκλείει μία γυναίκα από την διαδικασία και κυρίως ποια είναι τα κριτήρια; Ηλικιακά και μόνο; Αλήθεια για τους άντρες, γιατί αυτή η συνθήκη ποτέ, μα ποτέ δεν συζητείται; Αναφερόμαστε λοιπόν σε στερεοτυπικές αντιλήψεις παρελθόντων χρόνων που ενδεχομένως θα έπρεπε να αλλάξουν. Ο κόσμος προχωράει, εξελίσσεται και η επιστήμη μπορεί να βοηθήσει. Μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε πλέον, μάλλον να επιβραβεύεται.»
Πολλοί θα ρωτήσουν “γιατί τώρα ” και όχι νωρίτερα. Τι έχεις να πεις και σε αυτούς;
«Επίσης αναρωτιέμαι, ποιο είναι το ιδανικό “τώρα”; Για εμένα το ιδανικό τώρα, προέκυψε μέσα από προσπάθεια να δημιουργηθούν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες και περιβάλλον για τον ερχομό ενός παιδιού. Να “ξορκίσω” προσωπικές επιθυμίες και θέλω, να ζήσω όπως επιθυμούσα, να εξελιχθώ σαν προσωπικότητα, να “γεμίσω” σαν άνθρωπος και ναι είμαι πλέον πολύ έτοιμη να δώσω γενναιόδωρα σε ένα παιδί. Eίμαι σίγουρη ότι είμαι δίπλα του, απεγκλωβισμένη από το εγώ μου, με τρόπο που δεν θα μπορούσα σε μικρότερη ηλικία. Ουσιαστικά και εποικοδομητικά.»
Πως άλλαξε η ζωή σου μετά τον ερχομό της Μαργαρίτας-Φωτεινής;
«Η ζωή αλλάζει απόλυτα και καθολικά. Είναι βίωμα που με όσο περισσότερη συνειδητότητα το ζεις, τόσο περισσότερο το μεγαλείο του σε συναρπάζει. Ανακαλύπτεις ή ξανανιώθεις την ένταση ανυπέρβλητων συναισθημάτων. Στην ουσία μιλάμε για μια επανεκκίνηση της ίδιας της ζωής. Πρακτικά, ο προσωπικός χρόνος περιορίζεται, οι ευθύνες αυξάνονται, η κούραση είναι μεγαλύτερη, αλλά ποιος νοιάζεται; Έρχεται ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και μηδενίζουν όλα.»
Για εμένα, είναι σκέτη έμπνευση το ότι η Έλενα δεν έλαβε υπόψιν της καμιά από τις φωνές και δεν επέτρεψε σε κανέναν να της κουνήσει το δάχτυλο για το πότε θα κάνει το παιδί της. Πρέπει επιτέλους οι άνθρωποι να καταλάβουν πως καλό θα είναι να κοιτούν τους εαυτούς τους και όχι τους άλλους. Ίσως τότε, διορθώσουν τα δικά τους λάθη ή βελτιώσουν τη δική τους ζωή. Τότε, υπάρχει μια ελπίδα πως αυτός ο κόσμος που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, θα γίνει καλύτερος.
