Ένα από τα πολλά πράγματα που παρατηρούσα να αλλάζουν καθώς μεγαλώνω, ήταν οι φίλοι μου. Έμπαιναν στη ζωή μου, έμεναν, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο κι ύστερα πάλι χάνονταν. Εναλλάσσονταν γρήγορα τις περισσότερες φορές κι η παραμονή τους ήταν τόσο σύντομη, σαν σκηνές από ταινία μικρού μήκους. Όμως τώρα πια δεν με πειράζει. Κάποτε ίσως να με ενοχλούσε, να με έβαζε σε σκέψεις, να με έκανε να αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος.

Όμως όχι πια. Καθώς περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποίησα πως, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να προσπαθώ να είμαι αρεστή σε όλους. Βαρέθηκα να πασχίζω να είμαι συμπαθής σε ανθρώπους που περνούν βιαστικά από τη ζωή μου. Κουράστηκα να προσπαθώ να παρατείνω την παραμονή τους και χαίρομαι που πλέον έχω κρατήσει πλάι μου, αυτούς τους λίγους και καλούς. Εκείνους που κέρδισαν επάξια αυτό το ρόλο.

Εκείνους που με δέχονται όπως είμαι και τους δέχομαι όπως είναι. Ανθρώπους με τους οποίους δε χρειάζεται να προσποιούμαι, με τους οποίους είμαι πάντα ο εαυτός μου χωρίς να αισθάνομαι κανένα ίχνος ενοχής ή ντροπής για τα ελαττώματα και τις κακές μου συνήθειες. Ανθρώπους που δε μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σ’ ένα παραστράτημα, αλλά μου φωνάζουν και προσπαθούν να μου δείξουν ξανά το σωστό μονοπάτι.

Ανθρώπους που μένουν εκεί, ώρες ατέλειωτες να μ’ ακούσουν, επειδή το θέλουν κι όχι από εξαναγκασμό. Να πονούν με τη στεναχώρια μου και να χαίρονται με την ευτυχία μου. Να μη νιώθουν κανένα ίχνος ζήλειας σε μια μικρή ή μεγάλη μου επιτυχία. Να με κάνουν να αισθάνομαι ασφάλεια, να ξέρω πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο τους μέσα στη νύχτα κι εκείνοι θα τρέξουν χωρίς να υπολογίσουν την ώρα ή τα χιλιόμετρα.

Να καταλάβουν τι θέλω να πω, πριν καν μιλήσω. Να αντιληφθούν τι νιώθω, κοιτώντας με απλά, χωρίς να χρειαστεί να πω λέξη. Να μη χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις όταν δεν θα το θέλω, να μην πιέζομαι ποτέ μαζί τους και να πράττω πάντα όπως νιώθω κι αισθάνομαι. Και μπορεί να έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και πολλοί άνθρωποι από τη ζωή μου για να το καταλάβω, όμως τώρα πια ξέρω καλά πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από μια ζωή, χωρίς καλούς κι αληθινούς φίλους.

Ενός λεπτού σιγή λοιπόν, για όλους εκείνους τους ανθρώπους, τους φίλους σου, που ήταν πλάι σου στα όμορφα και τα άσχημα. Που σου φώναξαν σ’ ένα λάθος, όμως η θυμωμένη τους φωνή, έκρυβε μέσα της θάλασσες αγάπη. Που χάρηκαν με την ευτυχία σου και το έδειξαν στις πράξεις και στο βλέμμα τους.

Ενός λεπτού σιγή, για τους ανθρώπους εκείνους που σε βοήθησαν να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου και να σταθείς ξανά στα πόδια σου, έπειτα από μια δύσκολη κι επώδυνη στιγμή στη ζωή σου. Σ’ όλους εκείνους τους καλούς, τους καρδιακούς φίλους, που ακόμη κι αν δεν τους βλέπεις όσο συχνά θα ήθελες, ξέρεις πως η σκέψη τους ταξιδεύει συχνά σε ‘σένα κι η δική σου σ’ εκείνους.

Ενός λεπτού σιγή, γι’ αυτούς τους λίγους και καλούς φίλους, τους συνοδοιπόρους σου, που δεν έχει σημασία αν βρίσκονται στη ζωή σου λίγα ή πολλά χρόνια, εσύ όμως νιώθεις πως τους ξέρεις μια ζωή ολόκληρη. Στους φίλους αδέλφια, που πάντα θα είναι εκεί για ‘σένα κι εσύ θα είσαι εκεί γι’ αυτούς. Που θα μας αγαπούν πάντα έτσι όπως είμαστε και γι’ αυτό που είμαστε.

Pic source: pexels.com