Οι πρώτες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά του 2020 δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους, όπως συνέβαινε πάντα κι όπως είχαμε συνηθίσει. Είχαμε την καθημερινότητά μας και είχαμε και τα πλάνα μας. Τον Ιανουάριο του 2020 πηγαίναμε στη δουλειά, για early drinks μετά το γραφείο, κάναμε τατουάζ κάποιο Σάββατο, οργανώναμε πάρτυ γενεθλίων, φιλιόμασταν χωρίς σκέψη και βάζαμε κραγιόν.

Από τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς μέχρι σήμερα, σχεδόν 24 μήνες μετά, το μεγαλύτερο διάστημα και για περισσότερους από εμάς, οι λέξεις Φεστιβάλ, συναυλίες, παραστάσεις, ανέμελα φιλιά και αγκαλιές και ταξίδια αντικαταστάθηκαν από λέξεις πανδημία, μεταλλάξεις, εμβόλιο, κρούσματα.

Ακυρώσαμε ταξίδια και εξόδους, κάποιοι μάζεψαν υλικό και laptop από το γραφείο για να δουλέψουν από το σπίτι και ακούστηκε ένα παγκόσμιο «Τα λέμε σε λίγες εβδομάδες», νομίζοντας ότι θα λείπαμε από το γραφείο για ένα μικρό διάστημα, προτού επιστρέψει η ζωή μας στο φυσιολογικό.

Κανείς από εμάς τότε δεν γνώριζε ότι θα γιορτάσει δύο φορές τα γενέθλιά του στη δίνη των lockdowns και ότι σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, ακόμα θα μετράμε τα κρούσματα σε ημερήσια διάταξη και θα προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τους κοινωνικούς περιορισμούς.

Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχουν ταμπέλα

Πολλοί από εμάς καταφέραμε να διαχειριστούμε τα πράγματα καθημερινά, αντιμετωπίζοντας κάθε καταστροφή ή περίοδο ανησυχίας. Κάποιοι από εμάς στοχάστηκαν τη θνητότητά μας και ένιωσαν ότι η άμμος του χρόνου γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας, κάποιοι από εμάς ανακάλυψαν ότι η ζωή τους δεν τους άρεσε. Κάποιοι χώρισαν, κάποιοι δέθηκαν περισσότερο. Νέες φιλίες έβαλαν τις βάσεις τους μέσα από τα social media, αλλά και με μακρινές βόλτες με έναν καφέ στο χέρι.

Κοιτάζοντας πίσω, με πικρή νοσταλγία, οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε τα ίδια πράγματα: τους φίλους που θα μπορούσαμε να είχαμε γνωρίσει, τα ταξίδια που χάσαμε, τον χρόνο, τη διάθεση, τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα που δεν ήπιαμε καφέ όλοι μαζί, τις φορές που δεν ευχηθήκαμε αγκαλιασμένοι, που δεν κλάψαμε ο ένας στον ώμο του άλλου και που σκεφτήκαμε ξανά και ξανά όλα εκείνα τα απλά και καθημερινά που κάναμε χωρίς σκέψη πριν τον Φεβρουάριο του 2020.

Μια ροή του Reddit με τίτλο: «Ανησυχεί κανείς άλλος ότι ο κορωνοϊός θα του κλέψει τα τελευταία χρόνια της νιότης του;», έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες απαντήσεις από ανθρώπους όλων των ηλικιών. «Είμαι στα 20 και ήλπιζα να ταξιδέψω σε περισσότερες χώρες διαγράφοντάς τα από τη λίστα μου πριν φτάσω τα 30, αλλά όχι.», αναφέρει ένα σχόλιο. «Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω στη δουλειά και να επιστρέφω σπίτι».

«Πλησιάζω τα 76 και έχω την αίσθηση ότι αυτός ο ιός θα μου κλέψει εντελώς την απόλαυση των τελευταίων χρόνων της ζωής μου», λέει ένας άλλος χρήστης της πλατφόρμας. «Εξακολουθώ να είμαι σε καλή φυσική κατάσταση και μου αρέσει να ταξιδεύω. Πριν από τον ιό σπάνια περνούσε ένας μήνας χωρίς ταξίδι ή προγραμματισμό για ένα, σύντομο ή μεγάλο. Τώρα ο φάκελος «επόμενο ταξίδι» μου είναι κενός.»

Χρειάζεσαι σχεδόν μία ώρα και πολύ κουράγιο για να διαβάσεις όλες τις απαντήσεις.

Άραγε όμως χάσαμε μόνο; Μήπως υπάρχει και φωτεινή πλευρά; Ρώτησα τους φίλους μου. Εκείνους που όλο αυτό το διάστημα ανταλλάξαμε συνταγές, γκρίνιες, αγάπη

“Έχασα ελευθερία, πίστη στην επιστήμη μετά από κάποιο σημείο, εμπιστοσύνη στους πολιτικούς (την όποια είχα), έχασα πρόσωπα του κοινωνικού μου ιστού διότι αποξενωθήκαμε. Κέρδισα ανθρώπους που με στήριξαν στις δύσκολες στιγμές μου, ένα είδος ελευθερίας αφού μπορώ να εργάζομαι και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους όπου και να βρίσκομαι. Πιο ουσιαστικές στιγμές με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Έγινα πιο ευέλικτη. Έμαθα να ακούω πιο βαθιά τις ανάγκες μου. Και βρήκα ουσιαστικούς τρόπους να επικοινωνώ με τον εαυτό μου. Το «έχασα» έχει να κάνει με το περιβάλλον μου. Το «κέρδισα» έχει να κάνει με το μέσα μου“, γράφει η φίλη μου η Γεωργία.

Η Έρη μετρούσε τα lockdowns, “1, 1 1/2, 2….2 και ακόμα λίγο; 2 και ακόμα πολύ; Θα δείξει…Πανδημία είναι αυτή και κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να πει πότε θα μπει η τελεία.” αποφασίζει μόνη της. “Όμως με σιγουριά κάποιος μπορεί να πει ότι κάτι έχει γράψει μέσα μας-μέσα μου-αυτή η μοναδική εμπειρία. Επειδή είμαι θετικός άνθρωπος θα σου πω πρώτα τι θεωρώ καλό από αυτή την προστατευτική και «στερητική» περίοδο που έζησα.” λέει.

“YOLO… ένα κλισέ μοτο που την ουσιαστική του αξία την ένιωθα βαθιά μέσα μου κάθε φορά που σκεφτόμουν πώς άφηνα την καθημερινότητα να με τραβάει σε έναν ρυθμό που δεν ήθελα να χορεύω με παρονομαστή τον χρόνο. Ένιωσα πόσο τυχερή είμαι που έχω ακόμα τον χρόνο για να αλλάξω την ποιότητα της επαφής μου με την οικογένεια μου αφού πρώτα έζησα ουσιαστικό χρόνο με τους ανθρώπους μέσα στο σπίτι, που το έκαναν να μοιάζει «σπιτικό» μετά από αρκετά καιρό. Κέρδισα ηρεμία στην καθημερινότητα μου και ευρηματική σκέψη για να αντιμετωπίζω την ημέρα της μαρμότας, όπως επίσης πειθαρχεία στους κανόνες και υπομονή. Ανέπτυξα τους κινηματογραφικούς μου ορίζοντες με πολλές ώρες θέασης δίνοντας ακόμα μια ευκαιρία στον Ινδικό κινηματογράφο και επισφραγίζοντας ότι «αγαπώ γαλλική τιβι».

Κάτι που ίσως ακουστεί κουτό ήταν η επίγνωση του ότι τα ζώα έχουν αρκετά δικαιώματα και χρειάζονται και αυτά κάτι περισσότερο απο ξηρά τροφή και ένα τσαπατσούλικο χάδι. Αγάπησα τη μάσκα αφού πρώτα την κατανόησα….και…. …το πιο δύσκολο απ’ όλα τα καλά -γι αυτό το άφησα για το τέλος- ήταν η ενδοσκόπηση που χρειάστηκε να κάνω σε εμένα και να ομαλοποιήσω τις γωνίες μου, να κοιτάξω τις ατέλειες μου αλλά και τα προβλήματα της σχέση μου. Με μεγάλη χαρά σήκωσα σιωπηλά απο τη λοιπή οικογένεια τα μανίκια μου και αφού έπιασα «δουλειά» κατάλαβα πόσο ισορροπημένα μπορούμε να ταιριάζουμε τις διαφορές μας γιατί δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Σίγουρα μου έλειψαν οι βόλτες, ο χορός, η ελευθερία έκφρασης, ένα ποτό με τους φίλους μου και το νορμάλ πλαίσιο κοινωνικοποίησης αλλά θεωρώ ότι όσα ανέπτυξα και κατάφερα να διαχειριστώ για να μην «το χάσω» με έκαναν λίγο καλύτερο άνθρωπο.”

Η Μαριάννα aka Surtuko μου έγραψε “Στην πρώτη καραντίνα έχασα 5 κιλά, για να τα ξαναβρώ στο διπλάσιο στη δεύτερη, και για να ξαναχάσω κάποια από αυτά στη συνέχεια, δεν ξέρω πόσα γιατί μαζί με αυτά έχασα και το ενδιαφέρον μου για το πόσα κιλά είμαι. Ξαναβρήκα τη λατρεία μου για hoodies και φόρμες, αφού βέβαια πρώτα τα σιχάθηκα και ορκίστηκα να μην τα ξαναβάλω ποτέ. Παράλληλα βρήκα κι ένα στρασάτο playsuite το οποίο αφού έμεινε κρεμασμένο στην ντουλάπα για μήνες, βρήκα το θάρρος να το βάλω σε casual ρεβεγιόν με 4 άτομα, και έκτοτε συνεχίζω να βρίσκω στρας σε όλο μου το σπίτι. Βρήκα ακριβώς πόσες τρύπες έχει το ταβάνι, όσο έχανα το ποια είμαι, που πάω, τι κάνω, πως βρέθηκα εδώ, μόνο και μόνο για να ξαναβρώ ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ποια πραγματικά είμαι, αφού βέβαια έχασα ένα βασικό πράγμα: το βάρος του τι θα πει ο κόσμος. Αν δύο πράγματα έμαθα απ’ όλο αυτό είναι: Α. η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζούμε με βάση τις επιθυμίες των άλλων και Β. δεν υπάρχει πιο μεγάλη πολυτέλεια από την ανθρώπινη επαφή. Α, και βρήκα 2 τριχόμπαλες, και μαζί το θάρρος να αγαπήσω γουνένιο πλάσμα ξανά. Και δεν τον μετάνιωσα στιγμή.

Άγχος, βαβούρα, γόνιμα ωάρια, ελαστικότητα στο δέρμα, νέες εικόνες από τοπία ταξιδιών, sex, one night stand, γνωριμίες σε όλες τις διαστάσεις, αγκαλιές, τη βουή του γραφείου, τον συνάδελφο με τη δυσοσμία στο στόμα, τη σημειωτέον κίνηση στη Σπύρου Λούη, το τσικι τσικι του νυχοκόπτη του Δ/ντη μου στο γραφείου, τον αυτόματο εκνευρισμό μου, μπουζούκια στον Ρέμο και μεθυσμένα μηνύματα, θορυβώδη βήματα με τις ολοκαίνουργιες πανάκριβες γόβες του 2020, γράφει η Χριστίνα.
Κέρδισα όμως αποτοξίνωση από τοξικούς συνάδελφους, μια καρέκλα γραφείου στην κουζίνα, τη δημιουργικότητα μου, 3 νέες πιτζάμες σατέν, 4 κιλά, την ηρεμία μου, μια λαχτάρα για να ξαναδώ κόσμο πακέτο μαζί με μια συνοδεία αγοραφοβίας, άπειρα χάδια με τη γάτα μου, το κέντρο μου, τη διακοπή του τσιγάρου και των ζαναξ, ένα influencing account στο Ιnstagram, την επικοινωνία με άγνωστο κόσμο στο internet, νέους φίλους, την ηρεμία μου, το κέντρο μου, τον επαναπροσδιορισμό μου, την αγάπη για το εαυτό μου.

Στη Δήμητρα στοίχισε ότι έχασε τον έλεγχο των πλάνων της. “Έχασα τη χαρά που έχεις όταν οργανώνεις κάτι. Ταξίδια, εκδρομές, φιλικές συναντήσεις σε σπίτια, εξόδους. Εδώ και δύο χρόνια κάθε σκέψη για κάτι μελλοντικό (ακόμα και για λίγες ημέρες αργότερα) ακολουθείται από ένα “θα δούμε”. Τώρα κάποιος άλλος κάνει σχέδια για εσένα και εσύ απλά τα ακολουθείς. Αν δεν είναι αυτό εκνευριστικό τότε τι είναι;

Αλλά κι εκείνη βρήκε πλεονεκτήματα κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών. “Κέρδισα την ελευθερία του να μη χρειάζεται να πας κάπου που δεν θες να πας χωρίς να πεις ψέματα ή δικαιολογίες. (Ξανά) βρήκα την απόλαυση του να περνάς ουσιαστικό χρόνο μονός σου στον προσωπικό σου χώρο, και τέλος όλη αυτή η παύση με βοήθησε να σκεφτώ πιο καθαρά τι έχει πραγματικά σημασία για εμένα και πώς θέλω να περνάω τις μέρες μου.”

Η Άσπα έχασε αρκετή από την ξεγνοιασιά της, μου λέει, αλλά “«Κέρδισα» με το σπαθί μου αρκετό άγχος -στο 99% των περιπτώσεων αχρείαστο” εξηγεί με αυτοσαρκασμό. “Μου προσφέρθηκε όμως αρκετός χρόνος να εξελιχθώ στη δουλειά και στις φιλίες μου. Στο τέλος της μέρας, κρατούσα πάντα πως ό,τι κι αν συμβαίνει, η ζωή προχωράει χωρίς να μας ρωτά. Κι αυτό είναι τόσο θετικό, όσο και αρνητικό.”

Τα τελευταία δύο χρόνια λοιπόν, μπορεί να έληξαν τα κραγιόν μας και να μας έλειψαν οι σφιχτές αγκαλιές και τα ταξίδια αλλά βρήκαμε δημιουργικότητα, ισορροπία, νέες συνταγές. Οπότε ναι, είναι OK να είσαι εξοργισμένη με την πανδημία που στερεί τόσο πολλά από τις ζωές μας αλλά σκέψου εκείνα που ανακαλύπτεις κατά τη διάρκειά της. Εξάλλου, υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν έχει δύο πλευρές;