Πόσες φορές έχεις πει ΌΧΙ σε κάτι; Πόσες από αυτές το μετάνιωσες και πόσες το χάρηκες πολύ; Εν’ όψει της 28ης Οκτωβρίου, μαζί με τον Μεταξά καλό θα ήταν να θυμάσαι και τα δικά μας ΌΧΙ σε αυτή τη ζωή. Γιατί ήταν μεγάλα, όπως κι εμείς. Πολλά αφεντικά,  μια προβατίνα -ζεστή-, ένας έρωτας, μερικές δουλειές, στους εαυτούς μας και ένας σκύλος. Αυτοί είμαστε.

Η Μαρίτα Αλημίση στους γονείς της (Ένα μπράβο για τη Μαρίτα παιδία που είναι 29)

Το μεγαλύτερο όχι το είπα στους γονείς μου μόλις λίγες μέρες πριν. Στην ουσία δεν είχε να κάνει καθόλου μ´εκείνους αλλά μ´ αυτό που εγώ θέλω να αποτελεί την πραγματικότητά μου απο ´δω και πέρα. Φανταζόντουσαν ένα διαφορετικό επαγγελματικό μέλλον για ´μένα το οποίο και ακολουθούσα αδιαμαρτύρητα τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής μου. Κατάλαβα, όμως, πως όταν καταφέρεις να πεις ευθαρσώς όχι στους άλλους (ακόμα και σ´αυτούς που αγαπάς), την ίδια στιγμή λες το μεγάλο ναι στον εαυτό σου, στις επιθυμίες σου και στις προσωπικές σου επιδιώξεις. Αύριο, λοιπόν, ας γιορτάσουμε τα όχι μας γιατί τελικά αυτά είναι που γράφουν την πιο όμορφη ιστορία, την δική μας.

Η Όλγα Κασμά στον αχόρταγο σκύλο της

Γιορτάζοντας την επέτειο του “OXI” αναρωτήθηκα και εγώ ποτέ (ΞΑΝΑ)-είπα όχι για τελευταία φορά και δυστυχώς αυτή τη φορά το μετάνιωσα. Ήταν Δευτέρα, ώρα 21:00 κοιτάζοντας την τεράστια μπριζόλα που είχα μπροστά μου παρέα με το μικρό διαβολεμένο ζαβολιάρικο σκυλί μου (για εσένα που δεν το ξέρεις #ameliethedog). Μα πως, πώς να αντισταθείς όταν στέκεται κοντά στα πόδια σου και σε κοιτάει με αυτό το παραπονιάρικο βλέμμα δήθεν και καλά ότι δε έχει να φάει το κουτοπόνηρο ικετεύοντας για ένα κομματάκι; Και τότε που αναρωτιέσαι “και γιατί να μη του δώσω έστω λίγο σαν λιχουδιά;” μετά το πρώτο γαύγισμα ήρθε και το απoθανατισμενο “ΟΟΟΧΧΙΙ” “ΟΟΟΟΟΧΙΙ amelie είναι δικό μου”. Και τότε αναρωτιέσαι αν όντως αξίζει να κάνεις “σκύλο-καβγά” η αν όντως η amelie είναι κακομαθημένη και καταλήγεις στο κακομαθημένο διαβολάκι και την αγαπημένη σου μπουκιά στο στομαχάκι της #littlebastard.

Η Εύα Αξιώτη στο αφεντικό της (που ήταν μαλάκας)

Το όχι που μου χάρισε απίστευτη χαρά όταν το ξεστόμισα, ήταν αυτό στον προϊστάμενό μου ένα μεσημέρι που μου ζήτησε να του καθαρίσω το γραφείο πριν φύγω. Από τη μια βέβαια αισθάνθηκα τόσο τέλεια όταν το είπα αλλά από την άλλη το μετάνιωσα. Μετάνιωσα που δεν το συνόδευσα με μερικά κοσμητικά επίθετα και εκφράσεις του τύπου «δεν είμαι δουλάρα σου μεσιέ» και άλλα τέτοια ωραία.

Και η Νάνσυ Καρά στο αφεντικό της

Το δικό μου το όχι λοιπόν, ήταν σε πρώην δουλειά στην οποία δεν περνούσα καθόλου όμορφα και όχι επειδή δεν μου άρεσε η δουλειά, αλλά επειδή δεν μου άρεσαν οι εργοδότες μου. Ας πούμε ότι ήταν κάτι λιγότερο από ασυνεπείς. Η πλάκα είναι ότι στην δουλειά καθόμουν επειδή μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η δουλειά, οπότε θυσίαζα μια καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη, για κάτι που με έκανε να αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου εφόσον την έκανα καλά. Ναι είναι πολύ δύσκολο να αφήσεις το καθηγητηλίκι! Όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν αντέχω άλλο.

Όχι σε εργοδότες που ψάχνουν για κορόιδα λοιπόν, επειδή η εποχή είναι δύσκολη. Όχι είπα και στον ίδιο μου τον εαυτό, που πίστευε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πάντα θα υπάρχει, απλά κάποιες φορές το ναι μοιάζει πιο εύκολο. Είναι πολύ δύσκολο στην αρχή και ψυχοφθόρο να πείς όχι. Ξεκάθαρο ΟΧΙ, χωρίς μα-μου-σου-του. Ήταν και ριψοκίνδυνο και δεν πίστευα ότι θα είχα τα κότσια να το κάνω αλλά το έκανα. Τώρα αισθάνομαι σαν fighter (η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι γεμάτη από μικρές μάχες) τα’χω πολύ καλά με τον εαυτό μου κι αυτό έχει σημασία. Αυτό αποδεικνύεται στο ότι είπα και ένα άλλο όχι.. σε ένα ταψί γαλακτομπούρεκο του μπαμπά μου (αυτό κι αν ήταν δύσκολο!)

Μη φοβάσαι να πείς όχι λοιπόν, το πιο τραγικό πράγμα που μπορεί να συμβεί είναι να βγείς χαμένος, έτσι όμως θα γίνεις και fighter !!!

Η Ραΐς Τσολαρίδου σε μια δουλειά που ήθελε πολύ (στην Πράγα)

Το office laundry της εβδομάδας προφανώς θέλει να ξίσει πληγές και για αυτό ευθύνεται ο φίλτατος συνάδελφος Διονύσης.. Το μοναδικό «όχι» που είπα και φυσικά το μετάνιωσα ήταν σε μία δουλειά στην Πράγα, μια εβδομάδα πριν αποφασίσω να φύγω Γερμανία.. Ακομα με μουντζώνω και λέω στον εαυτό μου «Να μλκ» (με συγχωρείτε για τον τρόπο έκφρασης), το σκέφτομαι και να βουρκώνω πάλι.. Άλλα κάθε απόφαση οδηγεί σε κάτι καλό λένε, οπότε αυτό σκέφτομαι και χαμογελάω.

Ο Γιάννης Μαργέτης σε ζεστή προβατίνα

Θυμάμαι ήταν χειμώνας. Είχα πάει σε ένα υπέροχο χειμερινό θέρετρο με καλή παρέα. Γελάσαμε τόσο πολύ εκείνο το τριήμερο που ακόμα το θυμάμαι… ένα βράδυ λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε σε μια ταβέρνα που μας είχαν πει κάτι ντόπιοι. Το περιβάλλον ήταν λιτό και όμως το φαγητό ήταν θεσπέσιο! Η μουσική της κιθάρας ενός νεαρού συνόδευε με νότες τη βραδιά μας. Και ενώ οδευαμε προς το τέλος ήρθε ο σερβιτόρος -γιος του ιδιοκτήτη- να μας πει… “Έχουμε και προβατίνα θέλετε;” κοίταξα τους υπόλοιπους που έκαναν μια γκριμάτσα αποστροφής, και πιεζόμενος από τη δίκη τους άρνηση είπα… ΟΧΙ. Ε ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΔΙΑΟΛΕ!!! ΑΚΟΥ ΟΧΙ ΣΕ ΖΕΣΤΗ ΠΡΟΒΑΤΙΝΑ!!!!

Ο Διονύσης Γουρνάς στο ραδιόφωνο

Μετανιώνω το ΟΧΙ που είπα σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό για εκπομπή, επειδή είχα κόψει την αναβολή μου για να μπω φαντάρος για να ξεμπερδεύω.

Και η Λίνα Καλογερέα στο αφεντικό της

Ένα όχι που βγήκε από το στόμα μου αλλά ουσιαστικά βγήκε από τα έγκατα της ψυχής μου ήταν στη δουλειά μου όπου δεχόμουν ψυχολογικό εκβιασμό (ξεκάθαρα). Χρειάστηκε υπομονή και επιμονή για αρκετούς μήνες, ασκήσεις γιόγκα και εσωτερικής ηρεμίας για να τα καταφέρω να παραμείνω ψύχραιμη και στον στόχο μου μα τα κατάφερα. Κι εκεί που τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο, ήρθε το μαγικό τηλεφώνημα από άλλη εταιρεία κι έτσι το ξεστόμισα. ΟΧΙ! Δε θα μείνω άλλο εδώ. Αρκετά προβλήματα μας χαρίζει απλόχερα η καθημερινότητα και η ζωή (Βασιλάκης Καΐλας), δεν θα την βοηθήσω την ρημάδα εμπλουτίζοντας τη με ένα παραπάνω. «Το καπελάκι μου στραβά φόρεσα και άντε γεια χαρά» που λέει κι ο αξιαγάπητος Κώστας Μπίγαλης! Και μεταξύ μας; Νιώθω απλά υπέροχα.

Η Γεωργία Κωτσιοπούλου στην Μαργαρίτα (αλλά απάντησε μόνη της)

Το όχι μου είναι αυταπάντηση. Έθεσα ρητορικό ερώτημα στη Μαργαρίτα εαν τα λεφτά μπορούν να μπουν ανάμεσα μας και αυταπάντησα πως όχι. Βιάστηκα λίγο να μη προλάβει να απαντησει εκείνη, ποτέ δε ξέρεις.

Η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου στο μεγάλο της έρωτα

Είπα όχι σε αυτόν που ήθελα ποτέ περισσότερο γιατί ενώ είχε επιτέλους κάποιος όλα αυτά που ήθελα, δεν ήταν το «πολύ» αλλά το «λίγο». Όχι το έντονο αλλά το χλιαρό. Άρα δεν ήμουν τόσο εγώ γιατί ήθελα περισσότερα. Με βοήθησε να δω ότι όσο παράλογο και αν είναι αυτό που θέλω, είναι το «πολύ» και να μη δέχομαι τίποτα λιγότερο όσο απόλυτο και αν είναι. Επίσης, ότι δεν έχει σημασία αν ο άλλος θεωρεί ότι δίνει πολύ, κάνει τα πάντα, αν δε φτάνει σε σένα. Ήταν ότι πιο δύσκολο και το μετάνιωσα πολλές φορές στην πορεία αλλά εν τέλει το χαίρομαι και θα ξανάκανα το ίδιο. «ΟΧΙ» στο λίγο λοιπόν ή τουλάχιστον «ΟΧΙ» στα λιγότερα έντασης θέλω από τα δικά μου.

Η Μαργαρίτα Γραμματικού στον εαυτό της (και συνεχίζει)

Γενικά δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πω όχι. Σε όλους και όλα. Αρκεί μόνο να μου το ζητήσουν. Αλλιώς στον εαυτό μου λέω πολλά. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως είναι να σου ζητάνε τα αφεντικά σου να γράψεις ένα κείμενο στις 12 το βράδυ ή να πας σε φωτογράφιση αύριο στις 10 το πρωί και να μην μπορείς αφενός γιατί δε θες και αφετέρου γιατί έχεις προγραμματίσει άλλα πράγματα και δουλειές; Όχι; Εγώ ναι. Φαντάσου τώρα τι έγινε όταν μου ζήτησαν να παω να κάνω ένα θέμα και είπα όχι. Πήρα όλους μου τους φίλους και τους το είπα. Μετά μου ζήτησαν εκατό χάρες ο καθένας και σα μαλάκας είπα ναι. Αυτό το όχι δεν το μετάνιωσα αλλά το χάρηκα. Εκείνα που μετανιώνω κάθε μέρα είναι τα όχι που λέω σε εμένα όταν θέλω κάτι πολύ.