«Μία στις δέκα γυναίκες υποφέρει στη σιωπή από μία από τις πιο ανυπόφορες ασθένειες που υπάρχουν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ κάτι γι’ αυτήν. Εκατόν εβδομήντα έξι εκατομμύρια γυναίκες μάχονται με αυτήν την ασθένεια, κι όμως υπάρχουν μόνο 200 ειδικοί γιατροί παγκοσμίως και καμία θεραπεία. Συμπτώματα: υπογονιμότητα, επίπονη περίοδος, χρόνια κόπωση/κούραση, αιμορραγία ουροδόχου κύστης/εντέρου, δυσκοιλιότητα/διάρροια/ ναυτία, αιμορραγίες και κηλίδες στον κύκλο, κοιλιακό φούσκωμα με πόνο, πόνος στην κάτω κοιλία/μέση/πόδια, δυσπαρευνία. Και το όνομα αυτής, ενδομητρίωση» αναφέρει ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Ενδομητρίωση.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κοιτούσε ξανά και ξανά μια τα συμπτώματα στην ιστοσελίδα που βρήκε τυχαία, και μια τη φουσκωμένη της κοιλιά. Από τις συνεχόμενες ναυτίες ζαλιζόταν, ενώ ένιωθε μέσα στο κεφάλι της να χτυπούν σφυριά. Έσφιξε τα μάτια της κρατώντας τα κλειστά καθώς άλλη μια ριπή πόνου έσκιζε τα σωθικά της.
«Μακάρι να μου τα έβγαζαν όλα, να μου ξερίζωναν τη μήτρα να ησυχάσω!», σκέφτηκε την ώρα που τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά της, σα να προσπαθούσαν να ξεφύγουν από αυτό το σώμα που πονά κι αιμορραγεί με τον ίδιο τρόπο κάθε μήνα.
Είχε φτάσει πια σαράντα δύο χρονών κι από τα δεκατέσσερά της κάθε μήνα ήταν γι’ αυτήν εφιάλτης. Στην αρχή έχανε μέρες από το σχολείο, μετά από τη σχολή, μετά από τη δουλειά, μα πάντα από τη ζωή της. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να διαγνώσουν κάτι άλλο πέρα από μια «δυσμηνόρροια» ενώ οι εργοδότες της την έβρισκαν υπερβολική. Κι ας είχε λιποθυμήσει τόσες φορές από τους πόνους, ας την είχαν πάρει σηκωτή οι συνάδελφοι να τη μεταφέρουν σπίτι, ας κλήθηκε το ΕΚΑΒ για να της κάνουν μία ένεση που θα την κοίμιζε δυο μέρες. «Νομίζεις πως πονάς τόσο», «το φαντάζεσαι», της έλεγαν κι εκείνη για να μην το ακούει άλλο, σταμάτησε να μιλάει κι έσφιγγε τα δόντια όσο άντεχε, μέχρι να ιδρώσει ολόκληρο το κορμί της και να καταρρεύσει.
Μα δεν ήταν αυτό όλο κι όλο το μαρτύριο. Άλλο την έτρωγε ζωντανή εδώ και χρόνια. Από τα είκοσι εφτά της μέχρι και τώρα ήταν τα αγέννητα μωρά που γλιστρούσαν από μέσα της άλλοτε σαν κόκκινες κηλίδες κι άλλοτε σαν πηχτά κομμάτια αίματος. Έξι άντρες πέρασαν από τη ζωή της, έξι υπέροχες σχέσεις που όμως έστεκαν άκληρες. Την αγάπησαν όλοι τους, ανεξαιρέτως. Μα αυτή αρνιόταν το δαχτυλίδι αν δεν έβλεπε πρώτα τις δύο κόκκινες γραμμούλες παρεούλα, αν δεν είχε έστω μια μικρή ελπίδα ενός απλού τεστ φαρμακείου. Και κάθε φορά έβρισκε δικαιολογίες κι έφευγε. Κι ας μην ήξεραν αυτοί, ας μην ήξεραν ούτε οι γιατροί, αυτή μέσα της το ήξερε.
Το νιώθεις πως φταις εσύ, πως κάτι δεν πάει καλά, κι ας είναι οι εξετάσεις σου καλές, «δυο κυστούλες μόνο, θα περάσουν με τα αντισυλληπτικά χάπια». Μέσα σου βαθιά το ξέρεις. Και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να το μάθουν και οι άλλοι. Τώρα βρήκες τον σωστό γιατρό και σου το είπε. Δεν είσαι τρελή. Πονάς. Υποφέρεις. Λιποθυμάς. Έχεις ενδομητρίωση και θα χειρουργηθείς. Δεν θα γίνεις καλά, θεραπεία δεν υπάρχει, αλλά θα βελτιωθεί η ζωή σου. Πόσο θα κρατήσει αυτή η βελτίωση; Για όσο, μέχρι το επόμενο χειρουργείο.
Θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, τελευταία φορά που πονάς τόσο, τον άλλο μήνα θα είσαι καλύτερα, θα πας εκδρομή, θα τρέξεις, θα κάνεις γυμναστική, δεν θα υποφέρεις διπλωμένη στα δύο πάνω στον καναπέ σου. «Θα βγουν τα αποτελέσματα και θα πάω να τον βρω να του πω πως τώρα μπορούμε να προσπαθήσουμε, δεν ήθελα πριν, δεν μπορούσα να ζήσω άλλο ένα δράμα. Μη φύγεις, τώρα μπορούμε, τώρα θέλω!».
«Μην φύγεις κι εσύ, σε παρακαλώ», είπε ψελλίζοντας, ενώ άλλη μία γραμμούλα αίματος γλιστρούσε ανάμεσα στα πόδια της. Βαθιές ανάσες, ανάσες μεγάλες, βαθιές, ήρεμες, ανάσες, ανάσες, ανάσες. Κοίταξε το ρολόι της. Άλλες έξι μέρες ανάσες. Μετά μια μεγάλη. Ανακούφισης.
Στις 19 Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ενδομητρίωσης κι όλος ο μήνας είναι αφιερωμένος για την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για τη πάθηση αυτή. Στις γυναίκες με ενδομητρίωση ο ιστός που επενδύει κανονικά το εσωτερικό της μήτρας αναπτύσσεται και έξω από τη μήτρα όπως στις ωοθήκες, τις σάλπιγγες και τον ιστό που καλύπτει τη λεκάνη ή και πέρα από τα πυελικά όργανα. Μια πάθηση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με έντονα σωματικά συμπτώματα όπως πόνο και υψηλή υπογονιμότητα.
Από τον Φεβρουάριο του 2020 ο πρώτος Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Ενδομητρίωση είναι η επίσημη «φωνή» των πασχουσών.
