Κάποτε γνώρισα έναν τύπο με τον οποίο έκανα καλή παρέα. Σε φιλικό επίπεδο ήταν ευχάριστος, πρόθυμος και εξυπηρετικός. Μπορούσα να κάνω μαζί του ωραίες συζητήσεις, με συνόδευε σε διάφορες εκδηλώσεις και με βοηθούσε σε κάθε μου πρόβλημα. Δεν ήταν ακριβώς ο τύπος μου, αλλά η τόση τριβή που είχαμε σχεδόν σε καθημερινή βάση, κατέληξε κάποια στιγμή σε ένα φιλί το οποίο με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ το ενδεχόμενο  να μετατραπεί η απλή παρέα που κάναμε σε κάτι σαν «φίλοι με προνόμια».

Κι εκεί ήρθα αντιμέτωπη με κάτι που συνάντησα για πρώτη φορά.

Ο άντρας αυτός, δεν κατάφερνε με τίποτα να διατηρήσει τη στύση του ικανή για διείσδυση ούτε καν με τη βοήθεια φαρμακευτικών σκευασμάτων. Με μια ειδοποιό όμως διαφορά: δεν μπορούσε να διατηρήσει τη στύση του για να κάνει σεξ. Μπορούσε να τη διατηρήσει αποκλειστικά και μόνο για να αυνανιστεί και κατά προτίμηση ιδιωτικά, δηλαδή ούτε καν παρουσία άλλου ατόμου, speaking of me για την ακρίβεια. Με λίγα λόγια, ο τύπος ήταν εθισμένος στον αυνανισμό, αλλά σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοτίβο αυτοϊκανοποίησης το οποίο είχε εδραιωθεί ως η σεξουαλικότητά του από την εφηβεία μέχρι την ενήλικη ζωή του και δεν μπορούσε να ξεφύγει καθόλου από αυτό, ούτε καν με βοήθεια, είτε ιατρική, είτε μιας συντρόφου, είτε και τα δυο ταυτόχρονα.

Στην αρχή νόμιζα, πως εάν επισκεπτόταν κάποιον ειδικό και του έδινε μια κατεύθυνση ή μια αγωγή αυτό θα άλλαζε, αλλά διαπίστωσα μετά από λίγο καιρό ότι ήταν μια ξεκάθαρα ψυχογενής κατάσταση η οποία δεν είχε παθολογικά αίτια. Ήταν κάτι πάρα πολύ απλό και ταυτόχρονα πάρα πολύ σύνθετο, το οποίο πήγαζε ξεκάθαρα από μέσα του και από την αδυναμία του πλέον να κάνει εξωστρεφές διαπροσωπικό σεξ, καθώς όπως σε μια στιγμή ειλικρίνειας μου εξομολογήθηκε, ότι το να κάνει σεξ με μια γυναίκα ήταν κάτι που δεν το είχε καταφέρει ποτέ. Τον κάλυπτε ο αυνανισμός του και είχε αρκεστεί σ αυτόν. Το εξακρίβωσα και η ίδια, καθώς καμία από τις φορές που επιχείρησα να κάνω σεξ μαζί του δεν κατάφερε να διατηρήσει μια στύση ικανή για διείσδυση, ενώ δυσκολευόταν ακόμα και να αυνανιστεί επιτυχώς ενώπιόν μου. Αντίθετα, όταν βρισκόταν μόνος του παρακολουθώντας πορνό στο χώρο του κατάφερνε να έρθει σε οργασμό. Aυτός ήταν ο μοναδικός και εγγυημένος τρόπος του προς την ηδονή.

Δεν κάθισα να ασχοληθώ περισσότερο από δυο μήνες με αυτή την περίπτωση, και αυτό ήταν μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Ήξερε και ο ίδιος ότι ήταν κάτι μη αναστρέψιμο και σχεδόν μου το παραδέχθηκε εξουθενωμένος από όλες τις προσπάθειες που έκανε μήπως και καταφέρει να κάνει σεξ. Είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που έβλεπε το σεξ τόσο δύσκολο σαν την ανάβαση στο Έβερεστ. Τότε, σκέφτηκα ότι παρόλο που δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με το συγκεκριμένο άτομο, έπρεπε να ψάξω και να μάθω τι σεξουαλική δυσλειτουργία είναι αυτή που αντιμετωπίζει και πράγματι, στο ίντερνετ, ακριβώς αυτό το σύνδρομο περιγράφεται ως «death grip syndrome» ( δηλαδή σύνδρομο της λαβής του θανάτου) .

Είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια μη επιστημονική συνθήκη που επηρεάζει άτομα που έχουν πέος, κατά την οποία ο έντονος αυνανισμός οδηγεί σε απευαισθητοποίηση, στυτική δυσλειτουργία και δυσκολία οργασμού. Σύμφωνα με μια στήλη στο Savage Love, η οποία πιθανόν εφηύρε τον όρο, το death grip syndrome συνήθως συμβαίνει σε άνδρες οι οποίοι αυνανίζονται με τον ίδιο τρόπο από την εφηβεία τους, με συνέπεια να δυσκολεύονται να έρθουν σε οργασμό, όταν βρίσκονται με σύντροφο. Το death grip syndrome δεν είναι επιστημονικός όρος ή μια αναγνωρισμένη ιατρική πάθηση. Πρόκειται για ιδιοσυγκρασιακό αυνανισμό -δηλαδή αυνανισμό με μια συγκεκριμένη τεχνική και επανειλημμένα, με αποτέλεσμα το άτομο να βασίζεται μόνο σε μια συγκεκριμένη τεχνική, για να φτάσει σε οργασμό– και είναι γνωστό φαινόμενο, σε ό,τι αφορά τους άνδρες, τουλάχιστον.

Με λίγα λόγια, αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότεροι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, έχουν έναν σχεδόν συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο έρχονται σε οργασμό

Ο καθένας έχει βρει τον δικό του, είτε είναι σκέψεις, είτε κινήσεις, είτε στάσεις, είτε συνδυασμός και ακολουθούν αυτό το συγκεκριμένο μονοπάτι όταν θέλουν να φθάσουν στην κορύφωση. Όταν όμως αυτή η διαδικασία γίνεται μονόδρομος, τότε αρχίζει να γίνεται πρόβλημα. Αν δηλαδή ένας άντρας ή και σπανιότερα μια γυναίκα δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τον έναν και πολύ συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο έρχεται σε οργασμό τότε δεν μπορεί να απολαύσει γενικότερα το σεξ, την επαφή και τα καινούρια πράγματα ή ακόμα χειρότερα, άλλους ανθρώπους.

Εκεί λοιπόν έρχεται να προστεθεί και η διαδικασία του αυνανισμού η οποία έχει ριζώσει στη σεξουαλικότητα του κάθε άντρα από πολύ νωρίς στην εφηβεία και μπορεί να τον έχει κάνει να προσκολληθεί τόσο πολύ εγκεφαλικά και σωματικά σε αυτήν που να μην του επιτρέπει πλέον να πειραματιστεί ούτε καν με άλλον άνθρωπο. Το death grip syndrome, είναι ουσιαστικά μια λαβή, υπονοώντας την λαβή του χεριού στο πέος η οποία από λαβή ηδονής καταντάει μια λαβή αιχμαλωσίας της προσωπικής ευχαρίστησης, μετατρέποντας τη σεξουαλική απόλαυση σε διαδικασία με αυτιστικά χαρακτηριστικά. Αν ένας άντρας δεν εμπλουτίσει σχετικά νωρίς τη σεξουαλική του ζωή με διαπροσωπικές επαφές και αρκεστεί στον αυνανισμό του, τότε κινδυνεύει να κλειστεί στον εαυτό του σε ανησυχητικό βαθμό, τέτοιο, που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμα και σε σύνδρομο λαβής του θανάτου.