Όσο και εάν αδυνατούμε να το πιστέψουμε έχει περάσει ένας χρόνος από την αρχή της πανδημίας στη χώρα μας. Ένας χρόνος από εκείνες τις πρώτες μέρες του ”έλα μωρέ, δεν είναι κάτι”, ”εγώ δεν μπορώ ούτε δύο λεπτά με χειρουργική μάσκα”, ”που θα πάμε το Πάσχα;”. Και φτάσαμε στο σήμερα, να μετράμε τις απώλειες μας, να συγκρίνουμε τι έχασε και τι κέρδισε ο καθένας μας. Να μας φαίνεται σαν όνειρο ότι λίγους μήνες πριν κάναμε σχέδια για τα επόμενα ταξίδια μας.
Και τελικά τι είναι αυτό που μας έχει λείψει περισσότερο μέσα σε αυτόν τον χρόνο; Εσένα τι σου έχει λείψει;
Ματίλντα Αρμάδου
Πιστεύω πως από μία κακή κατάσταση βγαίνει πάντα κάτι καλό. Έτσι η πανδημία έφερε δέσιμο μεταξύ κάποιων ανθρώπων όμως για μένα στέρησε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: Την ελευθερία. Και αυτό περιλαμβάνει τα πάντα στη ζωή μας.
Νάντια Καφφετζή
Δεν ξέρω αν είχα να διαλέξω ένα από όλα όσα μου έλειψαν αυτό τον χρόνο τι από όλα θα ήταν αυτό. Θα έλεγα πως ίσως μου λείπει περισσότερο η κανονικότητα στον κόσμο. Να βλέπω και να ακούω ανθρώπους που έχουν αυτήν την αναθεματισμένη ρουτίνα και λένε “άντε να έρθει το σαββατοκύριακο”. Ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό. Αυτό μου έλειψε και μου λείπει. Το “κανονικό” που ήξερα ως τώρα. Α, και τα χαμόγελα. Αυτά που έχουν αντικατασταθεί από εκφράσεις αμφιβολίας και μουδιάσματος.
Κέλλυ Σεφέρου
Το 2020 ήταν και επίσημα η χρονιά που ομόφωνα δώσαμε υπόσταση στα δεδομένα μας. Όπου δικά μου δεδομένα, συμπλήρωσε με βόλτες, ταξίδια, αγκαλιές, ανθρώπους και συναισθήματα. Ομολογώ πως όσα κι αν στερήθηκα, η δική μου επιθυμία παραμένει ίδια. Συνεχίζω να επιμένω σε έναν κόσμο καλύτερο. Ναι, ακόμη και εν όψη πανδημίας. Γιατί θα έρθει η μέρα που θα αντικρίσουμε την «απόλυτη» ευτυχία. Ξέρεις σε ποια αναφέρομαι. Σε εκείνη τη σαγηνευτική κυρία που κρατάει στα χέρια της την υγεία, την ενσυναίσθηση, την αγάπη και την ελευθερία. Άλλωστε μου το δήλωσε ξεκάθαρα: «Καλοκαίρι κορίτσι μου είναι όλα όσα συμβαίνουν ενώ σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε το καλοκαίρι». «Αρκεί να ταξιδεύουμε, κυρίως με το μυαλό», «Γιατί το καλοκαίρι είναι συναίσθημα». Σοφή η κυρία Ευτυχία και εγώ δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί της.
Ιωάννα Καλφόγλου
Η πανδημία τάραξε συθέμελα ολόκληρο τον πλανήτη, καθώς ζήσαμε πρωτόγονες εμπειρίες. Προσωπικά, μου έλειψαν περισσότερο από όλα οι ζέστες αγκαλιές με τους οικείους μου, η απόλυτη ελευθερία και τα ταξίδια σε ονειρεμένους προορισμούς.
Ελένη Σωτηράκου
Αποχωρίστηκα τη δυνατότητα να ζω και να φοιτώ στην πόλη των ονείρων μου καθώς και το να αναζητήσω εκεί δουλειά. Επίσης την τάξη χορού που είχε γίνει δεύτερο σπίτι μου. Και φυσικά την άνεση του να κυκλοφορήσω στην πόλη μου, να επισκεφθώ το κέντρο και να το περπατήσω (παραπάνω από μία φορά), να πιώ ένα καφέ στο αγαπημένο μου στέκι ή ένα ποτό το βράδυ του Σαββάτου. Τέλος, την πολυτέλεια του να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους χαρούμενους (ή έστω το να τους βλέπω από κοντά).
Μαρία Χροναίου
Μου έλειψαν οι βραδιές που περνούσα χορεύοντας σε μπαράκια με τον έναν πάνω στον άλλον, οι αγκαλιές, τα φιλιά και οι αυθόρμητες έξοδοι, τα φλερτ και οι νέες γνωριμίες στα πιο απρόσμενα μέρη, και η πολυτέλεια του να λες “όχι” σε μια έξοδο γιατί θες να χορτάσεις το σπίτι σου. Παράλληλα όμως κατάφερα να διαβάσω πολλά από τα βιβλία που συνεχώς ανέβαλα λόγω της πολυάσχολης καθημερινότητας, να ξεκινήσω τρέξιμο από το 0 και να φτάσω να τρέχω 5χλμ και να εκτιμήσω τη γαλήνη του ηλιοβασιλέματος και την αναγέννηση της ανατολής.
Αναστασία Κ.
Μου έλειψαν τα γέλια και τα πειράγματα με τις φίλες γύρω από ένα τραπέζι με γεμάτα ποτήρια κρασί. Η αίσθηση της δυνατής μουσικής από το ηχείο περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που τους συνεπαίρνει ο ίδιος ήχος. Οι εκπτώσεις στη ZARA ψάχνοντας για το κρυμμένο διαμαντάκι στο σωρό. Τα Χριστουγεννιάτικα φώτα της Θεσσαλονίκης που δεν είδα φέτος, και φυσικά το αγόρι μου που μας χωρίζουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και μία πανδημία.
Έλενα Κατσουλάκη
Κρατώ την όραση και την ακοή. Άλλωστε μάτια και αυτιά είναι τα μόνα που αλωνίζουν εκτός μάσκας. Μάτια που γέμισαν περισσότερη φύση και λιγότερη τηλεόραση. Αυτιά που αγνόησαν τους θορύβους της πόλης και εκτίμησαν τις οικείες φωνές στο τηλέφωνο. Λείπουν όμως τα άλλα. Η αφή στην αγκαλιά με τους ανθρώπους που αγαπώ. Η όσφρηση να με οδηγήσει να διαλέξω γλυκό στο ζαχαροπλαστείο. Και τελικά η γεύση που με μπέρδεψε όσο τα μέτρα απαγόρευσης. Ναι μεν σπιτικά ψωμιά, κέικ, buns και rolls. Αλλά χωρίς κοκτέιλ και καφέδες με τους φίλους, χωρίς κοκορέτσια και μαγειρίτσες με την οικογένεια. Ανισορροπία στις αισθήσεις ή αίσθηση ανισορροπίας; Αυτό το ψάχνω ακόμη.
Αγγελική Φωτοπούλου
Από την προ covid εποχή μου λείπουν οι καφέδες. Οι ελληνικοί τρίωροι καφέδες που περνάνε με απίστευτη άνεση από την 90’s παρελθοντολαγνεία στον κατακερματισμό του σημερινού κοινωνικό-πολιτικού τοπίου. Αν κάποιος αλλογενής θέλει να καταλάβει τη νοοτροπία των Ελλήνων πρέπει να βρεθεί σε ένα τραπέζι καφετέριας. Ένας καφές μας ισοδυναμεί με όλα τα small talks του μήνα τους. Γι’ αυτό δεν αντέχουμε άλλο σπίτια μας.
Ανδριάνα Αργυροπούλου
Αν κάτι λείπει πλέον, είναι το να έχεις την ελευθερία να υπάρχεις σε εξωτερικό χώρο χωρίς κάποια κάλυψη στο πρόσωπο σου. Να μπορείς να χαμογελάσεις στην κυρία στο ταμείο, να μιλήσεις στο γείτονα σου χωρίς να επαναλάβεις 2η φορά γιατί δεν ακούγεσαι μέσα από τη μάσκα, να μπορούν να σε «αγκαλιάζουν» οι ακτίνες του ήλιου ή το τωρινό χιόνι χωρίς μάσκα.
Δήμητρα Στέργιου
Μου έλειψαν πολλά μα πιο πολύ από όλα μου έλειψαν οι συναυλίες. Να γυρνάω αργά το βράδυ σπίτι και να έχω θυμώσει με τον τύπο πίσω μου που πέταξε όλο το -τσίπουρο ήταν; ρακή ήταν;- επάνω μου. Να κάνω μπάνιο και τα αυτιά μου να βουίζουν. Να κοιμάμαι με το πιο μεγάλο μου χαμόγελο και να ξυπνάω ζαλισμένη.
Έλενα Φάκου
Πέρσι τέτοια εποχή, ο μπαμπάς μου ξεκίνησε να αντιμετωπίζει πολλαπλά και συνεχόμενα προβλήματα υγείας που δεν είχαν σχέση με τον κορονοϊό. Νοσηλεύτηκε από τον Ιανουάριο 2020 έως και τον Ιούλιο 2020, όταν και δυστυχώς έφυγε από τη ζωή. Λόγω της πανδημίας απαγορευόταν να είμαι δίπλα του όσο θα ήθελα. Αυτό που μου στέρησε ο covid ήταν να περάσω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί με τον μπαμπά μου πριν πεθάνει.
Λετίσια Μυρίλλα
Μου έχουν λείψει οι φίλες μου, ένα ωραίο brunch τις Κυριακές και μια καλή θεατρική παράσταση. Επίσης η πανδημία μου αφαίρεσε τη δυνατότητα του προγραμματισμού οπότε με μεγάλη ντροπή παραδέχομαι πως μου λείπουν η agenda μου και το annual planner μου.
Έλενα Βλάχου
Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο είναι οι αγκαλιές, τα φιλιά και οι συναντήσεις με φίλους και συγγενείς ελεύθερα. Να κυκλοφορώ στον δρόμο χωρίς να «φοβάμαι» τον έλεγχο της αστυνομίας. Δεν πάμε πια σε συναυλίες και δεν ταξιδεύουμε σε νέους προορισμούς. Δεν ανακαλύπτουμε νέα μαγαζιά στη πόλη μας, μιας που είναι όλα κλειστά πια. Δεν διασκεδάζουμε και αυτό πάει κόντρα σε κάτι που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε χρόνια και δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη συνολική «έννοια του lockdown».
