Η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό όταν άρχισα να γράφω, είναι αυτά τα πιτσιρίκια που μπουκάρουν μια μέρα στο σχολείο τους με μια καραμπίνα και σκοτώνουν μαθητές, καθηγητές και περαστικούς.
Οργανώνουν τη μέρα, την ώρα και το μέρος, αλλά συνήθως σκοτώνουν χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Και εννοείται, ότι οι δολοφόνοι είναι συνήθως παιδιά ήσυχα, χαμηλών τόνων που δεν έδωσαν ποτέ δικαιώματα στη γειτονιά. Και πώς είναι δυνατόν να έκαναν κάτι τόσο αποτρόπαιο ενώ είναι τόσο καλά και υπάκουα παιδιά; Χμμ, ίσως γι αυτόν το λόγο ακριβώς; Τρως τρως όλες τις βλακείες που σου σερβίρονται καθημερινά δίχως αντίρρηση, είσαι φαινομενικά ένα γλυκό και easy going άτομο. Μόνο που δεν σε φτιάξανε μηχανικοί. Ανήκεις στο ανθρώπινο είδος και αναμένεται να θυμώνεις, να φωνάζεις, να κλαις, να τσαντίζεσαι, να εκτονώνεσαι και να μην ανέχεσαι.
Το άνωθι παράδειγμα είναι σίγουρα ακραίο και ‘τραβηγμένο’ αλλά όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει τα πάντα. Δεν γεννιέσαι δολοφόνος, δεν γεννιέσαι ψεύτης, δεν γεννιέσαι βασανιστής. Γεννιέσαι υπέροχος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η εκδίκηση λοιπόν, και η προετοιμασία της, είναι ένα θέμα που μπορεί να πάρει πολύ μεγάλη έκταση. Αν φύγουμε από την παθολογική μορφή, σκέψου ότι η εκδικητικότητα, σαν τάση, έχει να κάνει με όλα αυτά που δεν λέγονται.
Αν κάποιος σου κάνει κάτι κακό, κι εσύ δεν δείχνεις πόσο ενοχλείσαι, ή δεν το εκφράζεις γενικότερα με κανένα τρόπο, γίνεσαι μνησίκακος και αυτό ‘δουλεύει’ υπογείως. Μέχρι να χρειαστεί να ‘αναδυθεί’ και να πράξεις αναλόγως. Δεν ξέρω, αλλά νιώθω ότι αν ζεις με μόνο σκοπό να την ‘φέρεις’ σε κάποιον, χάνεις λίγο το νόημα της σχέσης. Και βασικά, αν νιώθεις ότι πρέπει να την ‘φέρεις’ σε κάποιον, σκέψου κατά πόσο πρέπει να τον έχεις στη ζωή σου ή όχι. Εκτός, αν βλέπεις American Horror Story όπως εγώ, και μπορείς να μηχανορραφήσεις με τρόπο έτσι ώστε να φανεί σαν ατύχημα.
Αν δεν είναι καλοστημένη η εκδίκηση, απλά δεν αξίζει. Χώρια που θα πιαστείς, θα γίνεις ρεζίλι και μετά θα έχεις τον ανθρωποδιώκτη. Πέρα από την πλάκα όμως, οι σχέσεις, όσο δύσκολες και αν είναι, θα πρέπει να διέπονται από ειλικρίνεια και ψιλοχαλαρότητα. Τώρα, θα μου πεις αν σκευωρείς εναντίον της ενοχλητικής ανακατωσούρας συναδέλφου, θα σου πω ‘με το δίκιο σου’, αλλά σκέψου λίγο. Πόσοι άνθρωποι αντέχουν την αδιαφορία; Κανείς. Ούτε εσύ. Η αδιαφορία είναι η καλύτερη αντιμετώπιση απέναντι στους ανθρώπους που σε κάνουν να θέλεις να ραδιουργήσεις. Εκτός αν είναι άνθρωποι δικοί σου. Σε αυτήν την περίπτωση, οφείλεις να μιλήσεις για αυτά που νιώθεις, γιατί πίστεψέ με, μπορεί οι άλλοι να μην τα έχουν πάρει καν πρέφα.
Υ.Γ: By the way, δεν συμφωνώ με τη λογική ‘μέτρα από μέσα σου μέχρι το 10 μην και πεις τίποτα που θα μετανιώσεις’. Ε και τι έγινε δηλαδή; Σκέψου αυτά που θα μπορούσες να πεις, αν δεν μέτραγες σαν βλαμμένο μέχρι το 10 λες και είσαι στο νήπιο. Αν ο απέναντί σου σε αγαπάει, θα δεχτεί και τα κομμάτια που είναι ψιλοζόρικα, θυμωμένα αλλά και τόσο αληθινά. Αν όχι, φτιάξε ένα καλό ξόρκι και μια κούκλα βουντού και enjoy!
