Πριν κάνω, τελικά το εμβόλιο, ανήκα σε εκείνους που έλεγαν πως δεν θα το κάνουν και κατηγορηματικά μάλιστα αρνούμουν. Βλέπετε, τα όσα ακούμε στα Μέσα, από φίλους, γνωστούς και αγνώστους δεν βοηθούν ιδιαίτερα στο να ανακουφιστούμε και να πάρουμε στα σίγουρα μια ρημάδα απόφαση.

Η αμφισβήτησή μου, έγκειται στο γεγονός πως οι φαρμακευτικές εταιρείες οι οποίες συμμετείχαν και συνέβαλαν στη δημιουργία εμβολίων για την COVID-19, έκαναν έναν αγώνα δρόμου (με ανταγωνιστικά στοιχεία) προκειμένου να τερματίσουν πρώτες και να κατακτήσουν τα μεγαλύτερα μερίδια κόσμου (δεν θα αναφερθώ στα ποσοστά κέρδους διότι αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Μια ανησυχία έντονη η οποία υπήρχε μέσα μου ήταν για τη συνθήκη της σύλληψης και της εγκυμοσύνης. Έκανα σκοτεινές σκέψεις οι οποίες με οδηγούσαν στην αποτροπή του εμβολιασμού μου. Άκουγα κοπέλες να κάθονται σε διπλανά τραπέζια φαγητού και να λένε πως ο γυναικολόγος τους, τις συμβούλεψε να προσπαθήσουν για παιδί έπειτα από ένα χρονικό διάστημα αφού κάνουν το εμβόλιο για παν ενδεχόμενο.

Και ποιο ήταν άραγε αυτό το «για παν ενδεχόμενο» που ξεστόμιζαν;

Είχα κλείσει λοιπόν το ραντεβού μου για το εμβόλιο το οποίο μετά τα όσα άκουγα κατά καιρούς, τελευταία στιγμή, ακύρωσα. Και τι κατάλαβα; Ακυρώνοντάς το ή αναβάλλοντάς το, ουσιαστικά έθετα τον εαυτό μου και τους άλλους σε κίνδυνο. Η μετάλλαξη ΔΕΛΤΑ μάλιστα βρισκόταν μια ανάσα μακριά από εμένα όσο εγώ καθυστερούσα να πάρω την απόφαση, μια μετάλλαξη που όπως μου είπε ο γυναικολόγος μου Απόστολος Παστιάς, δεν αστειεύεται καθόλου.

Αφού τον ζάλισα τον άνθρωπο στα τηλεφωνήματα μου φώναξε και μου είπε: «Άκουσε να δεις, οι δικές μου οι κόρες ηλικίας 22 και 24 ετών θα κάνουν το εμβόλιο αυτήν την εβδομάδα, επειδή κι εσένα σαν κόρη μου σε βλέπω προτείνω να αφήσεις τις βλακείες και να πας να το κάνεις».

Ήταν αυστηρός και κοφτός. Δεν μου άφησε πολλά περιθώρια. Με διαβεβαίωσε πως με τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας αυτή τη στιγμή πρέπει να πάμε όλοι να το κάνουμε. Σαφέστατα υπάρχουν παρενέργειες όπως σε κάθε εμβόλιο άλλωστε εις των αιώνα τον άπαντα αλλά δεν θα έπρεπε για κανέναν λόγο αυτό να αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα.

Τσακίστηκα να κάνω το εμβόλιο κι αν όχι για εμένα, γιατί ακόμη διατηρούσα και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, για τους άλλους γύρω μου, για το εργασιακό περιβάλλον, για τον άνθρωπό μου, για τους φίλους μου, για τα παιδιά των φίλων μου.

Στην πρώτη δόση του Pfizer δεν είχα καμία μα καμία παρενέργεια και αυτό ήταν πολύ ανακουφιστικό

Είχα μια ελαφρά μεταλλική γεύση στο στόμα αλλά μέχρι εκεί. Δεν φαντάζεστε πόσο χαρούμενη ήμουν. Μάλιστα κορόιδευα μέσα μου όλους εκείνους που παραπονιόντουσαν. Σκέφτηκα πως ΟΚ δεν ξέρω τί βάζω στο σώμα μου και δεν μπορώ να το αποφύγω έτσι όπως πάνε τα πράγματα αλλά τουλάχιστον είμαι περδίκι.

Στη δεύτερη δόση τα πράγματα άλλαξαν

Πήγα στο εμβολιαστικό κέντρο με ύφος χιλίων ΧΑΡΟΥΜΕΝΩΝ καρδιναλίων και δεν περπατούσα, πετούσα, αψηφώντας σχεδόν το νόμο της βαρύτητας. Θες να ήταν η αίσθηση ότι ανταποκρινόμουν και ολοκλήρωνα με αυτήν τη δόση το καθήκον απέναντι στον εαυτό μου και στην κοινωνία; Θες ότι έκανα υπερπροσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου πως δεν θα έχω παρενέργειες; Θες πως προσπαθούσα να υπερβώ τα όρια της όποιας αυθοποβολής – διότι ήξερα μέσα μου πως στη δεύτερη δόση εμφανίζονται οι παρενέργειες – ; Θες, διότι ήθελα να δώσω κουράγιο στους fellow just vaccinated vaccinees; Μπήκα στο ιατρείο με χαρά και χαμόγελο! Μάλιστα έφτιαξα και τη διάθεση της γιατρού και της νοσηλεύτριας, πιάσαμε την κουβέντα, με ρώτησαν για το παντελόνι που φορούσα, είπαμε για το καλοκαίρι μας, ΤΑ ΠΑΜΕ.

Εκεί, λίγο πριν σηκωθώ από την καρέκλα, ρώτησα την γιατρό για τις παρενέργειες και τί θα πρέπει να περιμένω και τί ώρα θα πρέπει να το περιμένω για να κανονίσω τη διάθεση και τις δουλειές μου και μου είπε η γλυκύτατη γυναίκα τα εξής: «Μέσα στο πρώτο 12ωρο συνήθως εμφανίζονται οι παρενέργειες. Μπορεί και να μην εμφανίσεις τίποτα όπως πολύς κόσμος (σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή μέσα μου πως όσοι ξέρω είχαν άσχημες παρενέργειες κατά κοινή ομολογία ειδικά άτομα της ηλικίας μου) αλλά εγώ, πέρασα δια πυρός και σιδήρου. Τα είδα όλα. Για ένα 24ωρο υπέφερα και ξαφνικά όπως ήρθαν οι παρενέργειες, υποχώρησαν ξαφνικά».

Βγήκα, ανάλαφρη όπως μπήκα

Ήταν 15.10. Στις 23.00 άρχισα να ζαλίζομαι. Ζαλάδα σαν να είσαι σε Flying Dolphin με 5 Beaufort. Είπα, θα κοιμηθώ και αύριο θα είμαι μια χαρά. Στο μυαλό σου είναι Δάφνη. Μου είπα. Κατά τις 05.30 άρχισαν τα όργανα να παίζουνε για μένα. Ξύπνησα τον Κοσμά. Κρύωνα αδιανόητα. Φόρεσα φούτερ. Έβαλα τα κλάματα από τους πόνους στα κόκαλα. Μέχρι και το σεντόνι με πονούσε που ακουμπούσε στο σώμα μου. Είχα τάση για εμετό και πονούσε η κοιλιά μου σαν να ήμουν πρώτη ημέρα αδιάθετη. Είπα πως δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό.

Κατάφερα να ξανακοιμηθώ. Ξύπνησα στις 07.30. Ένιωθα πολύ κουρασμένη αλλά πολύ καλύτερα σε σχέση με την εμπειρία των 05.30 το πρωί. Έβαλα τα αθλητικά μου, έκανα και χιουμοράκι στο σπίτι στον Κοσμά και τον σκύλο μας. Δεν πρόλαβε το ρολόι να δείξει 08.30 και ένιωθα πως κουβαλούσα στην πλάτη μου 5όροφη πολυκατοικία. Κατά τις 10.00 πλέον είχα ανεβάσει πυρετό, 39.1, τουρτούριζα, ένιωθα μίζερη, (τα γράφω τώρα και αλήθεια σας λέω πως γελάω νευρικά γιατί ακόμη δεν πιστεύω το κακό που με βρήκε), είχα δύσπνοια, πονούσε σε ΑΚΡΑΙΟ βαθμό η πλάτη μου, ο αυχένας μου και η μέση μου και ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΩ για τον πόνο στο αριστερό χέρι που έκανα το εμβόλιο – λες και είχα φάει σφαίρα πριν 2 ώρες και ήμουν με τα ράμματα. Η θερμοκρασία έξω στους 40 βαθμούς το ίδιο με τη δική μου θερμοκρασία. 1 – 1 το σκορ.

Κατάφερα να κουτσοφάω μια σαλάτα. Έπεσε και το ρεύμα εκείνη την ημέρα στην ευρύτερη περιοχή – μας πήρε κι εμάς η μπάλα – για 6 ώρες. Ναι, ναι, για 6 ώρες. Εκεί ήταν η στιγμή που είπα πως σήμερα εγώ θα «χαιρετήσω». Ο Μπάρακ, το γαλλικό μπλουντόγκ που μου κρατούσε συντροφιά αυτές τις δύσκολες ώρες, μου έγνεψε πως ήταν η ώρα να πάμε τη δεύτερη βόλτα του για να κάνει τις ανάγκες του. Εγώ σακατέμενη χωρίς λόγο και αιτία στα καλά του καθουμένου, έπρεπε να μαζέψω τα κουράγια μου και να ανταποκριθώ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ. Εν τη έλλειψη του ρεύματος, σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να κάνω ένα ντους για να δροσιστώ και να τον βγάλω βόλτα αλλιώς αλήθεια θα με έβρισκαν στον θάμνο που ο Μπάρακ θα είχε κάνει μόλις πιπί. Είπα, Δάφνη, έχουμε αποστολή κακά – πιπί. Θα τα καταφέρουμε.

Η διάρκεια των 20 λεπτών βόλτας μου φάνηκε σαν να είχε διανύσει την απόσταση Κηφισιά – Πειραιάς με τα πόδια. Φτάνοντας σπίτι, με λυπήθηκε η ΔΕΔΗΕ και το ρεύμα μόλις επανήλθε. Αργά το απόγευμα άρχισα να αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Αυτό που μου είχε μείνει ήταν ο πόνος στα κόκαλα που πλέον δεν ήταν μόνιμος αλλά ερχόταν και έφευγε όπως το ρεύμα πριν κοπεί για τα καλά και αυτός ο πόνος μου δημιουργούσε ένα νευρικό γελάκι που είχε την πλάκα του. ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΗΚΑ ΤΗ ΔΑΦΝΗ ΚΑΙ Η ΔΑΦΝΗ ΕΜΕΝΑ. Ξανασυστηθήκαμε, σαν να μην είχα φάει σφαίρα σε διαμάχη στο Μπρόνξ, σαν να μην ισοφάρισα με την εξωτερική θερμοκρασία της Γης, σαν να μην σήκωσα στις πλάτες μου 5όροφη πολυκατοικία.

Το γιόρτασα με μια τεράστια μπριζόλα και ένα παγωτό πύραυλο και μια αναζωογονητική βόλτα έξω στην καυτή αλλά παραδεισένια φύση.

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για πρόληψη και προστασία απέναντι στην COVID-19 όπως επίσης αντιλαμβάνομαι πως ότι γίνεται βιαστικά για λόγους ανωτέρας βίας ενδέχεται να εγκυμονεί κινδύνους. Παρά τους όποιους προβληματισμούς μου οι οποίοι μάλιστα δεν θα λυθούν άμεσα, θεωρώ πως είχα χρέος και ευθύνη να τους αφήσω στην άκρη και να εμβολιαστώ για το καλό των άλλων. Δεν θα άντεχα στην ιδέα να έχω αντισταθεί για προσωπικούς λόγους σε κάτι που μπορεί να προκαλέσει βλάβη στον όποιον άλλον.

Δεν είναι ζήτημα αλτρουισμού ή πιθανών μελλοντικών κυρώσεων, είναι πως θέλω να κοιμάμαι ήσυχη το βράδυ γνωρίζοντας πως έχω κάνει το σωστό με τα μέχρι στιγμής δεδομένα και έχω συμβάλλει στο κοινωνικό καλό και την προστασία του από μέρους μου.