Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν κόσμο που βασιλιάς ήταν το άγχος και βασίλισσα η πίεση γεννήθηκε η κρίση πανικού.
Η μικρή πριγκίπισσα έμαθε από μικρή να λειτουργεί ύπουλα με τους ανθρώπους. Συνήθως επέλεγε εκείνους που από μικροί είχαν τον χαρακτηρισμό «αγχώδεις» ή «ευαίσθητοι». Τότε έπαιζε παιχνίδια που φαίνονταν αθώα. Κάτι οι βαθμοί στο σχολείο, κάτι τα πτυχία στις ξένες γλώσσες, κάτι οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Όλα με μέθοδο. Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν σφήνωνε ανάμεσα στις αγχώδεις χωρίς σταματημό σκέψεις της καθημερινότητας, που διαδέχονταν η μία την άλλη κι έπειτα έφτιαχνε τρομακτικά σκηνικά στο μυαλό τους παίζοντας παιχνίδια με το φως.
Κι εκεί που το φως άναβε και έσβηνε και ξαναάναβε και ξαναέσβηνε και ξαναναβ… ουπς! Αυτή τη φορά το φως δεν άναψε! Έτσι αποφάσισε η μικρή πριγκίπισσα που είχε απλώσει το τεράστιο χέρι της στον διακόπτη. Αυτή τη φορά να μην ανάψει το φως.
Η ανάσα κόβεται. Οι εισπνοές είναι βαθιές, αλλά αέρας δε φτάνει στα πνευμόνια, η καρδιά χτυπά γρήγορα και δυνατά, τα γόνατα αρχίζουν να τρέμουν, φαγούρα, ναυτία, σκέψεις, δάκρυα και ησυχία. Μόνο οι εισπνοές που τρέχουν όλο και πιο πολύ για να προλάβουν τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια. Τα λεπτά περνούν τόσο αργά που μοιάζουν ώρες. Ο διακόπτης ακόμα κατεβασμένος. Το πότε θα ανάψει το διαχειρίζεται αυτή η μικρή κακιά πριγκίπισσα.
Μόνο τα τσιγάρα πάνε κι έρχονται. Είναι η μόνη κίνηση που κάνουν τα χέρια γιατί το υπόλοιπο κορμί παλεύει να πάρει μια ανάσα και να κάνει ένα βήμα. Αναμονή πανικού. Και κάπου εκεί το παιχνίδι αλλάζει πιστάκι. Τάσεις φυγής και απομόνωση. Πρέπει να προλάβεις να πας σπίτι πριν καταλάβει κανείς το παιχνίδι που παίζεται μ΄εσένα και χωρίς εσένα. Ξέρεις ότι θα τελειώσει αλλά επίσης ξέρεις ότι θέλεις χώρο, να αναπνεύσεις βαθιά να κλάψεις ελεύθερα και όταν τελειώσει να κλείσεις για λίγο τα μάτια. Να ξεκουραστεί το κορμί που τράβηξε την ανηφόρα. Να μείνεις μόνος, αλλά να έχεις και κάποιον να είναι εκεί να σε ακούσει όταν μπορέσεις να μιλήσεις.
Και να ξέρει εκείνος ο κάποιος ότι δε θέλει φωνές. Θέλει μόνο ήρεμες κουβέντες, ησυχία και κατανόηση. Θα επανέλθουν όλα στους κανονικούς ρυθμούς. Σιγά – σιγά. Ίσως την επόμενη ή την παραεπόμενη μέρα με πολλές χαμένες στιγμές για σένα, γιατί δε θα μπορείς να πας στο πάρτυ, γιατί θα συρθείς να πας στη δουλειά και αυτό θα είναι ο άθλος της μέρας. Δε θα μπορεί να γίνει τίποτα περισσότερο.
Και δε θέλει και συμβουλές. Τις ξέρεις κι εσύ. Της λέει μια φορά το μέσα σου. Δε χρειάζεται να τις ακούν και τ’ αυτιά σου. Όλα τα ξέρεις! Και τώρα πια ξέρεις και το διαχειρίζεσαι! Σ’ εκείνη την πρώτη σκέψη!
Αλλά είναι κι εκείνες οι φορές ρε γαμώ το, όπως αυτή εδώ, που κάτι δεν έκανες καλά και η μικρή κακιά πριγκίπισσα κατέβασε το διακόπτη! Mode αναμονής!
Tip: Το τέλος του παραμυθιού το γράφει ο εαυτός σου και αυτοί που είναι δίπλα σου. Εκείνοι που σιωπούν και περιμένουν να τελειώσει. Εκείνοι που σου χαϊδεύουν τα μαλλιά όταν αρχίσεις να έχεις επαφή με τις αισθήσεις σου, εκείνοι που σου ανοίγουν το παράθυρο να πάρεις εκείνη τη γαμημένη ανάσα, που θα σε κάνει να σταθείς στα πόδια σου. Είσαι κι εσύ φυσιολογικός άνθρωπος, αλλά έχεις για παρέα μια κακιά πριγκίπισσα, που σε θυμάται πότε πότε όταν θέλει να παίξει.
