Λένε ότι “η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”, αλλά κανείς δεν είπε ούτε ανέφερε ποτέ το χρόνο, τον κόπο, τα συστατικά, την προετοιμασία που χρειάζεται να καταβάλει κανείς για να ετοιμάσει αυτό το πιάτο.

Ούτε και σκέφτηκε ποτέ κανείς αν κάποιος-ο “μάγειρας” τουλάχιστον θα είναι ικανοποιημένος από τον εαυτό του για το πιάτο που σέρβιρε.

Κανείς δεν υπολόγισε πως ο “μάγειρας” συνήθως χορταίνει από τις μυρωδιές του φαγητού που ετοιμάζει και πως πολλές φορές κουράζεται τόσο πολύ από το μαγείρεμα που σπάνια θα φάει και πολύ πιο σπάνια θα απολαύσει αυτό που μαγείρεψε.

Κανείς δεν αναλογίστηκε πόσες φορές ο “μάγειρας” έχει σπαταλήσει πολλές ώρες, πολλή προσπάθεια, πολύ χρόνο,πολύ κόπο, πολλές δοκιμές μέχρι να πετύχει το τέλειο πιάτο που θα σερβίρει και πως τελικά απογοητεύεται όταν το πιάτο αυτό εξαφανιστεί σε πέντε λεπτά.

“Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”, αλλά ποιος έχει χρόνο, διάθεση και αντοχές να μαγειρέψει κάτι με αμφίβολο και παροδικό αποτέλεσμα;

“Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”, αλλά τι νόημα έχει να προετοιμάσεις ένα φαγητό που μπορεί να μην αρέσει τελικάόχι μόνο σε αυτόν που θα το φάει αλά κυρίως σε εσένα που το μαγείρεψες;

“Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”, αλλάποιος σου είπε πως αυτός για τον οποίο το μαγείρεψες θα θέλει να το φάει;

“Εκδίκηση”.

Επειδή μας αδίκησαν. Επειδή μας πόνεσαν, δεν μας έδωσαν αυτό που θέλαμε, αυτό που αξίζαμε, αυτό που περιμέναμε. Επειδή μας μείωσαν, μας προσέβαλαν, μας “μέτρησαν λάθος”, μας “έβαλαν στην άκρη”.

Επειδή δεν μας είδαν, δεν μας άκουσαν, δεν μας υπολόγισαν.

Επειδή δεν μας σεβάστηκαν, δεν μας αγάπησαν, δεν ήθελαν όσα θελαμε, όπως τα θέλαμε, όταν τα θέλαμε.

“Εκδίκηση”, για να νιώσει ο άλλος όπως νιώσαμε εμείς, για να νιώσουμε εμείς όσο δυνατός νομίζουμε ότι είναι ο άλλος που μας στερεί την αξία μας, τον αυτοσεβασμό μας, την σημαντικότητα μας.  Για να παίξουμε με ίσους όρους, για να “δει πώς είναι”, πώς νιώσαμε, πώς πληγωθήκαμε, πώς πονέσαμε, να απορεί και εκείνος αν το αξίζει όλο αυτό, όπως απορήσαμε κι εμείς.

Εκδίκηση επειδή μας στέρησαν αυτό που αξίζουμε. Επειδή δώσαμε και δεν πήραμε. Επειδή μας “μέτρησαν λάθος”. Επειδή θεωρήσαμε τους άλλους υποχρεωμένους να ανταποκριθούν στα θέλω μας κι επειδή θεωρήσαμε τον εαυτό μας υποχρεωμένο να πληγωθεί από την αδικία του άλλου.

Εκδίκηση,για να πάρουμε το αίμα μας πίσω, αλλά ξεχνάμε πως το αίμα που δώσαμε δεν γυρνάει πίσω. Και πως το αίμα έχει την μαγική ικανότητα να αναπαράγεται από εμάς τους ίδιους. Όπως και κάθε αδικία και προσβολή μπορούν να χάσουν την ικανότητα τους να μας πονάνε από εμάς τους ίδιους. Που ξέρουμε τι είμαστε και τι αξίζουμε. Και ίσως ξέρουμε και απο ποιούς να περιμένουμε να τα ξέρουν κι εκείνοι.

Δεν είναι πιάτο η εκδίκηση για να το σερβίρουμε. Φθορά είναι, και μάταιος κόπος χωρίς εγγυημένα αποτελέσματα. Γιατί αυτός που μας πόνεσε ίσως να μην πονέσει και εμείς που πονέσαμε θα πονέσουμε κι άλλο. Και ίσως χάσαμε πολύ χρόνο ψάχνοντας την αναγνώριση από τους άλλους και καταστρώνοντας σχέδια για να τους εκδικηθούμε που δεν μας την έδωσαν για να χάσουμε κι άλλο.

Η εκδίκηση δεν καταστρώνεται, ούτε σχεδιάζεται, ούτε πετυχαίνεται βάφοντας τις κουρτίνες. Η καλύτερη εκδίκηση έρχεται όταν το “eye for an eye”, γίνει “I for an eye”, “εγώ αντί οφαλμού”. Όταν αντί να βγάλω το μάτι εκείνου που έβγαλε το δικό μου, κοιτάξω εμένα με το μάτι που μου έμεινε και δω πως δεν έχω ανάγκη για να με δω το μάτι του άλλου. Όταν απέναντι στον άλλο βάλω εμένα. Όταν δώσω εμένα αντί οφθαλμού.

Ίσως τελικά η καλύτερη εκδίκηση να έρχεται όταν δεν έχουμε διάθεση και θέληση να εκδικηθούμε.