Μέσα στη μακροχρόνια ιστορία της εξέλιξης της, η μόδα όπως και η τέχνη τροποποιούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα τόσο την εξωτερική της αισθητική, όσο και το περιεχόμενο της. Καθώς η κάθε εποχή αντιπροσώπευε για την εκάστοτε νέα γενιά διαφορετικές αξίες, ήταν απολύτως λογικό η ψυχαγωγία και τα ενδιαφέροντα της κάθε εποχής, να υιοθετούσαν ή να συνδυάζονταν με τα “επίκαιρα” μηνύματα έκφρασης.

Άλλοτε απολύτως κατανοητά και ξεκάθαρα, άλλοτε περισσότερο πολύπλοκα και δυσνόητα, τα μηνύματα της μόδας κατάφεραν να προβληματίσουν ακόμη και το κοινό εκείνο που τη κατηγορούσε ως, επιφανειακή και εφήμερη. Η ανάγκη για μια νέα οπτική, περισσότερο καλλιεργημένη και λιγότερο επιφανειακή ήταν αναγκαστική καθώς ο καταναλωτισμός και το marketing της κάθε εποχής, έδειχναν να μη μπορούν να ικανοποιήσουν τίποτε άλλο εκτός από την εφήμερη και στιγμιαία ικανοποίηση κατά την πραγματοποίηση της συναλλαγής. Το κοινό έδειχνε ότι είχε κουραστεί από το συμβατικό τρόπο παρουσίασης κάθε νέας συλλογής, γεγονός που οδήγησε τόσο τους νέους σχεδιαστές όσο και την παγκόσμια βιομηχανία της μόδας, να ξανασυντάξουν από την αρχή τον ορισμό του concept. Από τη στιγμή εκείνη, η μόδα έπαψε να προτείνει στο κοινό μόνο καλοραμμένα υφάσματα σε κολακευτικά πατρόν, με μοντέλα που υποδειγματικά περπατούν στην πασαρέλα.

Ξαφνικά το συναίσθημα που χαρακτηρίζει μια νέα συλλογή, αποτελούσε την κινητήρια δύναμη τόσο για τις πωλήσεις όσο και για την θεμελίωση μιας νέας αντιληπτικής εποχής. Αν η μέχρι τότε έννοια της μόδας μπορούσε να δώσει φωνή σε υφάσματα και ραφές, τότε σαφέστατα μέσα από τα νέα δεδομένα τα ρούχα απέκτησαν νοημοσύνη! Όλοι απαιτούσαν από το ρούχο που θα επέλεγαν, κάτι πολύ περισσότερο από μια καλοραμμένη αισθητική πρόταση, καθώς η μόδα κυριολεκτικά απέκτησε μια διαφορετική βαρύτητα έκφρασης, αντίστοιχου επιπέδου με εκείνου της τέχνης. Πλέον σε (προ)καλούσε να προβληματιστείς για το τι κρύβει και τι εννοεί. Τα πατρόν έγιναν ανορθόδοξα, ο σωματότυπος και τα βασικά χαρακτηριστικά των μοντέλων δεν θύμιζε τίποτε σε σχέση με το παρελθόν, η πασαρέλα θύμιζε περισσότερο θέατρική παράσταση και φυσικά τα ίδια τα ρούχα, μπορούσαν πλέον να παρουσιάζονται σε μουσεία σαν αντίστοιχα έργα τέχνης. Το κάθε ρούχο, πέρα από νέες κατασκευαστικές τεχνικές και μεθόδους, έπρεπε να έχει και τη δική προσωπικότητα! Μια δική του ιστορία που δεν παρουσιάζεται πουθενά αλλού, εκτός από εκείνον/η που θα καταφέρει να το αποκρυπτογραφήσει.

Καθώς λοιπόν όλα τα προϊόντα που διαφημίζονται και προωθούνται από τα ΜΜΕ, προσπαθούν να συνδεθούν στο μυαλό των καταναλωτών με αξίες και αναμνήσεις, ενισχύοντας έτσι την εικόνα τους στο μυαλό των καταναλωτών, σκεφτείτε πως η μόδα καλείται να δημιουργεί εκ νέου κάθε έξι μήνες κάτι αντίστοιχο. Ανεξάρτητα λοιπόν αν στο μυαλό μας η μόδα είναι εφήμερη ή διαχρονική, ουσιαστική ή επιφανειακή, ενδιαφέρουσα ή βαρετή, το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελούσε και θα αποτελεί το μοναδικό μέσο έκφρασης, όχι μόνο της δικής μας προσωπικότητας και εποχής, αλλά κυρίως του ορισμού οποιασδήποτε εννοιολογικής θεώρησης και αντίληψης. Είτε λοιπόν πρόκειται για φόρεμα είτε για γλυπτό, σημασία δεν έχει το υλικό κατασκευής, αλλά το νόημα που περικλύεται.