Μεσάνυχτα παρέα με ένα ποτήρι ροζέ κρασί. Ροζέ γιατί ως συνήθως ακροβατώ ανάμεσα στο λευκό και στο κόκκινο. Ανάμεσα στο θέλω να γελάσω αλλά και να συγκινηθώ αν μου έρθει. Κάτι ανάμεσα στο κυριολεκτικά τα θέλω όλα ή στη τελική απολύτως τίποτα. Μια playlist που μέχρι χθες την ήξερα σαν το όνομα μου και σήμερα για κάποιον ανεξήγητο λόγο έγινε η αιτία για να σου γράψω. Λες και την άκουσα για πρώτη φορά. Κάθε στίχο της. Ήρθε και το ημίγλυκο κρασί για να συμπληρώσει το καρέ στη βραδιά. Μόνο αυτά χρειάστηκα για να φτάσω σε μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής μου. ‘Οταν ήμουν μικρή η αλήθεια είναι πως η ιδέα της ενηλικίωσης πάντα με δελέαζε. Μου έμοιαζε φαντασμαγορική. Θα επέλεγα πως θέλω να «μοιάζω». Τι επάγγελμα θα κάνω, πώς θα ντύνομαι, με ποιον άνθρωπο θα επιλέξω να πορευτώ στη ζωή μου. Θα κάνω δυο παιδιά, θα έχω ένα μεγάλο και ζεστό σπίτι με τζάκι και κήπο. Έναν σκύλο για να παίζουμε όλοι μαζί και ζεστό φαγητό πάντα στη κουζίνα μας. Φίλους. Πολλούς και καλούς φίλους να περιστοιχίζουν την ζωή μας και εγώ «τακτοποιημένη» και «ευτυχισμένη» πια να πορεύομαι όπως ορίζει η καρδιά μου. Στη θεωρία όλα υπέροχα, στη πράξη η ζωή όμως δεν είναι παραμύθι. Ευτυχώς δηλαδή. Στο δικό μου παιδικό και ύστερα εφηβικό μυαλό, η ιδέα της ενηλικίωσης έμοιαζε πιο πολύ με ένα αβίαστο και χαρωπό παιχνίδι, παρά με ένα βουνό και ένα δρόμο υποχρεώσεων ο οποίος θα είχε σε πολλά σημεία, εμπόδια που θα έπρεπε να υπερβώ. Για όλα αυτά σε ενημερώνω πως δεν φταίει καμία κρίση ηλικίας, ούτε οι βροχερές νύχτες του Γενάρη. Αρκετή ώρα μετά το άκουσμα όλης της αγαπημένης playlist, βρέθηκα να έχω πιει όλο το το κρασί και να ξανά βάζω μερικά συγκεκριμένα τραγούδια. Μόνη μου, και στο μπαλκόνι ένα φεγγάρι γεμάτο. ‘Εχει πανσέληνο επιτέλους και εγώ οριακά πρωταγωνιστώ σε μια ταινία ρομαντική με λίγο δράμα και αρκετή κωμωδία. Ίσως και το αντίθετο. Θα δείξει σκέφτηκα. «Οταν ήμουν μικρή έτσι με φανταζόμουν στα 31 μου;» Ρώτησα κυριολεκτικά τον εαυτό μου και κάπως σάστισα καθώς έκανα flashback σε όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Κάρφωσα το βλέμμα μου στο κενό και απλά σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να είχε γίνει έτσι και τι αλλιώς. Μάλλον δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί αν άλλαζα κάτι τότε δεν θα ήμουν εγώ. Και εγώ για όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα το σίγουρο είναι πως δεν μετανιώνω για κάτι. Όσο για αύριο, το βλέπουμε.

Ένας έρωτας είναι η ζωή μας

Απλώς δεν είναι το σώμα μας πάντα έτοιμο για να τον υποδεχτεί και ιδιαιτέρως το μυαλό μας. Ξανά, ξανά, ξανά, ξανά, ξανά και μετά πάλι ξανά και ξανά. Μόνο έτσι, με λάθη και σωστά θα πάρει η ζωή την μορφή του έρωτα που της αξίζει. Στο παιχνίδι της ζωής με κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση, καθορίζεις την μοίρα σου, από παιδί μέχρι το ηλικιωμένο μας στάδιο ύπαρξης. Και αυτό δεν πρόκειται για κάποιον απολογισμό που χρωστάω σε κανέναν (πόσο μάλλον στον εαυτό μου) αλλά για μια γυμνή αλήθεια που οφείλουμε να αποδεχτούμε όλοι μας. Κάπως έτσι πέρασα στο 2ο και τελευταίο κρασί. Σε αυτό της επαλήθευσης των όσων είπα. Σε αυτό το ποτήρι που δεν φοβάται να μιλήσει, να κλάψει, να λυγίσει, να σκεφτεί, να συγχωρέσει, να αγγίξει. Να αγγίξει ό,τι αγγίζεται και κυρίως ότι δεν αγγίζετε γιατί πολλές φορές πονάει.

Μαγκιά είναι να μοιράζεσαι

Μαγκιά είναι να θες και μάλιστα να θες όλο και πιο πολλά. Παραπάνω από τα μέτρα σου και παραπάνω από την σιγουριά που σου προσφέρουν οι άλλοι. Μαγκιά είναι να ακούς και ύστερα να μιλάς. Να λύνεις το πρόβλημα και να μη δημιουργείς περισσότερα. Μαγκιά είναι να δίνεις εξίσου πολλή σημασία στους ανθρώπους που πιστεύεις ότι δεν χρειάζεσαι κάτι από αυτούς με εκείνους που αντιστοίχως πιστεύεις ότι έχεις απόλυτη ανάγκη. Μαγκιά είναι να τολμάς να αγαπάς καθημερινά, και τα λάθη σου και τα σωστά σου. Πόσο μάλλον των άλλων. Τελικά θες την αγάπη; Αυτό θα ρώταγα τον μικρό και τον ανώτερο εαυτό μου. Την θες την αγάπη; Κι αν την θέλεις τι είσαι διατεθημένη να κάνεις για αυτήν; Αν θέλουμε την αγάπη, ένα είναι το μυστικό και με αγάπη θα το μοιραστώ μαζί σου. Να μην αφήνουμε ανείπωτα. Να μην κρύβουμε απωθημένα. Να μην παριστάνουμε πως τάχα δεν μας νοιάζει. Αν θέλουμε την αγάπη, τότε ναι, μπορούμε στα αλήθεια τα πάντα. Αρκεί να την θέλουμε.