Όλοι μας ψάχνουμε την εμπιστοσύνη. Μας αρέσει να ξέρουμε ότι μας εμπιστεύονται, ότι είμαστε η πρώτη τους επιλογή, ότι μπορούν να μας μιλήσουν και να μας ανοιχτούν.

Τι γίνεται όμως, όταν η εμπιστοσύνη αποκτά ρωγμή; Στην Ιαπωνία, όποιο αντικείμενο ραγίζει, το μέρος του ραγίσματος το περνούν με χρυσό. Δεν το πετάνε. Μακάρι να ήταν έτσι και στη πραγματική ζωή, με τα συναισθήματα.

Δεν ξέρω αν σε έχουν εξαπατήσει ποτέ, αν σε έχουν απατήσει, έχουν παίξει μαζί με σένα και τη καλοσύνη σου και το φιλότιμο σου. Αν έχεις μάθει ότι σε «θάβουν» πίσω από τη πλάτη σου, ενώ μπροστά σε σένα είναι γεμάτοι λόγια, υποσχέσεις και κανακέματα. Όταν σου πατάνε μια φορά την εμπιστοσύνη στο έδαφος, στο παρακάτω της ζωής σου, ίσως να μην έχεις εμπιστοσύνη ούτε σε σένα ούτε στον κ@λ@ σου, που λένε. Και είναι λογικό. Ακόμη και αν σου υπόσχονται και σου ορκίζονται. Ακόμη και αν ενδόμυχα, ξέρεις ότι όντως είναι διαφορετικοί από τα άλλα άτομα που σε πρόδωσαν.

Στον αντίποδα, κάποιες φορές, προδίδουμε χωρίς να το καταλάβουμε και αυτό πονά διπλά

Πες το αφέλεια, πες το βλακεία της στιγμής, πες το ότι ο καθένας σκέφτεται αλλιώς κάποιες φορές…. Μπορούμε να προδώσουμε την εμπιστοσύνη του άλλου, στο λεπτό και αυτή η τόσα δα στιγμή, με παρατεταμένο μούδιασμα και τις χιλιάδες σκέψεις που περνάνε με ταχύτητα φωτός από το μυαλό, αρκούν για να γκρεμίσουν τα όσα φτιάξαμε. Και δυστυχώς, ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης και η ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης, είναι το πιο ψυχοφθόρο και από τις δύο πλευρές.

Δε ξέρω κατά πόσο είμαι ικανή να δώσω μια συμβουλή για ένα τόσο σοβαρό και λεπτό θέμα, μιας και στη ζωή μου έχω ισοπεδωθεί και προδώσει ηθελημένα ή άθελα, με κάποιες φορές να ξέρω ότι ο άλλος το αξίζει και άλλες (ελάχιστες φορές, συγκεκριμένα δύο) να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Αν κάτι

ξέρω με σιγουριά είναι ότι και τα δύο πονάνε εξίσου, απλά όταν προδίδεσαι δε μπορείς να κάνεις κάτι. Κάθεσαι θεατής, με τις δύο επιλογές μπροστά σου. Είτε συγχωρείς και βάζεις νέους όρους ( ασχέτως τι σου λένε οι άλλοι γύρω σου) είτε τραβάς τον άλλον από τη ζωή σου σα τσιρότο και πας παρακάτω ασχέτως τον πόνο που θα επέλθει.

Ίσως όλα να είναι στο χέρι μας. Ίσως πάλι και όχι και ότι γίνεται να γίνεται όντως, για να πάρουμε κάποιο «μάθημα». Και ίσως, σε αυτό το μεταίχμιο να μπορούμε να καταλάβουμε, ποιο συναίσθημα υπερτερεί. Είτε το πάθουμε είτε είμαστε οι φταίχτες του εγκλήματος, τότε και μόνο τότε καταλαβαίνουμε τι νιώθουμε για τον άλλον απέναντι μας.

Αξίζει να ακούμε το ένστικτό μας. Αυτό, ξέρει καλύτερα και από εμάς και θα κρίνει και θα αποφασίσει, χωρίς πικρόχολα σχόλια.