Εάν η Πάρος είναι το νησί των 18 και κάτι ψιλά που πάνε για πρώτη φορά μόνοι τους διακοπές για να τα σπάσουν, η Αντίπαρος είναι το νησάκι της παρέας και του «χορεύω στον δρόμο ξυπόλυτος με μία μπύρα στο χέρι».

Λευκά σπιτάκια, μπλε πορτοπαράθυρα όπως σε όλα τα νησιά. Όμως δε λείπουν και τα φλαμίνγκο στην παραλία Ψαραλυκιές και το «Πολιτιστικό Καλοκαίρι» στο οποίο μεταξύ άλλων οι κάτοικοι αναβιώνουν σκηνές από την ταινία «Μανταλένα». Δημοφιλές είναι επίσης και το camping του νησιού, το οποίο όχι μόνο βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα αλλά απέχει μόλις 100 μέτρα από το κέντρο της πόλης.

Στην Αντίπαρο βρέθηκα τον Ιούλιο του 2011 με μία φίλη, ενώ μας φιλοξενούσε μία συμφοιτήτριά μας. Αυτό που ένιωσα εκεί δεν το έχω νιώσει σε άλλο νησί. Όσο όμορφα κι αν έχει κανείς περάσει σε ένα μέρος θέλει χρόνο για να το νιώσει «δικό του μέρος». Θέλει να πας και να ξαναπάς, να μάθεις τους ντόπιους και να γυρίσεις όλο το νησί. Αυτό στην Αντίπαρο δεν χρειάστηκε να γίνει.

Το νησί έχει μια απλότητα που σε κερδίζει. Μπορεί να «βουλιάζει» κάθε χρόνο από κόσμο, όμως αντί να είσαι ξένος μεταξύ ξένων, νιώθεις ότι ανήκεις σε μια μεγάλη παρέα. Εξάλλου μετά από τις μπύρες και τα κοκτέιλς στα μικρά μπαράκια κοντά στην πλατεία της Χώρας, υπάρχει ένα σημείο συνάντησης για όλο το νησί. Το la luna είναι η παλιά ντίσκο που έχει γίνει θεσμός. Εκεί μαζεύονται ντόπιοι κι επισκέπτες μετά τις 4 το ξημέρωμα και μένουν μέχρι να ξημερώσει.

Θα ήθελα άλλο ένα καλοκαίρι στην Αντίπαρο, να κάθομαι στην άμμο παρέα με τα φλαμίνγκο και να περιμένω το βράδυ για να πάρουμε σβάρνα τα μπαράκια και να καταλήξουμε στις 4, μετά από πολύ περπάτημα στη μέση του πουθενά, στη ξεσκέπαστη la luna και να χορεύουμε μέχρι το φεγγάρι να δώσει την θέση του στον ήλιο.